Liseli Necromancer

1. Bölüm Necromencer Olmak

O gün 7.58 otobüsüne yetişmeyi o kadar çok isterdim ki. Hiçbiri başıma gelmezdi. Fakat geldine pişman da değilim
-Saat 6.00- "Bu kadar erken uyanmaktan nefret ediyorum. Saat 6? Neyse kalkıp kahvaltı etmeliyim. Gözlerimi bile açamıyorum... Bu koku da ne?" Gözlerimi açınca karşımda gözleme ve üstünde de bir sütyen vardı. Yanında bir not. "B...Bu da ne?!" Gözlemeyi anlarım da sütyen?! Not da ne? "Gözlemeyi çok seviyorsan gece yapmadığını yapman gerek" ve bir de öpücük mü? Gece ne olduğunu bile bilmiyorum. Hayatım berbat. Gece ya önemli birşeyler yaşamışsam?! Hatırlamalıyım. Düşünn! Uff neyse şu sütyeni atıp gözlemeyi yiyeyim." Kalktım sütyene olabildiğince dokunmamaya çalışarak onu gözlemelerimden attım. Üstümü giyerken birşeyle daha karşılaştım. Gece kıyafetlerimi nereye attığımı bilmiyorum. Yaklaşık 30 dakika onu aradım. Kirli sepetine, tuvalete, gardroba her yere baktım. Ve sonunda başka kıyafetlerle çıkarken onları bina koridorunda buldum. Umarım kimse görmemiştir diye içinden geçirdim. Hemen onları içeri aldım ve üstüne giyip çıktım fakat yetişemedim. Bisikletle akademiye gitmek zorunda kaldım. "Tanrım... Bu çok garip. Bisikletimin vitesi oynamış" derken elime kutu gibi birşey değdi ve arkadan bir ses geldi, "Eğer yavaşlarsan bombayı patlatacağım. Bisikletten inmeye çalışırsanız da seni vuracağım" diye bir ses geldi. Arkamı döndüm ve iki tekerli bir araca yerleştirilmiş uzi gördüm. Evet gerçekten beni vuracaktı. "Hassikt*r napıcam?! Sonsuza kadar böyle süremem ve bacaklarımda kopmak üzere." "Derta" diye bir ses geldi ve aracı ikiye yardı. Bir baltaya benziyordu. Ya da mızrak. Bana "Atla!" diye bağırınca kendimi bisikletten attım. Bisiklet biraz gidip patladı. Arkamı döndüğümde adam veya her kimse, gitmişti. Kalbim yerinden fırlamak üzereydi. Yapabileceğim birşey yoktu. Okulun ilk gününde geç kalamazdı herhalde. Direkt olarak okula koştum fakat açılış seremonisi çoktan bitmiş hatta ders başlamıştı. Hemen sınıfıma girdim. "Özür dilerim. Bazı sebeplerden geç kaldım da." Öğretmen beni derse aldı ve yerlerimizi ayarladı. Beni şirin bir kızla oturttu. İki uzun atkuyruğu olan kız çok tatlıydı. "Merhaba adım Elif senin adın ne?" diye birdenbire soruverdi. "Ben de Baturay memnun oldum" deyip gülümsedim. Liseye gitmesine rağmen göğüsleri çok büyüktü. Galiba sabah olan olay beynimi yaktı sapıttım iyice. Öğle arasında bi çocuk yanına geldi. "Selam" dedi ben de "Selam?" dedim. "Bu sabah yaşadıklarını kimseye anlatmamalısın. Yoksa ölürsün" dedi. Şok oldum "S-Sen bunu nerden biliyorsun?" "Seni kurtaran kişi bendim. Derta." dedi ve bir orak belirdi. "Ben bir Necromencer'ım. Peşindeki adamlar içindeki şeyi istiyor."dedi. "İçimde ne var?! Bi bomba daha mı yoksa?" dedim. "Hayır. Senin DNA'nda özel bir dizilim var. Bir de özel bir silah. Özel silahlar doğal olarak özel sözlerle çağırılır. Benimki gibi. Şunu dene mesela: Daruk" denedim ama hiçbirşey olmadı. "Herjur" olmadı. Daha bunun gibi birçok şey denedim fakat hiçbiri işe yaramadı. Öğlen yemeği bitmek üzereyken şunu denedim. "Zarafiel" İşe yaradı! Elime siyah, ilk başta kamçıya benzeyen fakat sonra kılıca dönüşen bir silah geldi. "Pekâlâ. İşe yaramış gibi gözüküyor. Bu işin ilk kısmıydı. Daha seni eğitmeni gerekecek. Bu arada adım Emre. Sen bana en iyisi senpai (usta) de. Necromencerlara hoşgeldin."