Ben bu cinayetin zanlısıyım. Dolayısıyla da tek tanığı. Kimse ben söylemeden gerçekleri bilemez. Kimse ben ortaya çıkmadıkça "o suçlu" diyemez.
Hakim Bey!
Ben bu dünyaya müebbet yemeye geldim. Biliyorum, suç olduğunu bile bile bu cinayeti işledim. Ben masum değilim. Sekiz sene öncesinin intikamını böyle alabildim. Belki sekiz, belki beş, belki üç, belki de son iki senede... Hiç önemli değil. Pişman değilim, olmayacağım. Şayet başkalarının yaptıkları bugün beni etkiliyorsa getirseniz karşıma yine yaparım.
Biz reddedilenlerde büyüdük. Otobüs bekler gibi birilerinden kabul görmeyi bekliyorduk. Birilerine "bizi kabul edebilir" sıfatını yakıştırıyorduk. Küçüklük olsa gerek, kim ne tarafa çekerse oraya gidiyorduk. Zamansızlık olsa gerek, itiraza bir an bile yaklaşmıyorduk.
Biz gizli saklı büyüdük. Saklambaç oynar gibi merdiven altlarında oturuyorduk. Daha yedi sene öncesinde nefes alır gibi dumanı içimize yakıştırabiliyorduk. Daha yedi sene öncesinde dumanın verdiği kafaya gidiyorduk. Çocukluk olsa gerek, büyük düşünemiyorduk. Sigaradan ne kadar para artarsa o kadar mutluyuz sanıyorduk.
Yaz kızım!
Bugün elinizde delil olmadan, karşınıza çıkardığınız bu adam cinayet işledim diyor, dinliyorsunuz. Olay zamanı sekiz sene öncesinden bugüne, olay yeri üç farklı şehir. Mobeseleriniz kayda almamış, polisleriniz olay yerine hala varamamış. Hükümetiniz ve tüm bakanlıklarınızla beraber yargınız hala bir sonuca ulaşamamış. Gazetelerinizde manşeti yok bu cinayetin, yazılacak bir öyküsü yok.
Bak kızım!
Okuyup katip olmuşsun. Ben kendimi öldürdüm diyorum, sen hala gülüyorsun.
