My Stepbrother 💙(on hold)

Κεφάλαιο 11

...όταν με σταμάτησε το χτύπημα της πόρτας του δωματίου μου!

"Παρακαλώ?" ρωτάω σιγανά για να μην με ακούσουν οι υπόλοιποι.

"Εμμ.. Μπορώ να μπω?" ακούω μια όχι και τόσο γνώριμη φωνή.

"Ναι πέρασε!" λέω ενώ η φιγούρα του Άρθουρ μπαίνει μέσα.

"Γεια, συγνώμη αν ενοχλώ αλλά ήθελα να σου πω κάτι. Για την ακρίβεια ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη για σήμερα που δεν ήμουν και η καλύτερη παρέα.."

"Εντάξει καλέ.. Δεν πειράζει.. Και η δική μου παρέα όμως δεν ήταν και η πιο κοινωνική! Εννοώ ότι δεν σου μιλούσαν αλλά ντρέπονταν!" προσπαθώ με κάθε τρόπο να τα μπαλωσω γιατί ξέρω ότι και τα βλαμμένα οι φίλοι μου δεν του συμπεριφέρθηκαν και πολύ καλά..

"Είναι εντάξει.."

"Εεε θες να καθίσεις?" δεν ξέρω καν γιατί το ρώτησα..

"Μπα μωρέ.. Θα θες και εσύ να κοιμηθείς!"

"Δεν μπορώ να κοιμηθώ.. Αν όμως δεν θες να καθίσεις φύγε!"

"Καλά θα καθίσω λίγο.." είπε και εγώ του έκανα χώρο.

"Έλα." είπα και έδειξα το κρεβάτι.

Όταν έκατσε αρχικά επικράτησε λίγη αμήχανη ησυχία, όμως μέτα το βλέμμα του στράφηκε προς το μέρος μου. Για λίγο με επεξεργαζονταν όταν τελικά έσπασε την ησυχία!

"Πολύ ωραίο αυτό." είπε και έδειξε ενα απο τα τατουάζ που έχω στα χέρια μου και συγκεκριμένα τους πλανήτες.

"Ωω σε ευχαριστώ. Είναι ένα από τα πρώτα μου. Για την ακρίβεια ΤΟ πρώτο μου!" διόρθωσα τον εαυτό μου.

"Ααα και πότε το έκανες?"

"Όταν ήμουν 15."

"Αρκετά μικρή δηλαδή! Και πονεσες? "

"Εντάξει ήταν κάπως ξένο αλλά δεν είναι σαν αυτά που ακούς. Ότι και καλά δεν αντέχετε και τέτοια.. Να φανταστείς στο τέταρτο τατουάζ μου το είχα κιόλας συνηθίσει.." εξηγώ. Με κοιτάζει με μεγάλη προσήλωση και που και που κουνάει το κεφάλι του.

Μετά από λίγο που μιλήσαμε και άλλο για τα τατουάζ και γενικά για διάφορα άλλα θέματα ήρθε η ώρα να φύγει...

"Λοιπόν νομίζω ότι πρέπει να πηγαίνω.. Είναι αρκετά αργά και πρέπει να κοιμηθείς.. Σε ευχαριστώ για την παρέα και συγνώμη που ήρθα τόσο αργά στο δωμάτιο σου!"