The Letters of Paris

Chapter 10

Lutang na pumila ako sa treasurer's office para kumuha ng exam permit, nagpakawala ako ng malalim na hininga bago dumiretso sa lumang building nang iniliahad na sa 'kin ang papel.

I slowed my steps when I heard soft sobs. With my curiosity, I turned to the left side, the place was almost secluded.

When the muffled noise was becoming loud, napagdesisyunan kong ipatuloy ang lakad ko patungo sa dulong roon. Sumilip ako, my lips slightly parted in surprise when I saw Chelsea. Her back was facing me, but I could tell she's the one crying dahil sa pagtaas baba ng kanyang balikat.

"Chelsea?" Mahinang tawag ko.

Agad huminto ang hikbi niya. Hindi man siya humarap pero napuna ko ang mabilisang pag kilos niya para pahiran ang mga luha sa mukha at ayusin ang sarili bago umikot.

"I'm sor—" her eyes slightly widened when she saw me. "Paris?" she mumbled.

Nataranta ako kaya agad akong umisip ng sasabihin.

"S-Sorry to barge in... is— is there something wrong?"

Naisipan kong lapitan ito ng paunti-unti pero agad akong napahinto sa pwesto ko, ilang upuan ang layo sa isa't-isa.

Muling naalala ko ang usapan namin ni Xenon tungkol sa sitwasyon niya. It must be the reason why she's crying. I didn't look or glance at her stomach dahil alam kong mahahalata niyang may alam ako.

Nanatiling tahimik lamang siya at nakatitig sa 'kin. I notice her eyes were still watering from crying. She looks like she's going to have another breakdown.

"You can talk to me if you want to, I'll listen." I stared at her, mukhang nagulat pa ito sa sinambit ko.

I waited for her to say something, pero sa pag kagat niya sa ibabang labi niya, nagdadalawang isip ito sa 'kin. Who would want to tell their secrets to a stranger anyway.

I just gave her a reassuring smile.

"Don't worry, everything would be alright," I muttered enough for her to hear what I said.

Tinalikuran ko siya at linisan ang classroom. Wala akong narinig mula sa kaniya o kahit ang pagpigil kaya dirediretso akong umalis sa building na 'yon.

❀

Pinaglaruan ko ang hawak kong cellphone at pinindot-pindot ang screen nito. Xenon must be busy to reply to my messages. Nagbuntong-hininga ako, I felt like I was being clingy so I set aside my phone and played with my lunch. I wasn't really hungry, except Thein was the one who bought this for me.

Nangalumbaba ako at tumitig kay Thein. He was silent, as always, reading or reviewing something.

Dahil siguro sa sobrang tagal kong nakatitig sa kaniya, sinalubong na niya ang tingin ko nang nakakunot noo at ilang segundo pa, tinaasan niya na ako ng kilay.

Tumikhim ako at inayos ang pagkakaupo. "Do you think everything's going to fast?"

I kept starring, I was expecting his god-like wisdom but he snorted na parang hinuhusgahan buong pagkatao ko bago bumalik sa pagbabasa.

Hindi makapaniwalang tinitigan ko ito, nangigilating pinagkiskis ko ang ngipin ko sa inis. "Pinaglihi ka nga pala sa sama ng loob."

Inikot ko ang mata ko at itinuon na lamang ang atensyon sa mga estudyanteng kumakain pero ilang segundo pa, hindi ako nakapagtiis at muli kong binalingan ng tingin si Thein.

"Do you have anything to do today?" I asked.

"Yes..."

"What?"