13. Burç

1. Bölüm

Kitaba başlamadan önce birkaç şeyden bahsetmek istiyorum. Öncelikle bazı olayları, karakterleri ve benzeri şeyleri bazı yerlerden esinlenebilirim. Bu yüzden bazı şeyler size tanıdık gelebilir -biraz fazla bazı kullandım heheh-. Birkaç şeyden bahsedeceğim dedim ama sadece bu vardı neyse iyi okumalar :D
Yıldız yıldız yıldız
Ben Reha -wattpad dünyasındaki ilk erkek ana karakter olabilir :D-. 26 yaşındayım. Üniversiteyi bitireli 2 yıl oldu ve işsizim. Üniversitede mimarlık okudum. Mimarlık okumamın sebebi üniversitede okuyacak pek istediğim bir bölüm olmamasıydı ve etrafımdakiler mimarlığı önermişti. Kısacası çevremdekilerin isteğinden dolayı okumuştum. Neyse. Tek çocuğum. Bugün ailem blabla üniversitesinde okuyup master yapmamı istediğinden tek başıma Amerika'ya taşınacağım.
Yıldız yıldız yıldız
Annemlerle vedalaşıp uçağa bindim. 13 saatlik uykudan sonra sonunda varabilmiştim. Bavullarımı da alır almaz taksiye binip babamın apartmanın adresini yazdığı kağıdı şoföre verdim. 30 dakikaya vardık. Ev sıradandı hatta belki sıradandan biraz daha kötü olabilirdi. Çok acıkmıştım sonuçta kahvaltı ve öğle yemeği yememiştim -bu arada saat 16:00 :D-. Buzdolabında yemek olmadığından aşağıya inip beş dakika market aradım. Sonunda bir tane bulabilmiştim. İçeri girdim ve bir şeyler alıp sepete koydum. Tam ekmeğe uzanacakken, yüzü tam olarak gözükmeyen bir adamın bana baktığını gördüm. Ekmeği aldım ve adamı umursamadım, -yani bakabilir sonuçta niye bakmasın gayet normal :D- fakat bu iş bir süre sonra biraz acaipleşti. Bana gereğinden fazla bakmaya ve takip etmeye başladı. Kasada sıraya girdiğimde -çok şaşıracaksınız-  yine bana bakıyordu. Ben de ona bakınca hemen telefonunu çıkarıp biriyle konuşmaya başladı ve ortadan kayboldu. Umursamamaya çalıştım ve yemeklerin parasını ödeyip çıkışa yol aldım. Tam kapıdan dışarı çıktığım sırada ayağım kendi kendine ilerlemeye başladı. Onları ben kontrol etmiyordum, edemiyordum. Bu olay beni fazlasıyla ürkütmüştü. Normalde dümdüz ilerlemem gerekirken, ayaklarım beni sağa dönmeye zorladı. Ne kadar başka yöne doğru gitmeye çalışsam da nafileydi. Sonrasında sola, sağa, aşağı, yukarı derken ıssız bir yerde durdum. Gözüm kararmaya başlamıştı. Son hatırladığım şey, marketteki o adamın ve yanında birkaç kişinin daha bana doğru yaklaştığıydı.