Το ημερολόγιο μιας γκαντέμως

''Η τέχνη θέλει θυσίες" by Strega Dorata

       Ενα απο τα -εχωχασειπιατομετρημα- πτυχία μου έχει να κάνει με την υποκριτική. Ως κλασσική ψωναρα θεατρινα(αυτογνωσία μοουντ ον) με το που τελειωσα την σχολή, ηθελα να ανεβω στο παλκοσενικο, να εντυπωσιασω τα πλήθη με την χαρη και το ταλεντο μου, να παρω οσκαρ, χρυσο (κοκο)φοίνικα, κάτι τέλος πάντων! Όμως ενας αγαπημένος φίλος και γνωστός ηθοποιός σε έναν καφέ με ειχε προειδοποιησει πως το θέατρο δεν φημίζεται για το καλό του κάρμα....

Η ιστορία μας ξεκινάει το Νοέμβριο του 2013. Μια φίλη από την πρώτη δραματική σχολη που ήμουν με την οποια ειχαμε χαθει στο μεσοδιάστημα (γνωστη no lifer η Ειρηνουλα οταν διαβαζει) μου έστειλε μηνυμα λέγοντας μου οτι θέλει να δημιουργήσει μια θεατρική ομάδα με σκοπο να ανεβάσει μια παράσταση την ερχόμενη θεατρική σεζον. Οταν δε , με ενημέρωσε για το περιεχόμενο του κειμένου (η μεταφορά του τραυματος απο γενιά σε γενιά βασισμένη στο παραμύθι της κοκκινοσκουφιτσας,) ο επιστημων και ο καλλιτέχνης μεσα μου εκαναν πάρτι(Μην ακουσω για κουλτουριακικη κουλαμαρα εκει εγω!).

Δεν θα αναφερθώ στην περιοδο προβων,ανακαταταξεων, προδομενων εραστων, δακρυβρεχτων παρακολουθησεων σε παρκα (τρου στορυ), και στα ατελείωτα χιλιόμετρα των με ταξι στο πηγαινελα (ακομα τα κλαιω τα λεφτουδακια μου) , γιατι θα εγραφα τουλαχιστον σήριαλ παρομοιο με τη λάμψη και τωρα αντε να βρω περιστερια για τα πλανα αρχης.

Η ιστορία μας αναφέρεται οταν επιτέλους η παράσταση ηταν ετοιμη....

Η Πρεμιέρα.

Το εργο μας που λετε θα ανεβαινε στα πλαίσια του Fridge Festival. Ουτε εμείς οι ιδιες δεν το πιστευαμε οτι επιτέλους θα ανεβαιναμε στην σκηνή (καλά δεν την λες και σκηνη, ενα αναπαλαιωμενο δωματιο νεοκλασσικου ειναι αλλα δεν ειναι αυτο το θεμα μας-ψωναρα μοουντ ον). Μεχρι εκεινη τη στιγμη ολα ηταν ετοιμα. Το σκηνικο στη θεση του, τα φωτα κομπλε, τα κουστουμια σε θεση μάχης και εμείς χαρουμενες πως ολα θα πανε καλα (μ'αρεσει παντως που εχω αυταπατες γκαντεμω γυναικα, οχι μπραβο μου!). Το ολο γεγονός θα απαθανατιζοταν απο την lifo οποτε οπως ηταν αναμενόμενο ειχε ερθει ενας φωτογράφος.Και εδω αρχίζει το καλό..

1)ο φωτογραφος πηγε και κατσικωθηκε μπροστα απο τη μια εξοδο και με πείσμα μουλαριου δεν εκανε στην ακρη.Το αποτελεσμα ηταν να βγω απο αλλη εισοδο και μεσα στα σκοταδια καιμε την τακουνα να κοθτρουβαλιαστω πανω στο σκηνικο ( ενταξει το σωσαμε)