Hayalimsi

•1•

Vote ve yorumlarınızı bekliyoruz.İyi okumalar.

Öğlen teneffüsü olduğunda her zamanki bankımın dolu olduğunu gördüm.Oturan çocuk yeni olmalıydı.Okuldaki herkes oranın benim olduğunu bilirdi çünkü.
Yavaş adımlarla çocuğa doğru ilerledim.Yanına oturdum.Bana dönüp bakmadı.
"Hey çocuk burası benim yerim."diyiverdim.Çocuk yüzüme baktı fakat ne bir şey söyledi ne de banktan kalkmaya yeltendi.Onu iteceğim sırada elim omuzlarından girdi ve diğer kolunun ordan çıktı.Ben bu şoku atlatmaya çalışırken o gülümseyip yok olmuştu bile.
O zaman anlamıştım.O benim aslında her zaman yanımda olan ve olacak olan kişiydi.Yani kısaca hayali arkadaşım.11 yaşındaki çocukların hayali arkadaşı olması olanaksız değildi ama benimkinin sıradan bir arkadaş olmadığına emindim.
Okul bittiğinde eve geldim.Annemin yaklaşık 3 günde bir uğrayan arkadaşı Ayten gelmişti.Beni kızıyla kıyaslama hastalığı vardı ama ben kızından her zaman daha üstündüm.
"Senin kızın da pek olgun pek olgun.Daha 11 yaşında ettiği laflar benim ettiğim laflarla aynı ayol."
Olgun bir kız olduğum doğruydu ama onun ettiği laflar da ayol kelimesinden öteye gidemiyordu yani.
Benim de profesyonel olduğum tek konu hayal kurmaktı.Hayal kurmak güzel şeydi.Normal bir çocuğun kuracağı hayalle benimki bir tutulamazdı.Yaşıtım kızı canlı barbienin hayalini kurarken ben ise onun asla kafasının basmayacağı şeylerin hayalini kurardım.
Sonra okula gittiğim her gün hayali arkadaşımla aynı yerde karşılaşmaya başladım.
Onu sevmiştim.Bana çok benziyordu.Bir gün onu en yakın arkadaşım Yaprak'la tanıştırmaya karar verdim.O anı hiç unutmam.
"Yaprak bak!Bu benim hayali arkadaşım.Henüz ona isim bulmadım.Onunla çok iyi vakit geçiriyorum.Senin de onunla tanışmanı istedim."
Yaprak elini arkadaşımın üzerinde gezdirdi ve,
"Kumsal ben burada kimseyi göremiyorum.Uykunu alamadın mı ?"diye sordu.
"A-ama nasıl görmüyorsun o tam da bur-."derken sözüm yarıda kalmıştı.O gitmişti.
"Kumsal bence bir psikiyatriste görünsen iyi olur."deyip yanımdan uzaklaştı Yaprak.
O küçük,güçsüz kalbim,ağrımakla beraber hızla çarpıyordu.Neden o kadar üzüldüm bilmiyorum.
Bankta oturup ağlarken kendi kendime fısıldadım.
"Hayalimsi...Belki de ismin hayalimsi olmalıdır.Hayal misin gerçek mi ayırt edemediğim şey..."
"Ben gerçeğim.Ne hayal ne de bir düşünce.Senin gerçeğinim belki."
Kafamı yan tarafa çevirdiğimde gözlerim ağlamaktan buğulandığı için yanımdakinin kim olduğunu göremesem de anlamıştım O olduğunu.Kimin ne düşündüğü umrumda değildi.O benim artık en yakın arkadaşımdı.

* * * * * * * * * * * * *

O günün akşamı Yaprak ve annesi bize gelmişti.Onları görünce şaşırmıştım.Salon kapısından içeri girdiğimde Yaprak,anneme durmadan bir şeyler anlatıyordu.

"Eftalya abla Kumsal bana bugün gelip bir hayali arkadaşı olduğunu söyledi ama baktım kimse yoktu.Kızınızı bir psikiyatriste götürmelisiniz."

Annemse şu cevabı verdi,
"O daha 11 yaşında küçük bir kız.Hayali arkadaşı olması normal.Onun psikiyatriste ihtiyacı yok."

O sırada televizyonda haberler açıktı.
"...şu zamanlarda ülkemizde yaygın olarak görülen adının clinomania olduğu bir hastalık ortaya çıktı..."
Herkes habere odaklanmıştı.
"...bu hastalığın belirtileriyse hayal olan bir şeyi gerçek sanmak.Küçük yaş gruplarında görülen bir hastalık.Önlem alınmazsa gerçek dünyadan koparak kendi kurdukları dünyada yaşamaya başlıyorlar.Önlem alın derim."

Annemin bana bakışı,Yaprak'ın ben söylemiştim demeleri,Yaprak'ın annesininse acıyan bakışlarına mahkûm  olmuştum.

"Yarın bir psikiyatriste gitsek iyi olabilir belki..."

Anneme hiçbir şey söylemedim.Ne bir açıklama yapma gereği duydum ne de bir şey.Çıktım odamda ağladım.O sırada yanıma Hayalimsi geldi.

"Üzülmesene.Nasıl olsa yarın hiçbir şeyin olmadığı açıklanacak."
Gözyaşımı elimle sildim.
"Ya deli olduğumu filan zannederlerse ne olacak?Tüm hayatım mahvoldu."deyip tekrar ağlamaya başladım.Sonra saçlarımla oynamaya başladı.
"Mutlu ol."dedi.
"Gözyaşlarını kendi silen birinin içini kimse mutlulukla dolduramaz."
Ondan sonrasında uyuyakalmışım.

"Hayat bazen beklenmedik şeyler yaşatır.Kendini onlara hazırlarsan zarar görmezsin.Acı gelip geçer.Küçüğüm,hayatın seni üzmesine izin verme." demişti babaannem.Haklıydı belki de.Ama becerebilir miydim?

Bazen boğulmak için suya ihtiyacınız yoktur.Kendi düşünceleriniz yeter.İşte bende tam o durumdaydım.Düşüncelerimde boğulmuştum.Gerekirse sadece Hayalimsi ile birlikte bir yol çizecektim kendime.