Το ημερολόγιο μιας γκαντέμως

''Το μοιραίο πρώτο ραντεβού'' by MerianDarkstar

          Οπως το λεει και ο τιτλος εγω θα σας μιλησω για το πρωτο ραντεβου που εχουμε βιωσει ολοι. Το θεμα ειναι οτι αυτο δεν ειναι ενα απλο πρωτο ραντεβου αλλα πραγματικα ημουν ενα βημα πριν το νοσοκομειο. Τωρα σε ποια πτερυγα θα σας γελασω. Μιλαγα λοιπον που λετε με ενα αγορι στο τσατ το οποιο το ειχα γνωρισει απο κοινους γνωστους και τα σχετικα και κανονιζουμε μετα απο πολυ καιρο να βγουμε (φιλικα μην παει ο νου σας στο πονηρο!) Οχι, σοβαρα τωρα το παιδι το εβλεπα φιλικα ασχετο οτι εκεινος μου την επεφτε αλα γαλικα. Και μου αρεσει που μιλαμε, και εχεις πολυ ενδιαφερον και τα σχετικα. Ναι, δεν λεω και εμενα μου αρεσε που μιλαγαμε (βασικα ειχα παθει εξαρτηση) αλλα δεν το ειχα δει ετσι ως τοτε. Κανονιζουμε εν τελει αυτο το μοιραιο ραντεβου και χαρα οι δικια σου που θα μιλαγαμε επιτελους και απο κοντα! Ειχαμε κανονισει κατα τις εξι το απογευμα και κατα τις τρεις και μιση γυρναει ο κυρ Βαγγελης (ο πατερας μου) και μου λεει να παμε σε μια δουλεια παρεα. Του πουστη, λεω, ποση ωρα θα παρει? Παει τεσσερις, παει τεσσερις και μιση, παει πεντε και εμεις ακομα εκει! Γαμω την γκαντεμια μου σημερα βρηκε! Οχι τιποτα ημασταν και ενα μεσαωρο μακρια απο το σπιτι και εγω ημουν με μια φορμα γεματη μπογιες, ενα αθλιο μπλουζακι και τα μαλλια πιασμενα λες και θα επεφτα για υπνο. Τελεια! Ετοιμη για πασαρελα. Και τι να πω στον πατερα μου? Μπαμπα θα βγω με εναν φιλο μου που παρεπιπτοντως δεν εχουμε βρεθει ποτε ξανα και πρεπει να ετοιμαστω? Ναι, ναι πολυ καλη δικαιολογια. Οποτε περιμενουμε.... Πφφφ ενα απο τα πραγματα που σιχαινομαι ειναι να με καθυστερουν απο κατι που εχω κανονισει η να με βγαζουν απο το προγραμμα μου.
           Η ωρα πεντε και κατι και επιτελους ξεκιναμε για το σπιτι. Απο μεσα μου τα Χερουβιμ να τραγουδανε "Αλιλουια" χορωδιακα αλλα εγω ψυχραιμη. Κυρια η δικια σου. Φτανουμε σπιτι και πανω να κανω ενα σαλτο απο το φορτηγακι του πατερα μου και με το που παταω το ποδι μου στο εδαφος παγωνο. Κοιταζω τα δαχτυλα μου και εχουν γεμισει αιμα. Ο πονος ασυγκριτος, το τρεμουλο λες και ειχε -20 βαθμους ενω εγω ημουν με κοντομανικο. Δεν εβγαλα αχνα. Κοιταζω μια τα δαχτυλα μου μια τον πατερα μου. Ψυχραιμια, Μερ, ψυχραιμια. Μπαινω μεσα στο σπιτι βολιδα με την δικαιολογια οτι ηθελα να παω τουαλετα και μολις κλεινω την πορτα το προσωπο μου παραμορφωθηκε απο τον πονο. Τι ειχε γινει? Μου ειχε ξεριζωθει το νυχι και κρατιωταν απο πανω πανω σε ενα πετσακι. Γαμω το κερατο μου! Τωρα τι να κανω? Να βαλω το μαυρο μολυβι μου και να βγω ετσι η να παρω και το βιβλιαριο μου μαζι για καλο και για κακο? Δηλαδη χεσε με ρε φιλε! Απο κει καταλαβαινεις οτι το συμπαν με δειχνει με το δαχτυλο και δεν μπορει να παρει ανασα απο τα γελια!
         Το δενω οπως οπως και με ενα κουλο χερι προσπαθω να ντυθω και να ετοιμαστω μεσα σε ενα πενταλεπτο. Και ναι τα καταφερα! Μετα απο δεκα λεπτα ημουν στον δρομο και πηγαινα να παρω λεωφορειο για να παω στο μετρο. Ειχαμε πει να συναντηθουμε στο Συνταγμα οποτε ειχα δρομο μπροστα μου. Καθομαι στην σταση (πηρα και ενα περιοδικο απο το περιπτερο για να περασει η ωρα) και περιμενα. Με τα πολλα και τα λιγα φτανω στην πλατεια Συνταγματος εξι και δεκα και ο Ακης πουθενα. Μιλαμε στο τηλεφωνο και μου λεει οτι ειναι στον δρομο και οτι αργησε το λεωφορειο. ΦΙΛΕ! ΕΓΩ ΞΕΣΚΙΣΤΗΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΡΘΩ ΚΑΙ ΕΣΥ ΜΕ ΣΤΗΝΕΙΣ? ΕΙΣΑΙ ΣΟΒΑΡΟΣ? Κυριολεκτικα εβγαλα το νυχι μου πανω στην βιασυνη μου και τον περιμενα και ενα μεσαωρο μην πω ωρα!
          Σκαει η μυτη ο γλυκος μου και μου φοραει μπλουζα με παλια αφησα του κομη Δρακουλα και εκεινη την στιγμη σα να τον συγχωρησα...λιγο. Του λεω τι εγινε και αφου μου λεει οτι ειμαι γκαντεμα του κερατα και βλαμμενη που δεν καθισα σπιτι (ναι, πες το μου ξανα) ξεκιναμε το ραντεβου μας που θεωρητικα δεν ηταν κατι το ερωτικο αλλα ημασταν τελειως στο φιλικο. Πηγαμε στα βραχακια της Ακροπολης, μετα κατεβηκαμε βολτα στο θησειο και εν τελει καταλειξαμε στο προαβλιο της Μητροπολης. Μετα απο πολλη συζητηση, γελιο και παρα πολυ δουλεμα απο εκεινον (μεχρι και τωρα το κανει!) μου ζηταει να με παρει μια αγκαλια και εκει κοριτσια και αγορια μπορω να πω οτι σκλαβωθηκα. Τυλιγει τα χερια του γυρω μου και αυτο το τσιλιβιθρονι που λες αμα φυσιξει θα τον παρει ο αερας και θα τον ψαχνουμε σε καμια κολωνα της ΔΕΗ, ειχε την πιο απιστευτη αγκαλια στον κοσμο. Ενας ποντος παραπανω για να τον συγχωρεσω ακομα λιγο. Οχι και τελειως ομως.
Σε καποια φαση οπως μιλαμε μας πηρε η συζητηση παλι για τα βιβλια. Το περιεργο θα ηταν να μην γινοταν αυτο)

"Εχεις παει ποτε στα Public?" με ρωταει και εγω σαν χαζο δεκαεξαχρονο που μονο δημοτικες βιβλιοθηκες ειχα δει γεματες γυρναω και του απανταω..

"Οχι, μου εχουν πει οτι εχουν παρα πολλα βιβλια αλλα δεν εχει τυχει να παω ακομα." 

"Εισαι βλαμμενο? Καλα θα χαθεις εσυ εκει μεσα." μου λεει ειρωνικα (για μια ακομη φορα) και με σηκωνει αρον αρον για να παμε να μου δειξει που ειναι γιατι δεν τα ειχα δει ποτε. Οχι μονο ειναι ακριβως απενταντι απο την πλατεια Συνταγματος, οχι βγαζει ματι η ταμπελα τους αλλα εγω ειμαι τοσο αγελαδα που οχι δεν κοιταγα προς το μερος τους αλλα παντα οποτε κατεβαινα στο κεντρο θα κοιταγα λιγο πιο περα που ειναι τα Mc Donalds! Τραγικο. Καλα εκανε και με φωναζει τουβλο απο τοτε.
         Παμε που λετε και καθως ανεβαινουμε τις σκαλες εγω ημουν ενα σκαλι πιο κατω και ο τυπος επειδη ηταν πιο ψηλος πηγε και στηριχτηκε πανω στο κεφαλι μου με το χερι του. Ειναι ελλεινος! 

"Βολευτηκες?" τον ρωτησα και μου απαντησε με μια ανεση θετικα. Θα το σκοτωνα δεν υπηρχε περιπτωση! Αφου εισεπραξε μια αγρια ματια και ενα τσιμπημα στα πλευρα γυρναει και με παιρνει αγκαλια για να τον συγχωρησω. Ααωω ενας ακομας ποντος συγχωρεσης για τον Ακη. Ναι, δεν ειμαι ατομο της αγκαλιας αλλα αυτο το παιδι με καταφερε. Φτανουμε στον οροφο με τα βιβλια και με το που στριβω μενω καγκελο. Ξερετε εκεινη την γελοια φατσα με το στομα ανοιχτο και ενα μυγακι να κεντραρει για να κανει το στομα σου διαδρομο προσγειωσης? Ναι, αυτη.

"Ειναι τελεια!" τσιριξα και αγνοωντας ολους οσους με κοιταξαν αρχισα να περιφερομαι σαν βλαμμενο εδω και εκει.
       Εκεινη ηταν και η τελευταια σταση του ραντεβου μας καθοτι επρεπε να φυγουμε και οταν γυρισα σπιτι ειχα ενα χαμογελο μεχρι τα αφτια και ειχα ξεχασει το ποσο πολυ με ποναγε το δαχτυλο μου. Ανοιγω τον υπολογιστη και αφου λεω στην κυρα Φανη (η γλυκια μου μανουλα) οτι μου βγηκε το νυχι και τι κανουνε τωρα επειδη ειχα και ψευτικο τρομαρα μου επανω (λογο ενος πειραματος απο ενα μαγαζι νυχιων...μην ρωτατε) μου λεει οτι πρεπει να βαλω το δαχτυλο μου μεσα σε ασετον να μουλιασει (Αου και ξανα ΑΟΥ!) και να το τριβω σιγα σιγα μεχρι να βγει. Ξερει η μαμα. Η δουλεια της ειναι το μανικιουρ πεντικιουρ αλλα γαμω την τρελα μου αυτο ποναγε! Κανω αυτο ενω παραλληλα με το αλλο χερι ειχε μπει ο Ακης στο τοτε MSN και μιλαγαμε.
Ετσι τελειωσε εκεινο το παραλογο πρωτο ραντεβου και οχι μονο με σκλαβωσε αυτο το παιδι αλλα μετα κοπων και βασανων πεντε χρονια μετα απο εκεινον τον Νοεμβρη ειμαστε εδω και με κοροιδευει μεχρι και τωρα . ^_^