UÇURUM

"TEPEDEKİ UÇURUM"

CHAPTER 1

Gözlerimdeki yaşlar akarsu misali boşalırken yine tepedeki uçuruma koşuyordum. Sanırım sinir krizi geçirmeme ramak kalmıştı. Bugün annem ve babamın ölüm yıl dönümüydü. Ne kadar çabalarsam çabalayayım bir türlü alışamıyor, yenemiyordum bugüne alışmayı. Aslında çabalıyor muydum bilemiyorum fakat içimdeki bu enkaz günden güne artıyor, çoğalıyordu. Nihayet tepeye ulaşmıştım. Uçurumun en ucuna doğru ilerledim. Bugün her zamankinden farklı hissediyordum. Artık sessizliğimde boğulmak yerine çığlıklarımda kaybolmak istiyordum. İlk defa sessizliği değil haykırmayı tercih edecektim sanırım. İçimdeki acıyı azaltmak istercesine bağırıyordum ancak hiçbir işe yaramıyor sanki bağırdıkça daha çok büyüyordu bu enkaz. Burada hissettiğim en yabancı hissi hissediyordum şu an daha doğrusu şu ana kadar hissettiğim en yabancı hissi hissediyordum, sessiz kalmamayı sadece bağırmayı, içimdeki enkazı muhteşem manzaranın sessizliğimle değil de çığlıklarımla anlamasını istiyordum. Ağaçların sesimdeki acıyı hissetmesini, toprağın hüznümü çekmesini istiyordum aslında. En uca oturdum, tabi ben ve yanan ses tellerim. Yine içimdeki sessizlik tüm bedenimi kaplamıştı. Titriyordum, soğuktan ya da üşümekten değildi bu. Tamamen enkazın parçasıydı. Yine beynime düşünceler üşüşüyordu, fakat o kadar yorgun ve halsizdim ki düşünmeye ve düşündükçe dedemin ve ailemin acısını bir müddette olsa unutmaya ihtiyacım vardı. Düşünmemekte sadece bu uçurumun kenarında oluyordu. Muhteşem manzara karşısında sessizliğe bürünerek.

Dakikalar belki de saatlerdir burada öylece oturuyordum. Evden o kadar hızlı ve sessiz çıkmıştım ki cebimde sadece bir miktar para vardı. Ne telefonumu almıştım, nede kulaklığımı. Uçurumun kenarından kalktım ve ilerlemeye çalıştım fakat birden gözlerim karardı ve düşecek gibi oldum. Uçurumun kenarından aşağıya düşen kaya parçaları yuvarlanırken bende kendime gelmeye çalıştım. Sanırım son anda kendimi geri çekmeseydim. Şu an muhtemelen kayalara saplanmış ya da denizi boylamış olurdum. Neydi beni geri çeken reflekslerim mi yoksa iradem mi? Beni bu hayata bağlayan neyim kalmıştı ki? Sebebi neydi geri çekilmemin? Sanırım artık vakti gelmişti. Bu kadar zamandır neden yapmamıştım ki. Neden ailemden ve dedemden bunca süredir ayrı kalmıştım. Tekrar uçurumun sonuna ilerledim ve yıllardır yapmam gereken şeyi yapmaya karar verdim. Gelmiştim işte benim yolumun sonu buydu. Sonunda onlara kavuşacaktım. Bir ayağımı öne attığım sırada kulaklarımı delip geçen bir çığlık işittim. Arkamı döndüm ve sesin geldiği noktayı bulmaya çalıştım fakat bir şey gözükmüyordu. İlerlemeye başladım ve tepenin tam ortasında yere çökmüş, elleri ve ayakları bağlı bir kız görmemle dona kaldım. Burada ilk defa birine rastlamamı şaşırdım yoksa bu halde birine rastlamamı bilemiyorum. Koşarak kıza ilerlemeye başladım. Gözlerindeki yaşlar ve kızarıklık bana adeta yardım çığlıkları atıyordu. Yanına çöktüm ve elleri ve ayaklarındaki ipleri çözmeye başladım ki bunu yapmak hiçte kolay değildi. Malum çok sıkı ve sağlam bir düğüm atılmıştı. İpleri çözmemle kızın üstüme düşmesi bir oldu. Cidden sorun teşkil edecek kadar titriyor ve yapma diye sayıklıyordu. Sanırım burayı başkaları da keşfetmişti. Neyse bunu düşünmeyi sonraya bırakıp kıza yardım etmeye çalıştım. Soğuk bakışlarım pek yardımcı olmuyordu ama olsun. Onu kolumun altına alıp yürümeye başladım. Sanırım kendine gelmeye başlıyordu. Kız sessiz bir şekilde sayıklamaya devam ediyordu ve ben işitemiyordum çünkü fısıldıyordu. Biraz daha ona sokuldum ve "lütfen, yapma babamın suçunu bana ödetmeye çalışma" gibi şeyler diyordu. Bu durum cidden beni işkillendirse de pek umursamadım ve sonunda taksilerin geçtiği yola ulaştım. Kız nihayet kendine gelmişti. Onu ilk önce polise götürmeyi düşündüm ve bunun ikimiz açısından da kötü olacağını biliyordum malum "üvey" ailem bu durumu pek iyi karşılamazdı. Ayrıca hem onları telaşlandırmak istemezdim hem de bir sürü soruya maruz kalırdım. Zaten kızın bunu pek isteyeceğini de sanmıyordum. Kız gözlerini açtı ve gözlerinin içindeki hüzün ve acı gözlerime ulaştı. Kız benim aksime duygularını tamamen gözlerine aktarmıştı. Her şey okunuyordu gözlerinden. Bana " Sende kimsin ?" tarzında bir şeyler sordu. Bende " Uçurumdaydın ve yardıma ihtiyacın vardı, bende yardım ettim ve adresini bana söylersen seni evine götürebilirim." Dedim. Kız şaşkınlıkla bana baktı ve " Ne yani hiç soru sormadan veya polise gitmeden beni öylece eve mi götüreceksin. " dedi. "Merak etmiyor değilim fakat inan merakımdan daha önemli şeylerle uğraşmam gerek bu yüzden pek istemiyorum diyelim her neyse şu evinin adresini taksiciye ver ve gidelim artık." Deyince, taksiciye adresi verdi ve suskun bir şekilde durmaya devam etti. Evi benim evin yolunun üstünde olunca taksiciye yetecek paramın olması beni sevindirse de eve gidince soru yağmurlarının beni bekliyor olması kafamı dağıttı ve normal ruh haline geri döndüm.

Eve geldiğimde pek sevgili ailem salonda oturmuş beni bekliyordu. Yanlarına gidince beni gördüklerindeki yüz ifadeleri anlatılmaz cidden yaşanırdı. Bütün soru ve hesap verme işlerini geçtikten sonra pek muhteşem "üvey kardeşim" yanıma geldi ve ve beni o ortamdan çekip aldı, odama getirmeye koyuldu. "Yine oraya gittin dimi? O gizli yerine gittin? " deyince bunaldım ve "Sonra konuşalım." Deyip odama koştum. Odaya girince içimi her zaman olduğu gibi bir boşluk kapladı. Hissizleştim diyebilirdim. Kulaklığımı çıkarıp, müzik dinlemeye başladım. Her zaman ki Metallica şarkımı Nothing Else Matters'ı açtım. Favori şarkılarımdan biriydi çünkü bana yaşadığım bütün şeyleri iki üç dakikalığına da olsa unutturuyordu. Sadece şarkıya odaklanıyordum. Sanki o an sadece bu şarkı çalıyordu bütün dünyada herkes bu şarkıyı dinleyip sadece duruyordu. Anlayacağın sevdiğim nadir şarkılardan biriydi. Aniden telefonuma bildirim sesi gelince irkildim ve telefonu elime aldım. Mesajı görünce tanınmayan birinden olduğunu görmem beni şaşırtsa da açtım ve "Tepedeki UÇURUM" yazısını görmem beni duraklattı.

"TEPEDEKİ UÇURUM"