Öncelikle bu benim gerçek yaşadığım olaylar umarım okursun....
Benim çocukluğum kötü değildi aslında beni seven annem ve kardeşlerim vardı ama ben doğmadan beni terk eden bir baba ve beni her gün döven ve dışlayan bir üvey babam vardı....Annem uvey babamla hep kavga ederdi ben kavgadan kendimi sorumlu tutardım çünkü genellikle benim yüzümden kavga olurdu..Bu sebeplerden küçükken erkeklerden nefret ederdim sadece babalar yüzünden değil sınıftaki erkek arkadaşlarımın da bana kötü davranmalarindan dolayı..Bir gün kardeşimle kavga etmiştik üvey babam kimin suçlu olduğunu sormadan beni dövmüstü ve bende ona aptal dediğimde "babasızsin sen çok konuşma"gibi laflar etmisti,aslında benim üzüldüğüm söylediği laflar değildi beni o 13 senede hiç sevmemiş olmasıydı en azından ben öyle hissediyordum...
Hani derler ya kızlar ilk babasına güvenir ilk babasına aşık olurlar diye bende öyle bişey olmamıştı ben kendi babam olduğunu sandigimda bile beni sevmediğini hissediyordum...
Annemden ne kadar sevgi görsemde baba sevgisi eksikliği kendisini hep gösteriyordu 13 yaşımda annem ile üvey babam ayrıldıklarında bile beni sevmediğini hatirlatmisti kardeşlerime "bakın ablanizla anneniz beni evden kovuyor onlar kötü" demişti benim ilgim olmamasına rağmen...
Hep kendimi suçladım ben ve 14 yasinda sigaraya başladım üzüntüden kendime zarar verdiği için değilde bana herseyi unutturuyor bana destek veriyor gibi hissettirdiği için ama öyle bişey değildi tam tersine beni adım adım hastalandiriyordu..Bir yandan sigara bir yandanda yaşamadığım baba sevgisi beni adım adım zehirliyordu...
~~selam burda ilk babamdan alamadığım sevgiyi anlattım biliyorum biraz kısa ama başka yazamadım çok ayrıntıya girip de sizi sıkmak istemem neyse umarım okursunuz ~~
