Day 6.

1K 62 2
                                    

Day 6.

Ik werd wakker met flinke hoofdpijn en een vreselijke kou die om me heen waaide, ik voelde aan mijn hoofd maar een hand hield me tegen “niet aanzitten, straks gaat het ontsteken” ik keek recht in de bezorgde ogen van Liam, ik begon te snikken en bij Liam rolden er ook tranen over zijn wangen hij trok me naar zich toe en knuffelde me “ik weet het.. ik had haar weg moeten duwen, maar jij was in een keer verdwenen en Jessica trok me naar haar toe en begon me te zoenen, geloof me, ik zou haar nooit zoenen echt niet!” ik snikte even “ik geloof je.. ik moet sorry zeggen, ik liep weg en daarom zijn we nu hier en… waar zijn we eigenlijk…?” ik keek even om me heen en zag onder en boven me alleen maar wolken.. we zaten vast ! vast op een klif… ik snikte en hield Liam stevig vast “we moeten hier weg…” zei hij zacht, ik knikte “maar hoe?” Liam zuchtte even “ik heb een touw in mijn tas maar we moeten wachten totdat de lucht is opgeklaard…” ik knikte alleen maar en Liam duwde me dicht tegen zich aan “je weet toch wel dat ik nooit met een ander zou zoenen hé ?” ik beet even op mijn lip, ik keek hem diep in zijn ogen aan en ik zag de spijt en het verdriet, ik kroop dicht tegen hem aan “natuurlijk weet ik dat.. ik dacht alleen dat ik die oude Liam weer zag.. de Liam waardoor wij ruzie gingen maken…” ik slikte even en er liep een traan over mijn wangen, Liam draaide mijn hoofd zijn kant op en keek me diep aan “vertel me wat er is gebeurt waardoor je mij begon te haten…” zei hij een soort van bevelend, ik zuchtte en begon toen te vertellen “het is nu bijna 2 jaar geleden… ik was nieuw op school weet je nog ? aan het einde van de schooldag stortte mijn leven in, ik werd gebeld door mijn moeder dat mijn zieke oma de avond niet zou halen en dat ze snel zou sterven, ik rende dus naar mijn fiets en wou zo snel mogelijk naar mijn oma toe maar toen ik weg wou rijden zag ik jou staan samen met je vrienden in een hoekje van het schoolplein, jullie smoesden wat en toen ik weg wou rijden waren mijn banden leeg, jullie lachten me uit, waarschijnlijk omdat jullie dachten dat ik tranen in mijn ogen had omdat jullie mijn banden leeg hadden laten lopen maar ik moest zo snel mogelijk naar mijn oma dus ging ik rennen, ik kwam daar 1.5 minuten te laat aan ! als jullie mijn banden niet leeg hadden laten lopen dan kon ik afscheid van haar nemen en omdat ik de andere jongens niet kende ben ik altijd jou blijven haten…” Liam keek me aan en begon toen te snikken “ik.. ik weet het nog… Alsje… Alsjeblieft vergeef het me… ik heb het nooit geweten !” ik begon zelf ook te huilen en knuffelde hem “het is al goed… ik heb je al vergeven..” snikte ik zachtjes, Liam keek me vragend aan “wanneer ?” ik keek hem aan “3 dagen geleden… toen ik merkte dat ik echt verliefd op je was…” zei ik toen, Liam glimlachte door zijn tranen heen en ik veegde ze weg, langzaam kwam hij dichterbij en drukte toen zachtjes, lief en lang zijn lippen op de mijne… Ondertussen was het opgeklaard en we konden naar beneden kijken “dat gaat mijn touw niet redden…” zei Liam zacht, “het laatste stukje zullen we moeten springen, ik ga eerst” zei ik maar Liam hield me tegen “ben jij gek ? ik ga eerst, als ik zeg dat het veilig is kom jij” ik wou nog wat zeggen maar ik had er niks meer tegenin te brengen.. Liam maakte het touw strak vast en klom naar beneden, het ging goed totdat hij op de helft was, het touw hield het niet en schoot los ! ik hoorde Liam schreeuwen maar ik zat hier vast ! ik kon niks doen ! wat moest ik nou ? ik zocht naar nog een touw maar kon hem niet vinden ! ik deed mijn jas uit en mijn vest en mijn shirt, ik stond nu in de ijzige kou in mijn topje maar ik moest naar Liam ! ik bond de mouwen aan elkaar vast en liet me toen langzaam zakken, ik bungelde nu een paar meter boven de grond maar mijn jas/touw was op, ik haalde diep adem en liet me vallen, ik hoorde mijn arm kraken en schreeuwde het uit, een flinke pijnscheut ging er doorheen ‘die is gebroken’ mompelde ik in mezelf, ik dacht er niet lang over na en deed mijn skibroek uit, ik had er een legging onder ook die deed ik uit, ik bond hem om mijn arm en trok toen mijn skibroek weer aan, ik zocht naar Liam maar zag hem niet ! toen hoorde ik wat achter mij, ik rende er naartoe en knielde bij Liam neer, hij had bloed aan zijn hoofd en zijn been lag heel raar, die is gebroken dat zie je zo ! “hou vol Li ! laat me niet alleen!” smeekte ik en de tranen stroomden over mijn wangen, ik drukte een kusje op zijn mond en ging toen opzoek naar allemaal takken, ik bond ze met wat andere takjes aan elkaar vast en na ongeveer een half uurtje had ik een soort slee, ik legde Liam erop en begon met trekken, alleen dit was veel zwaarder dan ik had gedacht, na 3 uur lopen was ik helemaal uitgeput, mobieltjes hadden we niet bij ons dus ik begon maar wat te schreeuwen… geen reactie… ik pakte de  ‘slee’ weer op en trok verder, toen hoorde ik mensen onze namen roepen, ik zette mijn handen voor mijn mond en begon te roepen en te schreeuwen, toen ik vage schimmen op ons af zag rennen stortte ik in..

ik werd opgetild door Smith en samen gingen we in de ambulance zitten, ik moet en zou met Liam mee naar het ziekenhuis, niet dat ik een keus had want ik moest zelf ook.. Toen de dokters mij verzorgd hadden rende ik de gang op “waar is Liam ?” schreeuwde ik, ik liet me op de grond vallen en de tranen stroomden over mijn wangen… er kwam een dokter naar me toe lopen “kom… kom maar met mij mee” hij bracht me naar een kamertje waar Smith met een betraand gezicht zat “ik laat jullie even alleen” zei de dokter hij deed de deur dicht en ik keek Smith bang aan “waar is Liam ?” vroeg ik weer, Smith kwam op me aflopen en legde een hand op mijn schouder “Li… Liam heeft het niet gehaald meisje… het spijt me heel erg voor je..” op dat moment stortte mijn wereld in… ik liet me weer op de grond zakken en schreeuwde het uit van de pijn en ellende “het is mijn schuld ! mijn schuld ! ik rende weg ! mijn schuld !” riep ik zo hard als ik kon, Smith wou me vastpakken maar ik duwde haar weg, weer kwam ze op me af en pakte me stevig beet, “rustig ! rustig ! het is niet jou schuld ! wat je ook mag denken, het is niet jou schuld !” ik snikte en snikte, ik had het gevoel dat ik niet meer kon ophouden, toen werd ik slap en zakte ik in “breng me naar hem toe” smeekte ik haar, Smith bracht me naar een kamertje waar ik een lijk witte jongen op een bed zag liggen, ik rende op hem af “het is mijn schuld Li, mijn schuld ! ik wil ruilen ! ik wil daar liggen en jij moet hier staan ! jij ! ik hou van je Liam ! dat heb ik je niet eens echt kunnen zeggen maar ik hou van je !” de tranen rolden over mijn wangen en ik ging snikkend met mijn hoofd op zijn borstkast liggen “laat me niet alleen…” fluisterde ik nog zacht, toen kwam Smith eraan lopen en tilde me op, ze liep met me naar buiten en zette me in de auto…

7 days... ~ Liam Payne ~ Dutch Fanfic.Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu