VAROLUŞUM YOKUŞU

KAÇIŞ

Evet şimdi temizlik sesiyle uyandığım bir sabaha daha merhaba..Nasıl bu kadar monoton yaşanabilirdi ki bir insan için hayat?Annem yine işinin başında yine mutlak bir meşguliyet söz konusu onun için.Ve bende artık bugün farklı bir şeyler yapmak,farklı insanlar görmek için uyandım güne,sanırım bunu yapmanın vakti geldi.Bugün Jasmin ve Sera'yı görmek istiyorum,onların kim olduklarından kısaca bahsetmem gerek sanırım.Okul hayatının bana kazandırdığı tek şey sanırım onlar.Sanırım onları seviyorum.Sevmenin nasıl bir şey olduğunu pek bilmediğim için 'sanırım' demekle yetiniyorum şimdilik.Geçen birkaç saatin ardından her şeyi ayarladıktan sonra,yola çıkmıştım.Vee işte uzun uzun sarılmaların ardından sorgu aşamasındaydık.Evet sorgu aşamasında,onlar kendi başarılarını anlatır ve benim başarısızlıklarımı dinlemeyi severler,aklındakileri bir bir sorarlar.Bu arada bu sorgu işi  benim için sorulanlara cevap vermek ve konuşmanın bir kısmını dinledikten sonra kafa sallayıp dinliyormuş gibi yapmaktan ibaretti.Onlar başarılarla dolu sıkıcı hayatlarını anlattıktan sonra sıra bana gelmişti,benimde bir şeyler anlatmam gerekiyordu.Ama onların dikkatini çekecek türden hiçbir şey yoktu benim hayatımda.Sera 'Evet Veracım sen anlat'diyene kadar her şey çok güzeldi aslında,o sıkıcı konuşmalara bile alışmıştım ama buraya geldiysem bunu yapmam gerekiyordu,bir şeyler anlatmalıydım.Ben mi?dedim."Aslında bende her şey eskiden olduğu gibi ,bir süre bir kaç yerde çalıştım ve sıkıldıktan sonra ayrıldım,uzunca bir süre kendime sevebileceğim bir iş aradım ama sanırım öyle bir iş yok,geriye kalan her şey ise aynı,hayatımda hâlâ biri yok ve hâlâ duygusal ilişkilerin sorumluluğuna hazır değilim,sanırım merak ettiğiniz tüm soruları cevapladım."diyerek sustum.Onlarda yüzlerinde alışık olduğum ifadeler ve o artık ezberlediğim akıl verme numaralarını yapmaya devam ettiler.Onlara göre düzenli bir işim,düzenli bir ilişkim yani düzenli bir hayatım olması gerekliydi.Benim aklımda ise tek bir soru vardı; "Neden?".Neden tüm bunları yapmak zorundaydım ki?İnsan bunları yapmadan da mutlu olamaz mıydı?Böyle düşünmemin sebebi aykırı veya farklı olmaya çalışmak değil ama dışarıdan böyle göründüğünün farkımdayım.Aslında sorun insanlarla sağlıklı ilişki kuramamamla ya da kurmak istemememle ilgili,konuşmalarının onuncu dakikasından sonra sıkılmama rağmen Sera ve Jasmin ile hâlâ görüşüyor olmam da bununla ilgili sanırım.Onlar sayesinde insanlara tahammül etme gücü kazanıyorum.Belki insanlara tepeden bakan ve insanları sevmek konusunda sıkıntılı olan,çocukluğu travmalarla geçmiş depresif biri gibi gözükmüş olabilirim.Tam olarak böyle olmasada sevmek ve sevilmek konusunda eksiklerim var ve bunun neden böyle olduğunu bende bilmiyorum.İnsanların sadece eksikliklerini veya yanlışlıklarını aramak insanı bu hâle getirebiliyor sanırım.Ben hayatta güzellikleri arayan,etrafa gülücükler saçan mutlu kız olmayı tercih etmektense böyle olmayı daha çok seviyorum,sonuçta gerçekçi olmak lazım..Birkaç saat süren konuşmanın ardından eve dönüyordum ve derin bir nefes aldım,aklımda dolaşan bir ton soruyla yürümek zor geliyordu ve bu yürüyüş esnasında etrafımdaki kimseyi görmüyordum.Aslında çok da önemsemediğim o sıradan hayatı yaşayan iki insan benim kafamı karıştırmayı başarmıştı ve gerçekten benim ne yaptığımı ve ne yapmak istediğimi düşünmeme sebep olmuşlardı.Belkide benim için iyi bir şeye sebep olmuşlardı..

Birkaç saat sonra eve geldiğimde çok derin bi sessizlikle karşılaştım,aslında böyle olmasa biraz gürültü olsa daha iyi olurdu benim için çünkü yol boyunca aklımı meşgul eden gereksiz düşünceleri unutmak istemiştim.Ama bunlarla yüzleşmek için belkide oturup saatlerce düşünmem gerekti.Evet şimdi ne yapacaktım?İçinde kaybolduğum bu boşluktan nasıl sıyrılacaktım?Sıyrılmasaydım da sonsuza giden bu girdabın içinde kaybolsaydım,daha kolay olmazmıydı?Evet bu aklımda sıralanan bir ton soruya verebilecek mantıklı bir cevabım yoktu,ya da bu zamana kadar içinde bulunduğum boşluğu savunacak gücüm.İçinde bulunduğum bu durum,kafamın bu denli karışması bana o kadar garip geliyordu ki,bu iki insan kafamı bu kadar karıştırmayı nasıl başarmıştı?En büyük şaşkınlığımsa kendimle ilgiliydi.Hayatta bir amaca bağlı kalmadan,öylesine koca bir boşlukta yaşamaktan böylesine memmunken şimdi nereden çıkmıştı kendini bir yerlere,bir şeylere bağlama isteği?Belkide kendime bile söylemediğim şeyler vardı..Belkide bu boşluktan çıkmak istiyordum artık..Ama bu boşluktan çıkıp,hayatın düzenine uyum sağlayabilir miydim?Kendime o insanların arasında bir yer bulabilirmiydim?

Dışarıdan gelen insan sesleriyle düşünmeyi bıraktım ve nefes aldım,sanki bir hipnoz etkisinden kurtulmuş gibi gözlerimi ovuşturdum.Evi ve ailemi kontrol etmek için odamdan çıktığımda televizyon karşısında uyuklayan iki yetişkine takıldı gözlerim ve bir süre sessizce onları izledim ama sonra bu sessizlikten sıkıldım ve beni fark etmeleri için ;"Ee,bugün ne izliyorsunuz?"dedim.Aslında ne izlediklerini ve daha sonra ne izleyeceklerini dahi biliyordum ama bu sessizlikten kurtulmam,onlarla konuşmam gerekliydi.Babam"Bildiğin gibi bugün de politika tartışmaları seyrediyoruz,hem bu soru biraz garip olmadı mı?"dedi.Evet neden sordumki bunu,konuşmaya çalışmak için başka bir yolu deneyemez miydim,neden böylesine saçma bir soruyu sorma gereği duydum?Ben "Bilmem belki bugün farklı bir şeyler izlemeyi düşünüyorsunuzdur."dedim.Ama benim ne dediğimle pek ilgilenmiyorlar gibiydi.Ve birdenbire"Ben artık hayatıma bir yön vermek ve sanırım sevebileceğim bir iş yapmak istiyorum"dedim.Ve bu söylediğime öylesine şaşırmıştım ki sanki kelimeleri dudaklarımın arasından iten görünmez bir kuvvet vardı.Ama söylemiştim işte..Bir süre şaşkın bakışlara maruz kaldıktan sonra,annem"Bu güzel bir düşünce,aklında ne var peki?"dedi.Ben ise "Aslında tam olarak emin değilim ama sevdiğim şeyleri satabileceğim güzel küçük bir dükkan belki.."dedim."Ama bunun için paraya ihtiyaç var ve ticaret bilgisine,hatta daha bir çok şeye.."dedi babam."Hayatımın hiçbir döneminde olmadığı kadar kendime güveniyorum ve bunu yarına bırakamam,sizden istediğimse yanımda olduğunuzu hissetmek"dedim.Beklediğim gibi kararıma sıkıca sarılmama ve arkamda bir destek hissetmeme sebep olmuşlardı.İşte bu kararı almak ve boşluğun içinden yavaş yavaş gün yüzüne çıktığımı hissetmek en güzel yanıydı bugünün..