Ben de Varım

9.Bölüm

KAAN

Söylemiştim ama bu kadar sulu göz olduğumu tahmin etmemiştim. O da öyle bakıyordu,benim ona baktığım gibi. Bana inanmak istiyordu ama nasıl yapacağını bilmiyordu. Onu çok büyük bir hayal kırıklığına uğratmıştım ve bunu hak etmemişti. Şakayı berbat etmiştim ve toparlayamamıştım. Engellemişlerdi,Göker de Ela da Helin'le konuşmamı engellemişlerdi. Ona attığım mesajları okumadan sildiğini de biliyordum,hatta benimle birlikte içinde bulunduğu tüm gruplardan ayrılmıştı. Bir süreliğine beni engellediğini de biliyordum.

Yaz tatilini depresyon içinde geçirdiğini düşünmüyordum,aksine uzun bir tatil yapmıştı;ama bana her zaman için küskün ve kızgın olduğunu biliyordum, koskoca 6 ay boyunca benden nefret etmişti.

-Helin-

-Bana yalan söylemediğini nereden anlayacağım? Bunca ay boyunca aslında bunun da bir şaka olmadığı ne malum? Ela'yla olan sırrından bana ne! Hem zaten Ela sana ne yapmış olabilir ki? Seni sürekli övmekten başka bir şey yapmıyor!

diye bağırdığında onu tuttum.

Sustu.

Çırpınmadı.

-Beni seviyorsun.

-Hayır.

-O zaman bana aş-

-O KELİMEYİ BİR DAHA SÖYLEME!SAKIN!

dedi, ve kolumdan kurtulup koşmaya başladı. Yalnız kalmak istiyordu ama yalnız kaldıkça bunaldığının farkında değildi.

Ona yetiştim.

"Yalnız kalmak istiyorsun ama-

diye konuşmaya başlamıştım ki elini yanağımda hissettim. Tokat atmıştı. Sertçe. Olabildiğince. Acıtmamıştı ama onun öyle düşünmesini istedim.

" bunca zaman bunu söylemek için niye bekledin o zaman! Madem böyle hissediyordun neden altı ay boyunca sana ne yaptığım için bana böyle davrandığını düşündüm? Neydi amacın! SIRRIN BU KADAR MI ÖNEMLİYDİ YANİ!

diye bağırıyordu ama rahatlamıştım. Böyle hissetmesi rahatlatmıştı. Hala beni seviyor oluşu rahatlatmıştı.

Gözlerimi kapattım çünkü ona verebilecek bir cevabım yoktu. Bahçede tek tük insan vardı,ama kimse bize bakmaya yeltenmiyordu.Kafalarını çevirip bakıyor,sonrasında da yollarına devam ediyorlardı.

"CEVAP VER KAAN!BİR ŞEY SÖYLE!"

Bana bakıyordu,bir şey söylememi bekliyordu,ama söylemedim. Onun yerine,onu öptüm.

***

POYRAZ

Öğle yemeğimi yedikten sonra Göker'in yanına bilgisayar odasına çıktım. Bi projeyle uğraşıyordu,ona yardım etmek için,daha doğrusu muhabbet etmek için yanına gittim.

Beni fark etti, ama bir şey demeden projesini yapmaya devam etti. Bir yazılım üzerine çalışıyordu, ona önemli bir şeyden bahsetmenin zamanı olmadığını anladığımda hoşçakal deyip yanından ayrıldım. Daha en az yirmi dakikalık teneffüs vardı ama yapacak bir şey yoktu.

Sınıfa çıkıp Kimya ödevini yapmaya koyuldum. Kafamı dağıtacak bir şeylere ihtiyacım vardı,çok düşünmemem gerekiyordu,bırakmam,bizi terk ettiyse bizim de onu terk etmemiz gerekiyordu ama yapamıyordum.

Hangi anne çocuklarını öylece bırakıp,terk edip giderdi? Hem bunu neden yapardı? Babamla mı tartışmışlardı? O zaman bizi de alıp gitmesi gerekmez miydi? Cenaze törenine gitmemiştik,ama teyzemle anneannemin ağladığını çok net hatırlıyordum.