The Letters of Paris

Chapter 07

Nagmamadaling lumakad ako papunta sa kusina habang inaayos ang collar ng damit ko. I bet Thein's knotted forehead will greet me today.

"Thein?" tawag ko at lumingon-lingon pa para hanapin. He's usually talking to Manang or just anywhere, standing depressed.

"Thein!" I yelled when no one appeared. I roamed my eyes to find him pero puros kasambahay lamang namin ang nakikita ko.

Nang makuntento ako sa ayos ng kwelyo ko, lumakad ako papunta sa kusina. Napahinto ako at nagtaka nang makita ko ang dalawa kong kapatid nagtatawanan.

I glanced at my watch. I would understand Nile, but Kuya shouldn't be here. Dapat nasa ospital ito at binabantayan ang mag-ina niya.

Lumakad ako palapit sa kanila at humalukipkip. "You two should be banned from entering the house."

"Good morning to you too." Kuya greeted me, ignoring what I said. "Did you had a great sleep?" Hinihipan niya ang kape bago dahan-dahang uminom.

I stared at him. Debating on answering insomnia. Pinalala pa ang nararamdaman ko kakaisip kay Mama. Hindi ko alam kung bakit pabalik-balik ito sa ibang bansa, her schedule isn't organized anymore. Siguro dahil nandito na si Kuya, but I don't think Mom would use it as an excuse to be this chaotic.

"Of course," tumikhim ako, "What are you two doing here?"

"Ako maghahatid sa 'yo sa school mo." sagot ni Nile.

"Glad you're stepping into the sun again," kumento ko, pangatlong beses na ngayong linggo siya ang naghatid saakin.

I glimpsed at the clock, then glanced back at Nile. "I'm late."

Tumingin ako sa nakakatanda kong kapatid pero sinagot niya naman ako ng kunot-noo.

"Sit down, kumain ka." he ordered.

Umiling-iling ako at hinawakan ang damit ni Nile, mahinang hinila ko ito pero inalis niya ang pagkakahawak ko sa kaniya.

"We..." He pointed at us, "Are not going anywhere, Paris." Inalis niya ang tingin sa 'kin at muling hinawakan ang tinidor para kumuha ng ham.

"Yes, we are." mariing sambit ko. Mom won't be happy if she'd get notified that I was late with an excuse that I overslept.

Binalingan ko si Kuya ng tingin pero imbis na sundin ang gusto ko, like he always do, pinandilatan niya 'ko at hinila ang tabing upuan. Wala akong magawa kundi ang umupo sa tabi niya. Hindi rin ako maka-takas dahil wala sa 'kin ang susi ng sasakyan. The guard was ordered by Thein to never let me have the car keys dahil nalaman niyang itinakas ko ito.

I hastily ate two toasted bread and drank half of the milk Kuya gave me bago tumayo.

"Let's go," ngumunguyang sambit ko.

I grabbed my bag at hinintay si Nile tumayo pero halos maputol ang pasensya ko dahil binagalan niya pa kumilos.

"Nile!" galit kong sigaw at padabog na ipinadyak ang paa ko. "I'm going to be late!"

"Paris!"

Inirapan ko si Kuya sa pagsaway niya. While Nile chuckled at lumapit na sa 'kin.

"So you still act like your age," he messed my hair, "—A brat."

Sa asar ko, hinila ko na 'to dahil magulo ang andar ng utak nito. Nagpahila naman siya at sumaludo pa kay Kuya.

Binitawan ko damit niya nang makababa kami sa basement. The guard handed Nile the keys kaya nauna na akong pumasok. I rolled my eyes when he entered, smiling sheepishly.

"What?" he asked, ngumuso pa na parang pato.

I sighed. "Nothing."

Napabuga ako ng hangin nang tumawa ito na parang kambing. I could only hissed at him before grabbing my phone when I felt it vibrate in my pocket.