Το τελευταίο μου άρθρο

Η πρόκληση

Ο αέρας ήταν δυνατός και μερικές σταγόνες παγωμένης βροχής, έμπαιναν μέσα στο σκονισμένο μου γραφείο.

Έσιαξα το γιακά μου και βλαστήμησα φωναχτά , οι σταγόνες είχαν μουσκέψει τα μαγνητόφωνά μου. Πλησίασα το ανοιχτό παράθυρο και άρχισα να τα συγυρίζω με προσοχή, για να τα προστατεύσω από την βροχή.

Τα νεύρα μου εκείνη την ημέρα, ήταν απίστευτα. Δεν ήξερα τι έφταιγε. Ίσως ο καιρός! To αίμα έβραζε μέσα μου, έκανε τα μηλίγγια μου να πάλλονται έντονα και την ψυχή μου να γεμίζει ενοχές.

Αφού τακτοποίησα τα μαγνητόφωνα αποφάσισα ασυναίσθητα να αφήσω ανοιχτό το παραθυράκι. Η βροχή μου δημιουργούσε παράξενα συναισθήματα. Κάτι σαν μελαγχολία και ευχαρίστηση. Και αυτά τα συναισθήματα με την σειρά τους, έφτιαχναν στο πίσω μέρος του κεφαλιού μία φανταστική ,μυτερή οβίδα, που προσπαθούσε ακούγοντας την βροχή να διαπεράσει τα γκρίζα σύννεφα του ουρανού και να περάσει στην άλλη πλευρά, για να μου φέρει στο μυαλό αναμνήσεις του παρελθόντος. Η οβίδα όμως πάντα έφτανε έως εκεί, αλλά σε εκείνο το σημείο μπλόκαρε. Τα σύννεφα γίνονταν σκληρά. Και οι αναμνήσεις ίσα ίσα που ξεπρόβαλλαν, επιβλητικές σκιές πίσω από αυτά. Μπλόκαρε η οβίδα στην διαδρομή της.

Γύρισα πίσω στο γραφείο μου και κάθισα αναστενάζοντας δυνατά. Αναστέναξα ακόμη βαθύτερα, βλέποντας όλα αυτά τα βραβεία τοποθετημένα στα ράφια της μοναδικής βιβλιοθήκης που υπήρχε στο δωμάτιο. Κάποτε αυτά τα βραβεία, έδιναν νόημα στην ζωή μου. Είχα κάμποσα από αυτά για να καμαρώνω.

Βραβεία καλύτερης δημοσιογράφου της χρονιάς ή η ρεαλιστικότερης γραφής του μήνα και τόσα άλλα που μέχρι χθες με έκαναν χαρούμενη. Τότε όμως με κοιτούσαν λες και με κορόιδευαν για τις τελευταίες μου αποτυχίες.

Λογικά, η αιτία που είχα νεύρα ήταν ο εαυτός μου. Και ποιος δημοσιογράφος δεν θα είχε, αν ξαφνικά μία ημέρα, η διευθύντριά του εισέβαλε στο γραφείο του για να τoυ παραπονεθεί για τις πεσμένες κριτικές των άρθρων του;

«Άννα Παπαιώαννου... Δεν αποδίδεις πια» είχε προφέρει με αυθάδεια δυο εβδομάδες νωρίτερα.

Μάλλον δεν θα έφτανα ποτέ στην αρχική μου επιτυχία. Είχα αποτύχει παταγωδώς. Έτσι στα ξαφνικά! Χάρη θα μου κάνανε αν δεν με απέλυαν και απλώς μου έδιναν την δουλειά της κυρίας Νίτσας, της καθαρίστριας του κτηρίου όπου στεγάζονταν τα μέλη του Οίκου Εφημερίδας μου, σκεφτόμουν συνέχεια.