Can you help me, please?

Chapter 9

P.O.V. Rose

Zayn,Perrie, Harry en ik liggen op bed.

Zayn en Perrie liggen naast elkaar door naast ligt Harry en tegenover Zayn en Perrie lig ik.

Zayn is samen me Perrie in gesprek.

En ik zit in een gesprek met Harry over bananen.

Bananen zijn zooo lekkerrr zwijmelt Harry.

Neee, ieeeelll bananen zijn vet goor!! Roep ik

Nee ze zijn lekker en ze hebben een hele mooie kleur!! Schreeuwt Harry

Vind jij geel een mooie kleur??? Vraag ik

Ineens gaat de deur open

Er komt een man met een zweep uit de deur.

Hij loopt naar Perrie en Zayn toe.

Hij bind hun handen op hun rug en neemt ze mee.

Het enige wat ik kan doen is verstijfd kijken wat er voor me gebeurd.

Eerst word Zayn vast gebonden en in een zwaai heeft hij Zayn ze handen op zijn rug vastgebonden.

Je ziet dat hij het wel vaker heeft gedaan.

Hij doet het zelfde bij Perrie.

Hij roept iets door de deur opening waar hij net door heen is gaan lopen.

Ik kan het niet verstaan want er spoken allemaal woorden door me hoofd heen en Zayn schreeuwt samen met Perrie dat hij ze los moet laten.

Maar dan kommen er twee gespierde mannen. Eentje zit helemaal onder de tatoeages en de andere heeft een stoppelboortje.

De man met de tatoeages pakt Zayn en de andere pakt Perrie samen lopen ze de deur uit.

De man met de zweep komt naar ons toe..

Hij bind onze handen op onze rug en maakt ons vast aan de muur met een ketting.

Alsof we wilde dieren zijn en getemd moeten worden, begint hij ruw te slaan met de zweep.

Pijnlijke afdrukken laten zich achter op mijn lichaam.

Ik val in elkaar gedoken op de grond, om te hopen op minder pijn maar tevergeefs het doet juist meer pijn.

Hij begint mij te slaan en te slaan alsof hij alle woede er uit gooit.

Naar een tijd van pijn houd hij op.

Hij loopt naar Harry die ook al onder het bloed zin als mij. Hij begint hem ook te slaan en te slaan en steeds harder het lijkt alsof er geen eind aan komt maar dan even, heel even stopt hij en vraag ik om hoop.

Maar het valt gelijk in mijn schoenen als ik zie dat hij een mes uit zijn zak haalt en naar mij toe loopt.

Hij pakt mijn arm en maakt er kleine horizontale strepen op mijn armen. Vanaf mijn pols tot aan mijn schouder. Hij grijnst naar me en loopt de kamer weer uit.

Ik kijk Harry aan en zie pijn, verdriet, en hoop in zijn ogen.

"Harry" komt er zacht uit mijn mond, het lijkt meer op fluisteren.

"Jahh?" vraagt hij.

" Ik weet dat ik niet je vriend ben ofzo..

Want dankzij mij zit je nu hier.

Maar ik wil vertellen dat ik trots op je ben, ik ben trots op je omdat je niet laat zien dat je bang bent en dat je niet laat zien dat je je maar overgeeft en alles laat gebeuren.

Ik ben trots op je omdat je hoopt,

Je hoopt dat het beter word en je vrienden weer kan zien.

Je hoopt op een beter leven dan 'dit' "

"Rose, vanaf het begin dat ik je zag voelde je als alsof je mijn vriendin bent. Het maakt me niet uit dat ik hier zit dankzij jou, want jij kan er helemaal niks aan doen.

En ik ben blij dat je trots op me bent.

En ik ben ook trots op jou dat je nog zo moedig bent en dat je het nooit opgeeft zelfs niet toen ik, Zayn en Perrie er nog niet waren."verteld hij

Ik heb tranen in mijn ogen. Ik schuif naar hem toe en knuffel hem. Ik heb nog nooit zon knuffel gehad die me zo vertrouwt liet voelen.

Dankje Harry dankje!