Sabah uyandığımda yanımda kimse yoktu ve etraf çok soğuktu soğukluk bedenimi sararken göz kapaklarim benden habersiz kapanıyordu yorgundum uykunun kollarına kendimi bırakırken çağrı olduğunu zannettiğim bir el deydi bu ele bakabilcek gücü kendimde bulamadım
Bana değen el sesleniyordu bu çağrı değildi benim yalanım bile senin doğrundan daha dürüst bu bi kadın sesi ve pürüzsüz Ben kimdim neydim sanki hafızam durmuştu gözlerim yavaşça açılırken annem saçlarımı okşuyordu uzun sarı saçları mavi parlak gözleri vardı benim gibi beni neden bıraktın anne dedim üzgünüm tatlım demişti ona sinirliydim ama şimdi bu ani bozmak istemiyordum bidaha bırakıp gitmesini istemiyordum sadece yanımda olsun mesela yatarken bana masal okusun yada ona erkek arkadaşımı anlatırım oda bana öğüt verir kıyafetlerini alırım gizli gizli arada bana kizsin normal bi aile nasılsa öyle davransın olmaz mi ?
Annem saçlarımı oksarken hemen gelicem diyim kalkmıştı ama bidaha dönmedi tüm odaları aradım ama yoktu gene yalan atmıştı her zaman ki gibi yarı yolda bırakmıştı tek başıma tüm zorluklarla üstesinden gelmek zorunda kalcam oysa ben isterdim ki korktugumda ona sarilabiliyim
Titreyen vucudumu çağrı bana sarilirken buldum telasliydi ne olduğunu anlamaya çalışırken ağlamaya başladı göz yaşını silerek çok korktum dedi ne oldu neyden korktun dedim evde çığlık atarak dolasiyodun dedi
