Hayat bu kadar acımasızdı işte, ilk önce sana sonra da çevrendekilere zarar veriyordu. Seni onlarla cezalandırıyordu. Biliyordu ki onlar ağlarsa sende ağlarsın,biliyordu ki onlar üzülürse sende üzülürsün..... Hayatın pahasına koruduğun bir insanı alçağın biri yüzünden kaybetsen ne yapardın peki...! Sevdiğinin ölümüne dayanan kaç kişi var ki zaten??? İşte hayat en zayıf noktamızdan vuruyordu bizi sevdiklerimizden...
Aklıma geldikçe çıldırdığım o anlar kafamı tırmalıyordu. Bunları kafamdan silmek istercesine kafamı salladım ve karşımda melek gibi yatan kıza baktım. Daha dün gülüp dans eden kız karşımda makinalara bağlı bir şekilde hayata tutunmaya çalışıyordu. İçimden seslendim ona sessiz ve boğuk çığlıklarımı baştırıp fısıldadım ona doğru;
Buradayım,lütfen lütfen bırakma beni haydi kalk ve sarıl bana,boğarcasına sarıl ama lütfen ölme,haydi kalk. Lütfen......
Ulaç Güroğlu.....!!!
