The A.C.

8

"Edward en Logan!" De trainer wees hun aan."Maak jullie klaar voor het gevecht."

Dat meen je niet. Edward en Logan mogen elkaar niet. Dat is ook al een nadeel. Edward had spieren, maar Logan had veel grotere spieren. Edward zou zo het gevecht verliezen. Oh, nee. Arme Edward...
Logan en Edward gingen klaarstaan op de gevechtsmatten.

"Begin!" riep de trainer.

Edward balde zijn vuisten en wilde Logan slaan op zijn kaak, maar Logan kon hem net nog ontwijken. Logan stomp Edward in zijn maag. Ik zag Edward kreunen. Hij probeerde niet te laten zien dat hij pijn had. Edward sloeg Logan tegen zijn kin. Logan viel naar achteren. Edward stomp vervolgens in Logans maag.

"Die kreeg je nog terug," zei Edward fluisterend tegen Logan.

Het leek alsof Logan plots heel veel energie kreeg. Hij stond heel snel op en sloeg Edward drie keer op zijn kaak. Die beweging was heel snel dat ik het nauwelijks zag. Edward zakte in elkaar op de grond. Hij had waarschijnlijk zo veel pijn. Ik had echt medelijden met Edward. Logan sloeg zijn armen rond de nek van Edward. Hij gaat toch niet... Ik was zo bezorgd. Ging Logan dat nu echt doen? Ging hij Edwards nek breken? Dat kan hij niet doen. Dat mág hij niet doen!

"Stop!" riep de trainer."Dat is genoeg voor vandaag. We gaan morgen verder."

Logan liet Edward los en stond op. De trainer liep naar de lift en de liftdeuren gingen open. Ik liep zo snel mogelijk naar Edward gevolgd door Julie. Edward had een bloedneus en ik voelde aan hem dat hij heel uitgeput was. Ik keek achter me en daar stond Logan. Óók met een bloedneus. Hij veegde het bloed af met zijn handpalm. Ik keek hem echt teleurgesteld aan. Met een hoe-kon-je-blik. Hij negeerde me en wandelde naar de lift waar Hannah, het egoïstisch meisje hem tegenhield. Whatever, dacht ik. Ik draaide mijn gezicht terug naar Edward.

"Oh, Edward! Alles oké?" Ik keek hem aan in zijn kastanjebruine ogen.

"Ziet ernaar uit dat alles oké is?" Ik zag dat Edward aan het lachen was.

"Oh, ja! Wat dom van me." Ik lachte en schaamde me een beetje.

"Ik ga even hulp halen," zei Julie terwijl ze opstond.

Toen Julie verdween in de lift, vroeg ik aan hem: "Waarom vocht je niet terug? Het leek alsof je je best niet deed. Alsof je hem niet pijn wilde doen. Jullie haten elkaar, toch?"

Edward keek weg.

"Ik wist dat je om hem geeft, Arriane. Ik wilde hem niet pijn doen voor jou. Vóór jouw ogen." Ik kon mijn oren niet geloven. Meende hij dat? "En ja, ik haat hem. Ik heb hem wel een goede stomp gegeven in zijn maag, hè."

Hij grijnsde en een brede lach kwam tevoorschijn op zijn mond. Het bloed dat uit zijn neus stroomde, stroomde vervolgens over zijn lippen. Ik bracht mijn hand naar zijn gezicht.

"Bedankt, Edward. Heel erg bedankt." Er kwam een lichte glimlach op mijn gezicht.

Het was even stil tot de liftdeuren open gingen. Julie kwam aangelopen met twee anderen gekleed in witte kleren. Dat was de dokter met haar assistente, veronderstelde ik. Ze hadden een EHBO-koffer bij. Ze zakten door hun knieën en deden de EHBO-koffer open.

"Wij nemen het hier over," zei de ene vrouw.

Ze was de dokter en ze had korte blonde haren. Ik schatte dat ze in de veertig was. De andere man had korte pikzwarte haren en hem schatte ik rond de dertig. Dat was de assistente. Ik knikte en zei snel nog gedag tegen Edward. Julie deed hetzelfde. We stonden op en we wandelden naar de lift. In de lift hadden we nog gepraat over Edward of hij er erg aan toe was. De liftdeuren gingen open en we wandelden naar voren.