Yine o sahilde bulmuştu kendini. Yakınlarda olmayan bir hikayesi vardı onun. Hayatın onu götürdüğü yerdeydi ve yapayalnızdı. Derin derin uzaklara bakarken yaşlar süzülüyordu gözlerinden. Birden bir ses duydu, bankın altında minnacık bir kedi vardı. Soğuktan titriyordu. Bu soğukta burda olduğuna göre kendisi gibi onun da kimsesi yoktu herhalde. Kucağına alıp ısıtmaya çalıştı. Derken aniden bir yağmur bastırdı. Bu havada onu burda bırakamazdı. Kediyi de alıp eve doğru yürümeye başladı. Gözlerinden hala yaşlar süzülüyordu Canan'ın. Yağmuru ağladığını belli etmediği için seviyordu belki de. O hep güçlü olmaya çalışmıştı, bu yüzden hayat hep insafsızca davranıyordu ona. Acılarına her geçen gün biraz daha ekliyor, daha çok acıtmaya çalışıyordu canını. Ama O aldırış etmiyordu yaşadıklarına çünkü Ona babasının yokluğu kadar hiçbir acı koyamazdı.
