Korku Programı |Bucky Barnes & Avenger Fanfic

Bölüm 1 ; Kraliçe Arı'nın Doğuşu

Alicia Stark.Ben Alicia Stark'ım.Olmak istemediğim bir kişiyim. Uzun yıllardır düşündüğüm, düşünüp de cevabını bulamadığım bir sorum var: Bu koca dünyada neden benim de yerim var?

Bilin bakalım kimin biyolojik babası ikiyüzlü , milyarder ve silah üreticisi.Evet doğru bildiniz , benim. Anthony Stark. Annem ile birlikte olup , onu bir çöp gibi kenara atan o adam benim babam. Annemin anlattığına göre o hep öyleymiş. Yani durmadan kadınlar ile birlikte olurmuş. Her neyse.Annem bana hamile kalınca ona söylemiş fakat o ise hiç acımadan 'Aldırabileceğin yüzlerce doktor var.' demiş.Annem ise reddedip beni doğurmuş. Benim hikayem de böyle başlamış.

Bu dünyada annemden başka kimsem , onun da benden başka kimsesi yoktu. Okumak istediğim için gece gündüz çalışırdı. Onu pişman etmemek için elimden geleni yaptım ve onun gibi ben de çok çalıştım. Sekiz yaşımda kanserin kesin çözümü olan bir ilaç geliştirdim , on yaşımda tank , on iki yaşımda beş tane silah tasarımına imza attım. Annem hep gurur duyardı.Bu zekiliğimin o adamdan geldiğini söylerdi.

Belki de haklıydı. Altıma bez bağlandığından beri silah tasarlıyordum tabiri caizse.

On beş yaşıma kadar onunla iletişim kurmaya çalıştım. Mektuplar , kartpostallar , e-mailler... Ama o cevap vermeye tenezzül bile etmedi. Ben de bir süre sonra alıştım ve bu olmayan iletişimi kestim.

Şu an ise boş ve karanlık sokakta annemin yanına gidiyorum. Sonbahar geldiğini belli edercesine rüzgarı yüzüme doğru üflüyor, topuzumu tutan lastikten birkaç saç telini ayırıp yüzüme savuruyordu. Ellerim ceplerimde ilerlerken kaldırımda bir ses duydum. Önce bunun dalgınlığımdan kaynaklanan bir şey olduğunu düşündüm. Ama çok geçmeden aynı sesi, boş sokakta yalnız olmadığımı kanıtlayan adım seslerini, tekrar duyduğumda tüylerim bir anda diken diken oldu. Yavaşça kafamı geriye uzatıp baktım. Arkamdan, sadece iki metre ardımdan beş kişi gelirken önüme baktım ve endişeyle yutkundum sokakta tek başımaydım acaba yanımda biber gazı var mıydı?

Düşüncelerim ile birlikte hızımı arttırırken arkamdaki kişilerden birisi konuştu.

"Alicia Stark?"

"Merlinda*'yı tercih ederim."

(Alicia' nın annesinin soy adı.Kafa karışıklığı olmasın yani)

"Dursan iyi edersin." Adımlarımın hızını arttırdım.

 "Benden ne istiyorsunuz?"

 "Senden bir şey istemiyoruz , seni istiyoruz." 

Bunu duyan ben artık yürümüyor , koşuyordum.Arkamdakiler de çok geçmeden koşarak beni takip ederlerken zihnimi zorladım. Düşün Alicia düşün.Bunlardan nasıl kurtulabilirsin? İki sokak ötede bir karakol vardı. Eğer yeterince hızlı gidebilirsem oraya güvenli bir şekilde ulaşabilir, yardım isteyebilirdim. 

Düşüncelerimin beni yormasını engelleyerek hızımı arttırdım. Ama çok geçmeden arkadan birisi üstüme atlayıp koşmaktan yorulan bedenimi yere düşürdü. Yanağıma vuran yumruğun acısıyla nefesim kesilince gözlerimi kapattım. Kollarıma bütün gücü toplayıp üzerime oturan bedeni ittim. Çok geçmeden bir kolumdan biri, diğer kolumdan biri tuttu ve bedenimi tamamen zemine sabitledi.

"Siz kimsiniz? Benden ne istiyorsunuz?" Kırmızı maskeli yüzlere baktım.

Cevap olarak ağzıma bir mendil bastırdılar. Mendilin eterle ıslandığını anlar anlamaz nefesimi tuttum. Eskiden nefesimi ne kadar tutabileceğimi ölçerdim. Net bir buçuk dakika, heyecanlandığımda iki dakika... Ama şimdi en fazla yarım dakika tutabilirdim. Yorgun bedenim koşmanın da etkisiyle oksijene açtı.