Serince esen rüzgar bedenime çarparken kollarımı sıvazladım. Üşümüştüm ama eve gitmek istemiyordum. Sahil bana huzur veriyordu. Ve şuan tek ihtiyacım olan şey biraz yalnız kalmaktı. Gidiyorduk,hemde en sevdiğim insan yüzünden,terk ediyorduk herşeyi... Artık neye ağlayacağımı bilemez olmuştum, neye ağlamalıydım. Babamın annemi aldatıp bizi terk etmesine mi? Aldattığı kadının 5 aylık hamile olduğuna mı?, yoksa bana bir vedayı bile hor gören babamın gidişine mi? Herşey bitmişti, ben bitmiştim... Artık duygu namına birşey kalmamıştı bende, sadece ağlıyordum. Huncarca çığlıklar ata ata ağlıyordum. Yaşlı gözlerimle denize döndüm,bir süre baktım ve oturduğum banktan hızlıca kalktım. İskeleye yürümeye başladım. Artık herşey bitmişti,kimse düzeltemezdi beni... Ölmek en iyi çözümdü....
İskelenin sonuna vardığımda ayakkabılarımı çıkardım,telefonumu cebimden çıkarıp ayakkabılarımın yanına koydum. Kafama bağladığım kırmızı kurdeleyi de çıksrdıktan sonra tamamdım. Ellerimi olabildiğince açtım ve sertçe esen rüzgarın tenime çapışını hissettim. Gözlerimi kapadım ve kollarım açık bir vaziyette iskelenin ucuna yürüdüm. Telefonum çalıyordu,umursamadım ve yürümeye devam ettim. İskelenin ucuna geldiğimde derin bir nefes aldım ve kendimi suya attım.
Sonrası Karanlıktı......
(Olay Anı )••••••••••••••••••×••••••••••••••••••
Ecrin'in Anlatımından
Hayat bu kadar mı acımasızdı? Hep gülen bir insanın bile yüzünü bu kadar çabuk hüzün kaplayabilir miydi? Nefret bu kadar içime işlemişken neden bu kadar yumuşak bakıyordum hayata...? Babamın ihanetini nasıl kaldırabilirdim. Hadi ben erkeğim peki ya kız kardeşim, o nasıl kaldıracaktı bunu? Bir kız babasına bu kadar aşık olabilir miydi? Onu herşeyden çok seven kızını yanıltmış bir baba.…! Elenor bunu nasıl kaldıracaktı?? Annemin gözyaşlarının hesabını kim verecekti? İçimde ki sessiz düşüncelerle cebelleşirken Ecray'da Elenor'a bakıyordu. Babamın yaptıklarını duyduktan sonra öylece kalakalmıştı. Bir tek o değil hepimiz kalakalmıştık. Biz ağlamasını,bağırıp çağırmasını beklerken o sadece gülmüştü. Onu ilk defa böyle görüyordum. Yalandan Gülerken...
Bize yaklaştı ve hepimize tek tek sarıldı. Anneme bakmadı bile,bakamadı...! Babama döndüğünde ise yine gülmeye başladı. Babam ayağa kalktı ve ona doğru yürümeye başladı. Hemen Elenor'u arkama çektim ve bağırmaya başladım.
"-Ona söyleyecek başka yalanlar mı buldun? Ya da bize? Neden hala buradasın ki? Neden yeni metresinin yanına gitmiyorsun? Defol buradan,git artık" diye bağırdım.
Bana aldırış etmeden Elenor'a bakarak konuşmaya başladı.
"-Kızım, prensesim bak beni dinle herşeyi açıklayacağım sana haydi gel en sevdiğimiz yere gidelim. Sahile gidelim.. Sana herşeyi anlatacağım. Bana bir şans ver" dedi masm masm bakarak. Elenor'a döndüm, bana bakıyordu. Arkamdan çıktı ve gülerek konuşmaya başladı.
"-Seninle neden geleyim ki? İlk aşkımdın baba, ilk kahramanımdın. Herşeyim sendin,ama şimdi.....! Sen benim için ölüsün Birkay Vuraloğlu" dedi ve kapıya doğru yöneldi. Hepimize tek tek baktı,gülümsedi ve "1 saate gelirim. " diyerek evden çıktı.
Babama baktığımda olduğu yere çivilenmış gibiydi, kıpırdamıyordu. Hatta nefes bile almıyordu. Derin bir iç çekti ve anneme döndü. Anneme baktığımda ise gözleri boş bakıyordu. Hergün parlayan o mavi gözleri şimdi boş bakıyordu. İçim titremişti bi tuhaf olmuştum onu öyle görünce ama yapabileceğim hiçbirşey yoktu. Ne kadar teselli edersem edeyim sevdiği adamdan yediği kazığı unutturamazdım ona. Annem ayaklandı ve babama döndü zaten sonrası tam annemlik birşeydi. Güçlü bir sekilde gülümsedi ve konuşmaya başladı.
"-Evet artık konuşman ve kendini kızıma ve çocuklarıma acındırman bittiyse kapının nerede olduğunu biliyorsun. Ama bilmiyorsan da seni suçlamam benim gibi bir kadını kaybettiğin için zaten aklını yitirmiş olmalısın ama neyse bak şimdi şu merdivenlerden in sağa dön orada ki kapı haydi canım defol evimden" dedi ve babamı evden kovdu. Tam anneme göre bir davranıştı. Kapı sesini duyana kadar o tarafa baktı kapının sesini duyduğunda ise bize döndü ve kocaman gülümsedi. Ben Ecray ve Ecmir hepimiz anneme bakıp gülümsedik. Annem kollarını açınca hepimiz ona sarıldık ve gülümsedik. Annemden ayrılınca aklıma birşey gelmişti.
Elenor........
Anneminde aklına gelmiş olacak ki Elenor diye fısıldadı. Hepimiz birbirimize baktık ve annemin talimatını bekledik. Annem"Hemen sahile,Ecrin arabayı al" demsiyle merdivenleri koşarak indim ve kapıyı açtım. Araba anahtarını bile ne zaman aldığımı bile bilmezken arabaya bindim. Annemler de binince gazı kökledim. Annem bu davranışıma hiçbirşey dememişti. Normalde annem seven bir insan değildi ama şimdi sesini bile çıkarmamıştı. Aklıma Elenor gelmişti. Kendine birşey yapmış olabilir miydi? Tabiki de yapmazdı, şuan sahilde ki banklardan birine oturmuş ağlıyordur. Onun ağlamasına dayanamam ama lütfen öyle olsun diye dua ediyordum içimden,anneme döndüm gözleri dolmuştu. Hemen kafamı yola çevirdim ve daha çok hızlandım. Sonunda sahile vardığımızda insan toluluğundan oluşan bir kalabalık gördük. Arabayı rastgele park edip kalabalığa koştuk,ambulans sesleri gelince dona kaldım. Her tarafta polisler vardı,iskele şeritlenmişti ve kimsenin geçmesine izin verilmiyordu. Kalabalığı yarıp iskeleye baktım. Orada yatan......Elenor muydu????
Polislere bağırmaya başladım,şeridi geçip oraya daldım. Sedyede yatan Elenor'u görünce tüylerim diken diken olmuştu. İskeleye çıkarmışlardı ardindan da görevliler de onu hemen sedyeye yatırmışlardı. Bir yandan sayıklıyor bir yandan da koşturuyordum. Sedye ile ambulansa bindiğimde annem de gelmek istedi ama Ecmir'e kaş göz işareti yapıp annemi arabaya bindirip bizi takip etmelerini anlatmaya çalıştım. Ecmir'de anlamış olacak ki annemi hemen yanımızdan uzaklaştırdı. Ambulansın kapıları kapandığında şöför gazı kökleyip arabayı sürmeye başladı. Elenor'un elini tuttuğumda soğuk teniyle irkildim. Çok soğuktu ve dudakları morarmıştı. Bir an da ona takılan aletten garip sesler gelmye başladı. Hemşire beni çekince bir anda kendime geldim. Neler oluyordu? Ölecek miydi???
Şimdi Ki Zaman...
•Ecrin'in Anlatımından•
Hayat bu kadar zalim miydi? Elbet birgün üzüleceğiz ama neden sevdiklerimiz yüzünden? Gece karanlığında parlayan gözleri bir ressama ilham verirken şimdi neden kapalıydı...! Mavinin en güzel tonuna sahip gözleri kapalıydı,teni soğuk ve ürkütücüydü. Güler yüzü bembeyaz olmuştu. Hayat bu muydu yani? Her daim gülen insanın canını yakıp bana acı mı çektirmeye çalışıyordu? Eğer hayat bu ise,eğer hayat seni sevdiklerinle cezalandırıyor ise beni hemen şuracıkta öldürün çünkü eğer o ölürse yaşamamın bir anlamı yok.....!
