Pinapakinggan ko ang bawat pagpatak ng ulan sa aming bubong. Ilang araw na ding walang tigil ang pag iyak ng langit. Malamig ang aking gabi ngunit alam kong sa bawat segundo ng gabing ito ay aliw ang dala. Hinihintay ko siyang matapos maligo, sabay kaming magpapahinga. Sa kanya ko lamang nararamdaman ang tunay na proteksyon. Sa bawat haplos niya ay nagtitindigan ang aking mga balahibo. Sabik na sabik na ako ng biglang bumukas ang pintuan ng aking silid, "Matagal ba ang iyong pag-aantay?" Nginitian niya ako na nagdulot ng kakaibang pakiramdam sa aking katawan. Sa aking tabi ay gumapang ang gutom niyang pag sisidhi. Naglalakbay ang maharot niyang palad sa aking katawan. "Namiss kita," bulong niya sa akin sabay halik sa aking natutuyong labi. Ginantihan ko ito ng napakatamis na halik. Hinahaplos niya ang aking buhok at nakatingin sa aking mga mata na para bang nangungusap na siya ay muli kong paligayahin. Nag-init ang nilalamig kong katawan, nangibabaw ang hikbi ng pag-ungol. Ako ay nagpupumitlag sapagkat ako ay nasisikipan. Tinitiis ko na pilit dahil ako'y nasasarapan. Ang aming gabi ay umaalab sa muling pagkakataon at amin itong winakasan ng napakainit na halik.
Nagising ako sa tilaok ng manok. Pagtingin ko sa aking tabi ay wala na siya. Tumingin ako sa orasan. "Ay, I still have enough time to prepare for school." Inayos ko ang aking higaan at lumabas na ako sa kwarto. Nadatnan ko ang sala na walang katao-tao. Kumilos na ako para maghanda ng pagkain. Habang nagluluto ako, naalala ko si inay. Tatlong taon na rin siyang di umuuwi. Nangibang bansa si ina sapagkat hindi sapat ang kinikita ang ama para matustusan ang lahat ng pangangailan sa araw-araw. Ako si Ligaya, bunso ako sa tatlong magkakapatid. Ang aking dalawang babaeng kapatid ay nag-aasawa na at humiwalay sa amin ng bahay. Tanging ang aking ama na lamang aking kasama sa bahay na madalas ding pumapasok sa kanyang trabaho. Dose anyos palang ako nang nakipagsapalaran ang mahal kong ina sa ibang bansa, kinse anyos na ako ngayon. Papasok na ako sa paaralan, habang naglalakad ako sa iskinita ay panay ang pagtawag ng mga kalalakihan sa aking pangalan. Sala akong magawa kundi ang ngumiti. Sa paaralan, madalas ang harotan ng aking mga kamag-aral. Sa paaralan, wala akong pakialam. Nakatulog ako, uwian na pala. "Ligaya, inaantay ka ni Emman sa labas. Mukhang kanina pa yun eh," sabi ng isa sa mga kaklase ko. "Ah salamat," sabi ko sa kanya. Kasintahan ko si Emman, desisynte anyos pa lamang.
