~Hoofdstuk 3 Dreams in real~
Het was weer ochtend en ik schrok wakker van die wekker waar Cynthia het over had. Ik was uit bed gevallen daardoor. Ik schudde me hoofd wakker en keek wat wazig om me heen. "Ook goeiemorgen." Mompelde ik tegen mezelf. Ik hoorde Cynthia kreunen. "Mhuhhh... ik heb geen zin." Mompelde ze tegen haar kussen aan. "Dan moet je ook niet zo laat me je vriendinnen rondhangen, ik had je niet eens binnen horen komen." Zei ik terwijl ik opstond en me deken op het bed gooide. "Ik was om half terug, jij was degene die zo vroeg sliep." Mompelde ze nog steeds tegen har kussen aan. Hoofdschudden trok ik wat kleding aan en strikte me veters. Toen kwam Cynthia ook haar bed uit, min of meer. Ze liet zich van het bed afrollen en voeg of ik haar naar de badkamer wou slepen en een plens water in haar gezicht wou smijten. Na dat voltooid te hebben liep ik maar vast naar de kantine om wat eten te halen.
Het was nog aardig rustig, toch stonden er al wat mensen in de rij. Ik pakte een dienblad en een beker melk en ging ook maar in de rij staan. Na twee broodjes met kaas en chocopasta opgehaald te hebben kwam het volgende onderdeel, een plekje zoeken! Ik zag de vriendinnen van Cynthia nergens en eigenlijk durfde ik daar ook niet te gaan zitten, ik vind die meiden raar en eng. Ik zocht maar een tafel uit waar niemand zat en besloot maar te wachten tot er iemand kwam.
Na een tijd werd het drukker en drukker, een meisje met wild bruin krullend haar kwam naast me zitten en stak haar hand uit. "Hoi, ik ben An. Ben jij nieuw hier?" Ik knikte en nam een hap van me broodje met kaas. "Ik ben Marjon, en ja ik ben hier sinds gisteren." Ze knikte en begon opeens heel veel te praten. "Ik ben hier al een tijdje ik denk een maand, of langer. Nou in ieder je krijgt meestal echt super snel een familie die je wilt adopteren, maar het is moeilijker dan je denkt." Ik probeerde haar te negeren maar dat lukte niet echt. "En hoe ben jij hier gekomen en waarom heb je al 2 minuten lang je broodje aan je mond zonder een hap te nemen?" Ik schrok wakker en besefte dat ik inderdaad me mond om het broodje had gevouwen zonder verder iets te doen. "Lang verhaal zei ik." En nam een hap.
Na het ontbijt rende ik zowat de kantine uit naar me kamer. Ik moest weg van die An, ze was vreselijk ze was super lang aan het praten over haar verhaal en over haar favoriete soort geit! Ik had afleiding nodig, nu met... hee me boek! Ik pakte hem en wist dat ik er mee naar de bibliotheek zou gaan om te zeggen dat hij in het verkeerde schap stond. Ik pakte hem op en liep naar de bibliotheek. Ik spotte de vrouw weer aan haar bali terwijl ze met een plastic stokje in haar koffie roerde. "Kan ik je helpen?" Vroeg ze toen ze mij weer voor de bali zag staan. "Ja, Ik had dit boek geleend en gelezen maar ik snap iets niet." Ze pakte het boek uit mijn handen en zette haar leesbril op om hem te bekijken. "Wat snap je niet dan?" Vroeg ze en bladerde er wat in. "Nou hij stond bij fantasie maar ik weet zeker dat dit toch echt bij literatuur of informatieboeken hoort. "Maar lieverd eenhoorns bestaan helemaal niet." Zei ze en gaf het boek terug. "Ze bestaan wel." Zei ik nog aardig kalm. "Er staat informatie in en daar leer je van en ik vind niet dat je je bibliotheek zo kan ordenen als jij vind dat het niet bestaat." Ze zuchtte. "Dat komt omdat ze ook niet bestaan." Toen werd ik een tikkeltje boos. "O kan ik ook zeggen! Ik heb nog nooit een auto gezien en dan zeg ik toch ook niet dat auto's bij fantasie horen! Je hebt eenhoorns nog nooit gezien maar ze bestaan wel, echt wel!" "Hee dame, ophouden of ik haal de baas uit het weeshuis erbij." Ik zuchtte, legde het boek op de bali en stampte de bibliotheek uit.
Ik liep het weeshuis weer in en merkte dat het drukker was dan normaal. Aan de bali was Stacey druk aan het praten met 4 jonge meiden, wie zou nou weer door hun willen worden geadopteerd. "O, Marjon kom eens!" Riep Stacey. Ik kwam naar haar toe en keek haar vragend aan. "Deze 4 meiden willen jou graag adopteren maar ze willen je beter leren kennen. Daar kunnen jullie elkaar spreken." Zei ze en wees naar een deur naast de wc's. Ik liep erheen, wetend dat die 4 meiden me aan het volgen waren. Ik wist dat dit een gesprek van niks zou worden en dat ze me meteen zouden afwijzen maar ik wou niet onaardig overkomen. Ik liep de kamer binnen en keek rond. Er stond een tafel en een paar stoelen en wat decoraties in de kamer zoals schilderijen, meer niet. Ik ging op een stoel zitten en wachtte tot hun dat ook deden en toen ik hun zag, viel ik bijna van mijn stokje, en van mijn stoel. "OMG!" Schreeuwde ik uit. "Jullie zijn Little mix." Ze knikte. "Wacht, nee laat maar. Dit is een prank, wat zouden Jesy, Jade, Perrie en Leigh-Anne hier nou weer doen." Zei ik en was eigenlijk best wel teleurgesteld. Ze keken me vragend aan tot ik ze wel moest geloven. "IIIEEE jullie zijn het echt." Zei ik en wou dat me onmiddellijk meenamen. "Oké vertel maar wat over jezelf." Zei Jade. Toen begon ik opeens heel zenuwachtig te worden. "Oké, nou ik ben Marjon, ik ben 13 jaar en ja... ik vind het leuk om te zingen, dansen, gamen en ja..." Ik begon wat zenuwachtig te glimlachen. "En hoe ben je hier in het weeshuis terecht gekomen?" Vroeg Perrie. "Nou mijn ouders zaten in een vechtscheiding dus ben ik uit huis geplaatst." Zei ik en begon met een lok van een haar te spelen. "We gaan even overleggen." Zei Jade en met zijn vieren liepen ze de gang op. Ik bleef alleen achter en al snel begon ik me enorm te vervelen. Na een paar minuten op me stoel zitten schuifelen kwamen ze terug. "WELKOM IN DE FAMILIE!" Gilde ze. Blij sprong ik op en begon te springen. "Wij gaan de formulieren even invullen, pak jij ondertussen even je spullen?" Ik knikte en rende de kamer uit naar kamer 14.
