Belki de hayatın zorluklarından, sorumluluğundan, üzüntüden, kötülükten kaçıp huzur la nefes aldığım tek şey olan uykumdan uyanıp gözlerimi açtım. Zorlukla da olsa yatakta doğruldum ve ayaklarımı uzatıp oturdum. İstemeyerek uyandığım mutsuz bu güne "Merhaba" dedikten sonra ayağa kalktım banyoya gidip elimi, yüzümü yıkadım. Akşam bin bir zorluk la kapattığım tıkış, tıkış dolu bavuldan sarı bir tişört ve kot pantolonumu çıkarıp giydim. Odamdan çıkıp merdivenlere yöneldim ağır adımlarla indiğimde kahvaltı hazır dı. Canım istemediği için sadece bir kupa kahve içtim. Üzgün olan tek ben değildim babamında yüzünde buruk bir ifada vardı her ne kadar bana belli etmemeye çalışsada anlaya biliyordum...
Aradan beş yıl geçmesine rağmen sanki saniyeler önce buradaymış gibi her baktığım yerde annemden bir anı, kalıntı canlanıyor du gözümün önünde. Ölümünden yıllar geçsede ben bunu hiçbir zaman kabullenemedim...
"O benim annem di, benim annem ölemez di, beni bırakıp gidemez di" annem kanser denen o illet hastalık yüzünden öldü iki yıl tedavi görsede kullandığı ağır ilaçlar yüzünden vücudu yenik düştü. En zor alanı da bugün bu evden taşınıyor olmamız anılarımla, hatıralarımla dolu olan, her bir köşesin de annemin sesinin yankılandığı bu evden, bizim evimizden taşınıyorduk...
Beni böyle gördükçe babam da kötü oluyor du ağlamamak için tuttuğum göz yaşlarımı bir an arkamı dönüp hızlıca sildim. Tekrar babama döndüğüm de göz göze geldik derin bir nefes aldım ve "Hadi baba artık gidelim" diyebildim babam anlayışla başını sallayıp oturduğu sandalyeden ayağa kalkıp üst kata çıkmak için merdivenlere yöneldi...
Bir saate hazırlanmıştık yolculuk için babam bovulları arabaya yerleştirirken ona döndüm ve "Sen arabaya geç ben kapıyı kilitleyip geliyorum" dedim eve yöneldim o çok sevdiğim çiçekli bahçeden geçip kapıya ulaştım içeri bir adım attım gözlerim anında dolmuştu. Etrafa son birkez göz gezdirdikten sonra arkamı döndüm ve kapıyı hızlıca çekip kilitledim. Daha fazla uzatırsam herşeyin daha da zorlaşacağını biliyordum. Hızlı adımlarla arabaya doğru ilerledim babam şöför koltuğuna oturmuş beni bekliyordu bende hızlıca arka koltuktaki yerimi aldım. Babam da anlayışlı bir şekilde arabayı çalıştırdı ve ilerlemeye başladık son bir cesaretle arkamı dönüp baktım. Gerçekten gidiyorduk buna kendimi alıştırmalıydım. Yolculuğumuz üç saat sürecek ti. Çantamdan kulaklığımı çıkardım ve annem konusunda beni her zaman sakinleştiren alıp bam başka diyarlara götüren o sevdiğim melodiyi açtım. Nev-i Hüzün kendimi ney'in rahatlatıcı sesine bıraktım...
Sakinleşmiştim artık camdan dışarıyı izlemeye başladım. Bursa'ya taşınmamızın iki sebebi vardı babamın mesleği, tahinini bilerek oraya aldırmıştı, aldırmasının ve taşınmamızın ikinci sebebi olan Arzu hanım. Bir yıl önce İstanbul'a tatile geldiğinde tanışmışlar babam ile bir yıldır konuşuyorlardı ve artık evlilik kararı verilmişti. Arzu hanım başarılı bir tasarımcı ve Bursa da ünlü bir markaya ait butiği var onu kabullenemesem de karşı çıkmaya hakkım yok annem ben liseye henüz yeni başladığım da ölmüştü ve ondan sonra babam bana hem annelik hem babalik yapmıştı. Dört yıl kendini sadece bana adadı ve artık ben büyüdüm babamın sayesinde başarılı bir lise hayatı geçirdim güzel bir üniversiteye başladım İstanbul Hukuk Fakültesi hayalim başarılı bir avukat olmak ve ben buna adım, adım yaklaştım son bir yılım kaldı daha bir iki yıllık stajdan sonra mesleğimi elime alacağım. Sadece tatil süresince babamlarla kalacağım.
Ben düşüncelere dalmışken bir buçuk saatimiz yolda geçmişti bile. Yayıldığım koltuktan doğrularak babama odaklandım dikiz aynasından ona baktığımı farketmesi uzun sürmedi. Acıkmıştım ve babam bunu bakışlarımdan anlamıştı gülümseyerek "Yol üzerinde mola vere bileceğimiz bir yerler olmalı birşeyler atıştırsak fena olmaz" dedi sanki aklımdan geçenleri okumuştu. Ben de gülümseyerek cevap verdim "İyi olur" babamın sevdiğim yönü aklımdan geçenleri söylememe gerek kalmadan onun söylüyor olması. Yüz ifadesi okumak gibi bir yetenegi var sanırım polis olmayıda bu yüzden seçti.
