Mayamaya ay dumating si Emman.
"Bakit ka na naman malungkot?" tanong niya.
"Di ah? Ang saya ko nga eh. Syempre kasama kita."
Di siya sumagot.
"Babe dugo ba kita? tanong ko sa kanya.
Bakit naman?
"Mamamatay kasi ako pag wala ka."
Nagtawanan kaming dalawa. Alam kong corny pero wala akong ibang maisip na paraan para maging maayos kami sa lakad naming ng di nagkakatampuhan. Ayaw kong maapektuhan siya sa problema ko.
Pauwi na kami, alas nuebe na ng gabi.
"Babe diba ama mo yun?" Habang tinuturo niya sakain ang isang lalaking may kahalikan na babae.
Si ama nga. Ibang babae na naman ang kasama niya. Nakaramdam na naman ako ng poot, gusto kong pumatay sa mga oras na ito. Hindi ko alam kong lalapitan ko sila o papanoorin ko lang kahit ako'y nasasaktan.
"Okay lang yan babe. Wag ka ng umiyak." Sabi sakin ni Emman.
"Hindi ko akalain."
Hinahatid ako ni Emman. Nakita ko ang aking ama sa harap ng aming bahay. Nauna pa siya sa amin. Nag mano si Emman sa aking ama at nag paalam na.
"Bakit na naman kayo magkasama ng lalaking yun? Anong oras na? Itigil nyi na yang relasyon nyo." Sigas niya sakin.
Ayokong makipagtalo sa kanya. Tinikom ko nalang aking bibig at pumasok ako sa aking silid. Nalilungkot ako. Hindi ko alam kung ano ang aking gagawin. Mahal ko si Emman pero si lang ang nakakapagbigay ng kaligayan sakin. Ang init ng kanyang mga halik na sa bawat pagdampi sa aking mga kipot at kabundukan ay palagi kong hinahanap. Ang pagmamahal ni itay ang aking inaasam.
Ilang araw ng hindi lumalabas si Ligaya sa bahay nila. Pinuntahan siya ni Emman. Pagkapasok ni Emman sa silid ay nakita nya nakabigti at walang buhay si Ligaya. Subalit sa unan nito ay may nakita siyang dalawang sulat.
