The Hunter and the hunted

Chapter 3: Andromeda Rose P. Mendoza

Andromeda's P.O.V.

"My mother..."

.

.

.

.

.

"she passed away."

Gulat yung mukha ni Hunter. Halatang malaking bomba yung naibagsak ko sa kanya. Pero nakabawi siya. Inakap nya ako. Umiyak lang ako ng umiyak. My mother, who cared for me for 17 years, wala na. Matagal-tagal na rin siyang nasa ospital. Lung Cancer. Palala na daw ng palala. Ang sabi pa ng doktor, nasa last stages na daw. Kanina lang, nung umaga, nung nakita ako ni Hunter na lumuha, sinugod na sya sa ER.

"Wanna skip the remaining classes?" tanong ni Hunter sakin. Nagulat ako. He's willing to do that for me. Tumango lang ako. After ilang minuto na naka standby kami, hinarap ko sya. Ngayon ko lang na-realize.

"Teka Hunter. Pano ka? MAg-skip ka rin?"

"Of course I would." Then umupo lang kami dun. Nakatitig lang ako sa view ng school. Then I looked at him. I looked at every detail of his face. From his navy blue eyes, matangos na ilong, hanggang sa tenga niyang mapula at magulo niyang buhok. He looked really handsome that way, kapag magulo yung buhok niya. He was a friend of mine.

"Stop staring." tumingin siya sakin at ngumiti.

"Sorry." Yun lang ang nasabi ko. May iba rin akong friends pero mas nagiging masaya ako pag kasama ko siya.

"Eto lang magagawa ko para sayo. Di kita kayang itakas ng school para magsaya. Baka ma-transfer nanaman ako ng wala sa oras" Sabi niya. Kung di lang ako malungkot ngayon, matatawa ko dito.

"This is more than enough."

Dumating na ang dismissal time. Pinauwi ko na rin siya. Ayoko na siyang abalahin. I went straight to the chapel. Sa chapel kung saan nakaburol si Mama. Pagdating ko, sinalubong ako ng papa ko at ng mga tita't tito ko. Only child ako. Tiningnan ko si Mama sa kabaong niya. Ang ganda niya. Tuluyan na kong naiyak pagka-upo ko. Umupo si papa sa tabi ko. Namamaga pa yung mga mata nya. Halatang kaiiyak niya lang rin.

"Umuwi ka muna, Rose. Pahinga ka." Sabi sakin ni Papa. So I went home like papa said. Kahit gusto ko pang makasama si Mama. Minessage ko si Hunter pagka-uwi. Sabi niya e.

-|Hunter Martinez|-

Andromeda: Hi Hunter. Nakauwi na ko.

Hunter: Good. Musta?

Kahit na alam kong malungkot ka.

Andromeda: Eto, medyo sabog pa rin.

Hunter: Sorry for your Mom.

Andromeda: Okay lang. At least ngayon di na siya mahihirapan.

Hunter: You're pretty positive.

Considering your mom just.... You know?

She just died.

Andromeda: Naiintindihan ko kasi.

DI niya na kaya yung paghihitap niya sa ospital.

Hunter: Well, I suppose you're right.

Andromeda: Bye for now. I wanna think.

Hunter: Bye. Sorry for your mom again.

-|End of Conversation|-