My Stepbrother 💙(on hold)

Κεφάλαιο 5

"Οκ, νομίζω ότι κατάλαβα." λέω

"Είσαι σίγουρη?" με ρωτάει με σηκωμένο το φρύδι της.

"Θες να σου τα πω μια φορά για να σιγουρευτουμε?"

''Αντε λεγε."

"Λοιπόν, αρχικά δεν γυρνάω σπίτι και αγνοώ τις κλήσεις και τα μηνύματα που μου στέλνει. Μετά αν έρθει εδώ θα της πεις ότι έχει να με δεις μια-δυο μέρες αφού δεν πάω ούτε σχολείο. Αν σε ρωτήσει μήπως ξέρεις αν είμαι στου Τζέιμς θα της πεις ότι δεν είμαι γιατί πήγες εχθές για να κάνετε μια εργασία και δεν ήμουν. Όταν σου πει ότι και αυτή έχει να με δει από τότε θα αρχίσεις να αγχώνεσαι και θα της πεις ότι θα ρωτήσεις τους πάντες αν με έχουν δει. Την επόμενη μέρα θα την πάρεις τηλέφωνο και θα της πεις ότι δεν με είδε κανένας." κάνω μια παύση, μέχρι που θυμάμαι και άλλα. "Ααα... Ξέχασα να πω το πιο τραγικό! Δεν θα μπαίνω στο internet γιατί μπορεί πολύ εύκολα να με βρει." τελειώνω και αρχίζω ένα ψεύτικο κλάμα όπου καταληξε σε ένα απίστευτα δυνατό γέλιο, εμένα και της Νικόλ.

"Τέλεια! Θα την κάνουμε να τρελαθεί από την αγωνία της. Δεν θα τολμήσει να σου ξανασυμπεριφερθει άσχημα!" λέει ενώ απότομα σοβαρευεται.

"Ελπίζω! Ρε με το θέμα του...τι θα κάνουμε?" τη ρωτάω αφού σοβαρεύομαι και εγω.

"Ποιο θέμα ρε?" αχ αυτό το κορίτσι θα με τρελάνει.

"Πας καλά ρε? Γιατί γίνεται όλο αυτό τώρα? Ααα μήπως για τον ηλίθιο που τα έχει με την μάνα μου..."

"Ααα... Πες το έτσι... Μην ανησυχείς, το έχω σκεφτεί και αυτό..." λέει και εγω πέφτω από τα σύννεφα.

"Wow, για πες.."

"Λοιπόν, όπως είπα και πριν η μάνα σου θα τρελαθεί για να σε βρει. Όταν λοιπόν σε ψάχνει, λογικά θα τον γράψει άρα αυτός θα ξενερώσει και θα την παρατήσει." λέει με καμάρι.

"Πωπωπω, τι φίλη έχω εγώ?" λέω και τρέχω να την αγκαλιάσω. Όταν τελειώνουμε την αγκαλιά μου έρχεται μία ερώτηση.

"Ρε να σου κάνω μια τελευταία ερώτηση. Αν η μάνα μου συναντήσει κάποιον από τους φίλους μου και της πουν την αλήθεια?" λέω και με κοιτάει σαν να περίμενε την ερώτησή μου.

"Αχ μικρή μου Μάντισον. Τόσα χρόνια που με ξέρεις θα έπρεπε να ξέρεις ότι όταν στήνω εγώ ένα σχέδιο τα κανονίζω όλα. Για να καταλάβεις έχω μιλήσει με όλους! Don't worry!" λέει με μεγάλη υπερηφάνεια.

Το υπόλοιπο βράδυ είδαμε μια ακόμη ταινία και μετά πέσαμε για ύπνο.

Την επόμενη μέρα

Ξύπνησα 11:30 τό πρωί. Επιτέλους, Σάββατο. Πηγαίνω στο μπάνιο, πλένομαι και μετά παίρνω κάτι ρούχα της Νικόλ και τα φοράω.

Όταν κατεβαίνω κάτω, μια υπέροχη μυρωδιά με σπρώχνει προς την κουζίνα. Εκεί βλέπω μία χαρούμενη Νικόλ να χορεύει, να τραγουδάει και να προσπαθεί να ετοιμάσει πρωινό. Μα καλά που βρίσκει όρεξη πρωινιατικα?

"Καλημέρα." λέω με την βαριά, πρωινή φωνή μου.

"Καλημερούδια." μου απαντάει τραγουδιστά.

"Τι κέφια είναι αυτά πρωί πρωί?''

"Είμαι χαρούμενη που σκέφτηκα το πιο σατανικό σχέδιο ever!"

"Οκ, εσύ χαίρεσαι για το σχέδιο. Εγώ θα χαίρομαι αν πιάσει κιόλας."

"Οκ whatever. Έχεις κανένα μήνυμα από την μάνα σου?" με ρωτάει ενώ χαμηλώνει την αρκετά δυνατή μουσική.

"Όχι." απαντάω ξερά. Μέτα όμως συνεχίζω. "Ρε ενα κομμάτι του εαυτού μου νομίζει ότι δεν θα την νοιαξει που λείπω, αφού θα της αφήσω το ελεύθερο να κάνουν ότι θέλουν με τον...της." λέω φανερά απογοητευμένη.

"Ρε δεν νομίζω να είναι τόσο άκαρδη. Θα νοιαστει και όλα θα πάνε τέλεια!" μου λέει και με αγκαλιάζει.

Αφού τελειώσαμε το πρωινό μας ξεκινήσαμε να μαζεύουμε τα πιάτα μας, όταν μας διέκοψε το κουδούνι της πόρτας...