Bir orospuyu öper gibi yaşıyorum, yazı sensiz Ankara'da.
Hüzünden başka bir şey, olmuyor sensizlik.
Sakarya'da salaş salaş yürüyorum.
Bir kitapçı camında, kendi İğrençliğime gülüyorum.
Yoruluyorum.
Bir öğrenci gibi.
Fakir yorgunluğu bu,
Karanfil sokaktan başlar, ta! Cebeci'ye kadar.
İşte bak yanımdan birileri geçiyor.
Sarmaş dolaş, biraz arsız.
İmrenmemek olmuyor şimdi,
Bir kıza , bir de yanındaki tipsize bakınca.
Sensizim anla işte.
Bir öğrenci evinde, bir sefalet içinde.
Hatıralarımız bile kararsız.
Onlarda biraz kirlenmişler, mutfağımız gibi.
İstikrarımız yok.
Sen yoksun ya daha bir beteriz.
Bazı günler, akşamdan kalıyorum.
Yollardan topluyorlar beni.
Bir çöp arabası sürüklüyor.
Sen geliyorsun aklıma,
Atma diye yalvarıyorum.
Sonra vaz geçiyorum.
Şoför karar ver diyor.
Sen olsan ne yaparsın diyorum?
Atarım diyor.
At diyorum.
Başım belaya girer diyor.
Yine kendini düşünüyor.
Anlayacağın,
İki arada bir derededeyim.
Bentderesi'nden beterim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İMKANSIZIM
PoesíaSeni çoğaltır içimde Bu yalnızlığımı artıran yağmur sesi Bu akşam üzeri korkularım Başımda dolanan bu hüzünlü ağrı Kimsesiz duruşum Bu uzayıp giden Sensizlik Hep seni çoğaltır içimde Bir hiç gibi
