Yalnızlığın intikamıydı yüzündeki pişmanlık. Vazgeçmiş,itilmiş ve bir o kadar da yorulmuştu. Her gün aynı şeyleri yapıyor, aynı olaylara gülüyordu. Hatta aynı saatte tuvalete gidiyordu. Hayat bir bakıma onu kuklası yapmış, esareti altına almıştı. Bir zamanlar mutlu ya da mutsuz olduğunu unutmuş kendini bir şeylerden soyutlamıştı.Sanki belli bir süreden sonra ne yaşlanıyor ne de gençleşiyordu.Yaşamıyor gibiydi.
Her gün baş ucundaki saate baktığında zamanın donduğunu , akrep ve yelkovanın durduğunu görüyordu. Hayatın esiriydi. Gitmek istediği dünyada kalmış ve esir alınmıştı. Ama benliğinde bu dünya yoktu. Bu dünya için yaratılmamıştı.
Bu dünyaya ait olmadığını aslında zamanla anlamıştı. 6'lı yaşlara kadar ıssız mahalle kenarlarında yaşadı. Kimsenin onla dost olmaması veya mahallede yapılan çocuk oyunlarında yanlarına almamaları belkide o zamanda bu dünyaya ait olamadığının göstergesiydi. İtiliyordu. Sadece bakıyor,izliyor ama bir şey yapamıyordu.Çünkü kimse onu istemiyor ona bakmıyordu.
İlk ve orta okul yılları da bundan farksızdı. Sınıfında ki arkadaşlarıyla pek diyaloğu yoktu bile. Aşık olduğu kızlar ona bakmıyor. Alaycı tavırla onu dışlıyorlardı. Ne ilginçtir ki okul hayatı boyunca hep tek başına oturmuştu. Hayat belkide haritasını çizmişti ve sonuç olarak "yalnızsın be oğlum" demişti ona.
Gençliği de pek farksız değildi. Yaşamın çocukluğunda onu asosyalleştirmesi, onu evden dışarıya çıkmamaya mahkum etmişti. Evdeki hayatı da pek farksız değildi.Yalnızdı, ailesiyle de pek diyaloğa girmezdi. Odasına çekilir düşüncelere dalardı.
Askerde iken hiç ummadığı anda ailesini kaybetmesi de haberi onu bunalıma itmiş ve hayattan iyice soyutlamıştı. Çünkü pek konuşmasa da,diyaloğa girmese de, tek dostu ve arkadaşı ailesiydi. Askerden döndükten sonra ufak bir fabrikada temizlikçi olarak çalışmaya başlamış. Pis hayatın,pisliklerini temizliyordu.
Böyle bir hayat evresi geçirmişti. Boş,mutsuz,aksiyonsuz ve gereksiz. Belki de "Nerdeyim","Neden burdayım" sorularının cevaplarını aramakla. Ve hayatın onu dışlamasıyla ölümü beklemesi de ona oynanan oyunun parçasıydı.
Peki o bunu istemiş miydi. Hayatın esiri olmak ve yanlış yerde olduğunu düşünmekle yaşamak. Ve bu rolü istemeden üstlenmek,hakkını vermeye çalışmak.Ve sonuç olarak bir çok sorunun esiri olmak ve hayatta hiç bir şey yaşamadan ölümü beklemek...
yalnızlık!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Yine oturdum daldım en derin hüzünlerin çalkantısına, neye ne kadar fazla inanacağımı bilmeden, neyi niçin düşündüğümü bilmeden, kendi kendime düşünüp duruyorum yalnızlığımın nedenini, ben niçin bu kadar yalnız ve düşünceliyim.Çevremde onca insan varken neden bir tanesi bile benim içimdeki duyguları, düşünceleri hissedemiyor.Sebebin ne olduğunu bilmiyorum. Bazen durup; "belki de bunun sebebi benim" diyorum kendi kendime.Tamam belki kendimce bir çok sıkıntı gördüm ve acı çektim ama arada bir insanların neler düşündüğünü ve neler hissettiğini yoklamadan edemiyorum.Çünkü ben insanları seviyorum ve onlar için küçücük bir şey bile olsa yapmaya hazırım.Hem de karşılık beklemeksizin! İstediğim tek şey benim var olduğumun ve ne kadar iyilik sever bir insan olduğumun bilinmesi.Gerçi ben kendimde ne kadar iyi biri olduğumu bilmiyorum. Fakat şu bir gerçek ki oda ben her şeyi düşünüyorum.Hem de en ince detayına kadar.Kimse benim farkıma varmasın istiyorum.Hayal ettiklerimi kimse bilmesin istiyorum.Bir kişi hariç!
İnceden sessizce her şeyi her detayı ile düşünmek zor bir şey mi acaba? Hayır! Bu bir başkası için zor olabilir ama benim için o kadar da zor bir durum değil çünkü ben bunu çocukluğumdan bu yana yapıyorum.Ve her seferinde de başarılı oluyorum.
Bazen kalabalık bir topluluk içinde dalıp giderim uzaklara kimse bilmez neler düşündüğümü onlar sadece "KaKsi sen yine dalıp gittin uzaklara!" yada "Aşık mısın olum!" diyerek sanki bir sevgilim varmış da ona özlem duyup uzaklara dalmışım gibi düşünüyorlar.Ama bunun bir kısmı gerçek olsa bile geri kalanında kendi hayal dünyamın içinde neler yaşadığımı sadece bir ben bilirim.
