How deep is your love?

Κεφαλαιο 12

Πηγα στην οικοδομη και περιμενα και περιμενα,μα δεν ηρθε ποτε.Ημουν ετοιμη να φυγω οταν ακουσα εναν θορυβο.

"Κρις?Εσυ εισαι?"ρωτησα με σταθερη φωνη αλλα δεν πηρα απαντηση."Κρις?Ποιος ειναι εκει?"ειχα αρχισει να φοβαμαι.Ξαφνηκα καποιος πεταγεται απο το πουθενα και προσγειωνεται ακριβως μπροστα μου.Κανω ενα βημα πισω,μολις σηκωνει το βλεμα του και τον κοιταζω τα ματια του ειναι κοκκινα και λαμπουν εντονα.Σηκωνεται αργα και αρχιζει να πηγαινει γυρω μου και να με κοιταει περιεργα.Εγω δεν κουνιεμαι,εχω μεινει κωκαλο στη θεση μου και κραταω την αναπνοη μου.Ερχεται ο Κρις τρεχοντας και παει να του ορμηξει ομως αυτος τον προλαβαινει και τον πεταει κατω με μια τεραστια γρατσουνια στα πλευρα.

"Κρις!"ουρλιαζω και δακρυα κυλουν στα μαγουλα μου.

"Μεινε μακρυα Ραφ,δεν θελω να παθεις κακο."ειπε και με οτι δυναμη ειχε σηκωθηκε και τα ματια του ελαμψαν,ομως δεν ηταν κοκκινα πιο πολυ εμοιαζαν κιτρινα.Τα νυχια του μεγαλωσαν με μια απλη κινηση του χεριου του και το προσωπο του παραμορφοθηκε.Δεν φοβομουν τον Κρις,φοβομουν τι μπορει να παθει αν παλεψει με αυτον τον αντρα που μοιαζει πολυ πιο δυνατος απο αυτον.Αρχισαν να τσακονονται με μανια και εγω καθησα σε μια γωνια και τους κοιτουσα με προσοχη.Ο τροπος που ο ενας εσκιζε την σαρκα του αλλου και γιατρευοταν παλι με εκανε να τους κοιταω ακομα πιο προσεκτικα για να δω τι αλλο μπορουν να κανουν.Σε καποια φαση σταματησαν και ο Κρις τον κοιτουσε με θυμο.

"Μην την ξαναπλησιασεις!"φωναξε στον αγνωστο αντρα κι εκεινος γελασε.

"Δεν μπορεις να με σταματησεις απο το να της κανω οτι θελω.Αυτο το κοριτσακι ειναι επικινδυνο και το ξερεις"

"Δεν θα μπορουσε να πηραξει κανεναν.Δεν ειναι σαν τους αλλους!"

"Αυτο θα το δουμε οταν θα σε δεσει σε κανενα κυκλο και θα αρχισει να σε γδερνει σαν την μανουλα της"ειπε και εφυγε απο το κτηριο.

Ειχα τρομοκρατηθει,δεν ηξερα για ποιο πραγμα μιλουσε.

"Εισαι καλα?"ειπε ο Κρις και με αγκαλιασε.

"Κρις τι ηταν αυτα που ελεγε?Και τι στο διαολο γινεται εδω περα???"ειπα θυμωμενη.

"Ειναι μεγαλη ιστορια.Αρχικα πρεπει να ξερεις πως δεν ειμαι ενας συνηθησμενος ανθρωπος και δεν μπορεις ουτε να φανταστεις τι ειμαι."

"Λυκανθρωπος..."

"Τι?"

"Εισαι λυκανθρωπος,δεν μου πηρε πολυ να το φανταστω απλα δεν μπορουσα να το χωνεψω"ειπα και εκεινος μου επιασε το χερι.

"Δεν χρειαζεται να με φοβασαι ομως,δεν προκειτε να σε πειραξω και το ξερεις"

"Δεν φοβαμαι για μενα,για σενα φοβαμαι.Δεν θελω να πληγωθεις"του ειπα και με αγκαλιασε."Τωρα πες μου τι ελεγε αυτος για μενα"ειπα και τον κοιταξα επιμονα στα ματια.

"Η μητερα σου,δεν ειναι μια απλη μανουλα οπως νομιζεις.Η μητερα σου και ολη η οικογενεια της πιανουν λυκανθρωπους και τους βασανιζουν,δενξερω ακριβως τον λογο αλλα πιστευω πως ειναι καποιου ειδους τελετη που κανουν σε καθε πανσεληνο.Οταν η δυναμη μας ειναι πολυ μεγαλη γινομαστε επισης και πιο ευαλοτοι με αποτελεσμα να μας πιανουν και να μας δενουν σε εναν κυκλο που δεν ξερω καν πως τον λενε και υστερα μας βασανιζουν και μας σκοτωνουν.Λενε πως αυτο τους βοηθα στο να ζουν πιο πολλα χρονια και να μενουν νεοι."

"Κρις τι λες?Αν ισχυουν ολα αυτα σημαινει πως θα προσπαθησουν να με κανουν κι εμενα σαν αυτους"ειπα και βουρκωσα στη σκεψη της μητερας μου να κανει κατι τετοιο σε ανθρωπους.Αγκαλιασα τον Κρις και εβαλα τα κλαματα.

"Σςς θα τα περασουμε ολα μαζι.."ειπε και μου εδωσε ενα τρυφερο φιλι στο στομα.

~Ξερω πως εχετε βαρεθει τις ιστοριες με λυκανθρωπους και τετοια αλλα ηθελα να βαλω κατι υπερφυσικο στην ιστορια και σκεφτηκα αυτο.Ελπιζω να σας αρεσει και αν οχι πητε μου στα σχολια τι δεν σας αρεσει.Υποσχομαι να γινει ακομη πιο ενδιαφερουσα η ιστορια.Φιλουμπεςςς!!VOTE,SHARE&COMMENT!!~