Forever and Always (Dutch teenfiction) *on hold*

~'~ Hoofdstuk 4: Dromen zijn illusies en illusies zijn bedrog ~'~

~'~ 

Hoofdstuk 4. 

Dromen zijn illusies en illusies zijn bedrog.

"Lynn.." zei hij zacht en ik keek op. Ik liet mijn ogen over zijn gezicht glijden. Hij glimlachte, waardoor zijn rechte, witte tanden tevoorschijn kwamen. Zijn neusring glom in het zonlicht en zijn diep blauwe ogen glansden van achter zijn pikzwarte haar, terwijl hij op me neerkeek. 

"Elijah.." fluisterde ik ademloos en hij knikte, zijn glimlach zowaar nog breder.  

"Kijk." Hij wees naar mijn shirt en toen naar de zijne, terwijl ik zijn gebaar volgde en glimlachte toen ik zag wat hij bedoelde. Ik droeg mijn paarse 'I will always be loved by everyone'-hemdje met daarop een pijl die naar links wees en hij droeg een matchend paars shirt met de opdruk: 'I am everyone' en een pijl die naar rechts wees.  

"Is het waar?" vroeg ik en hij knikte, terwijl er een blos naar zijn wangen steeg en hij zijn armen om me heen sloeg.  

"Ik zal altijd van je houden, Lynn. Je bent mijn alles en ik mis je" fluisterde hij in mijn oor, waarna ik voelde hoe mijn ogen zich met tranen vulden en een brok zich in mijn keel vormde. Ik begroef mijn gezicht in zijn borst en hij hield me dicht tegen zich aan. 

"Ik wilde voor altijd bij je zijn, jij maakte me compleet. Ik dacht dat we samen oud zouden worden, kinderen zouden krijgen, maar dat kan nu niet meer.. Het spijt me, Lynn. Het spijt me dat ik ben weggegaan en jou daar zoveel pijn mee heb gedaan. Ik wilde het niet, maar ik had geen keus. Ik hoop dat je me kunt vergeven en zult onthouden dat ik altijd van je zal blijven houden. Ik wil weer bij je zijn, je bij me hebben, want ik mis je, meer dan ik met woorden kan zeggen.." Zijn stem verried dat hij moeite deed om zijn tranen te bedwingen en ik kon niets anders doen dan huilen.  

"Ik was boos op je, omdat je mij had achtergelaten en al onze plannen, dromen in rook op gingen, maar toen werd mijn woede vervangen door een leegte, door pijn. Ik dacht dat je niet genoeg van me hield en daarom was weggegaan.." zei ik met een gesmoorde stem, voordat hij me van zich afhield, zodat hij me aan kon kijken. Er danste een glinstering in zijn ogen, ik had hem pijn gedaan door dat te denken. 

"Dat is niet waar.. Lynn, denk dat nooit meer. Je weet dat ik van je hou zoals ik van niemand anders hou en mocht je er ooit aan twijfelen, draag dan de ring die ik je gegeven heb. Ik zal altijd van je houden. Forever and always, weet je nog?" Hij keek me doordringend aan, een zwak glimlachje om zijn lippen en ik knikte. 

"Forever and always" fluisterde ik. Ja, dat wist ik nog, dat zou ik nooit vergeten..  

Hij boog zich naar me toe en kuste me op mijn lippen, zijn armen om me heen geslagen. Ik sloot mijn ogen en ging op in onze kus, terwijl ik zijn grip langzaam voelde verslappen, zijn lippen bijna onvoelbaar werden. Mijn hart kromp ineen en toen ik mijn ogen weer opende, was hij verdwenen..

Ik bevond me weer gewoon in mijn kamer en Elijah was nergens meer te bekennen. Het was allemaal maar een droom geweest, hoewel alles zo echt had geleken en ik vocht tegen de tranen die opwelden in mijn ogen, die wilden ontsnappen en mijn wangen nog natter wilden maken dan ze al waren. Ik huilde niet vaak in mijn slaap, maar als ik dat wel deed, werd ik erdoor wakker. Het gevoel van pijn was dan sterker dan de drang om te blijven slapen, om te blijven dromen over dingen die me alleen maar meer pijn bezorgden.  

Ik ging rechtop in bed zitten en beet op mijn lip, terwijl ik terugdacht aan de droom, aan Elijahs woorden. Hij had gelijk, ik moest niet aan zijn liefde voor mij twijfelen. Hij hield van me en zou voor altijd van me houden, dat wist ik, het waren zelfs zijn laatste woorden geweest. Maar waarom twijfelde ik er soms dan toch aan? Misschien wilde ik wel dat hij niet meer van me zou houden, zodat ik me niet schuldig zou voelen als ik op een dag van een ander zou gaan houden? Ik wist het niet, maar ik wilde hem, ook al was hij dood, geen pijn doen, niet het idee hebben dat ik hem pijn deed. Zoiets verdiende hij niet, maar verdiende ik het dan wel om me zo te voelen? Moest ik altijd van hem blijven houden met heel mijn hart, terwijl hij er niet langer was? Misschien niet, maar ik wist dat ik dat wel zou blijven doen. Heel langzaam zou dit me opbreken, zou ik sterven vanwege mijn liefde voor hem en ik wist dat ik me er niet tegen zou verzetten, ik was er niet bang voor. Ik wilde gewoon weer bij hem zijn, voor altijd met hem samen kunnen zijn, ook al betekende dit dat ik een bezoek aan de dood zou moeten brengen.