Το ημερολόγιο μιας γκαντέμως

"Η καλή μέρα, απ'το πρωί ακόμα να φανεί"

Μιας που είχε μεγάλη πετυχεσιά το προηγούμενο κεφάλαιο, είπα να γράψω το επόμενο (όχι που θα σας άφηνα σε ησυχία) το οποίο θα έχει θέμα με ένα φλέγον ζήτημα... Συνέντευξη και πρώτη επίσκεψη στο χώρο εργασία!!

Ναι, ώ ναι καλά διαβάσατε. Βρήκε άνθρωπος δουλειά στις μέρες μας!! Ποιο εύκολο ήταν να βρεθεί η χαμένη Ατλαντίδα αλλά ας μην το κάνουμε θέμα και ξεφύγουμε. Μια ωραία πρωία λοιπόν καθώς έστελνα αβέρτα βιογραφικά (πάρε να χεις άρρωστε, φάση) δέχτηκα ένα τηλεφώνημα.

''Η κυρία Κουφοπούλου Ελένη;'' Το πρώτο σοκ.

''Η ίδια...'' είπα με χαμηλή φωνή, τι να του έλεγα «εξαρτάται ποιος τη ζητεί;» αφού δεν έχει φτάσει μέχρις εκεί η χάρη μου.

''Ονομάζομαι τάδε (το όνομα θα παραμείνει κρυφό για ανωτέρα βία) και σας καλούμε από την εταιρία ΧΧΧ (το αυτό) και λάβαμε την αίτηση σας για θέση εργασίας.''

(Όπα φίλε μπάστα! Δεν ήταν μια αλλά ούτε δύο, ΕΦΤΑ στο σύνολον! Οι άλλες έξι που πήγανε; Για βρούβες;;;) Και αφού έβαλα τη μικρή φωνούλα που είχα δίπλα μου στο αθόρυβο απάντησα.

''Ναι, βεβαίως πείτε μου.''

Με τα πολλά και τα λίγα κλείσαμε ραντεβού για συνέντευξη τη Δευτέρα της επόμενης εβδομάδας και κάπου εκεί, μόλις κλείσεις το τηλέφωνο από το πουθενά σκάνε μπαλόνια με κομφετί και αρχίζεις και χορεύεις σαν την τσίτα του Ταρζάν που έχει πάρει έκσταση. Πεπεισμένη πως είχα όλα τα απαραίτητα χαρτιά σε φωτοτυπίες (από παλιές συνεντεύξεις που ακόμα μας ειδοποιούνε) κάθομαι χαλαρά και αποφασίζω να βγάλω φωτογραφίες τη Δευτέρα πριν τη συνέντευξη (ήθελα να είμαι φρεσκαδούρα, να κάνω τα ανάλογα μποτέ μη χέσω).

Δευτέρα πουρνό - πουρνό ξεκινάει η δικιά σου για το βιβλιοπωλείο δίπλα στο σπίτι να βγάλω φωτοτυπίες και με το που φτάνω στα δύο μέτρα κοκαλώνω.

''Επιστρέφω σε λίγο'' έλεγε η ταμπελίτσα. Ωραία αρχίσαμε λέω. Δεν πειράζει, δεν αγχώνομαι, έχουμε και δεύτερο βιβλιοπωλείο κοντά (τι σοφιστικέ γειτονιά, ο μοντιέ!). Μες τη καλή χαρά η δικιά σου φτάνω στο δεύτερο βιβλιοπωλείο, μπαίνω μέσα και μου λέει η γυναίκα του ιδιοκτήτη πως λείπει και πως εκείνη δεν ξέρει πώς να βγάλει φωτοτυπίες. Μάαααλιστα. Όσο πιο ευγενικά (κρύβοντας την απελπισία πάντοτε) αποφασίζω να βγάλω τις φωτογραφίες. Εκεί είναι που λες ο φυσιολογικός άνθρωπος θα πήγαινε με το πάσο του μην τυχών και στάξει μια σταγόνα ιδρώτα και βγει χάλια στη φωτογραφία. Αλλά όοοοοοχι, έχω τη βλακεία στο αίμα μου και αρχίζω να τρέχω σαν την Χάιντη παρέα με την Ασπρούλα κάπου στις Άλπεις για να φτάσω στο φωτογραφείο. Ύστερα από ένα πακέτο χαρτομάντυλα και ένα μπουκαλάκι νερό (κοράκιασα η γυναίκα με τόσο τρέξιμο και ιδρώτα) έβγαλα επιτέλους φωτογραφίες αλλά ΚΑΙ είχαν την ευγενή καλοσύνη να μου φωτοτυπήσουν τα χαρτιά μου. Δύο σε ένα! (σαν το wash and go ένα πράγμα).

''Κούκλα σε έκανε.'' Είπε με θαυμασμό η γυναίκα του φωτογράφου και χαμογέλασα και εγώ το άμοιρο σαν απάντηση. Πληρώνω και πάνω που λέω τι ωραία τι καλά κοιτάω τις φωτογραφίες και μένω ενεά (κόκαλο ελληνιστή) . Εκτός του ότι εγώ εκείνη την ημέρα ήμουν άβαφτη, από το πουθενά απόκτησα make up, lip gloss και ήταν λες και με είχαν βάλει κάτω από τη λάμπα ανάκρισης από θέμα φωτισμού. Που λεφτά όμως για να ξαναβγάλω φωτογραφίες σε άλλο μαγαζί βέβαια. Και αν εκεί με έβγαζαν σαν τη νύφη του Φρανκεστάιν. Θα μου έλεγαν όπα κοπελιά το Halloween δεν έχει έρθει ακόμα. Καθοδόν για το σπίτι σκεφτόμουν τι άλλο μπορεί να πάει στραβά σήμερα αλλά ευτυχώς δεν έπεσε κανένας δορυφόρος στο κεφάλι μου (πάλι καλά). Μόλις μπήκα στο σπίτι και έκατσα αναπαυτικά στον καναπέ μου ήρθε μια ευχάριστη (ούτε κάν...) μυρωδιά. Κοιτάω κάτω από την μπότα μου. Σκατά... Στην κυριολεξία... Άντε τώρα να το καθαρίσεις αυτό... Ύστερα από ώρα καθαριότητας και σαν να μην μου έφταναν όλα τα άλλα, μας μένει και το αμάξι. Αυτό παρά πάει σύμπαν! Συνωμότησε και λίγο μην κοιμάσαι!!

Ύστερα από αρκετή ώρα προσπάθειας και καλοπιάσματος (έταξα στο αμάξι να του αλλάξω λάδια, που καταντήσαμε) ξεκινήσαμε για την εταιρία. Όλα καλά στη διαδρομή (εδέησε) και φτάσαμεεε. Στην αίθουσα που θα έδινα συνέντευξη ήταν και ο κύριος που μου είχε τηλεφωνήσει και αρχίσαμε τη συζήτηση. Βεβαίως με ρώτησε πως και δεν δουλεύω πάνω σε αυτό που σπούδασα. Αν δούλευα δεν θα ήμουν εδώ τώρα αλλά προφανώς δεν του είπα αυτό αλλά ότι μου ήρθε εκείνη τη στιγμή. Στο τέλος μιλήσαμε για την επιρροή που είχε το κλασικό ροκ και το σκοτεινό κύμα στην μέταλ σκηνή... Τι να σας πω... Εγώ σε συνέντευξη για δουλειά πήγα τώρα πως βρέθηκα στο ΜΤV θα σας γελάσω. Στο τέλος μου είπε ο άνθρωπος να πάω την Πέμπτη από το μαγαζί που θα δούλευα για να δω το χώρο και να μιλήσω με το διευθυντή. Ωραία λέω, θα κάνει και καλό καιρό από ότι είχαν πει, όλα καλά.

ΧΑ! Αμ δε! Από τις εφτά το πρωί της Πέμπτης να ρίχνει καρέκλες έξω (μεταφορικά πάντα) και να γίνεται της μουρλής. Να είμαι σε μια φάση να πάω ή να μην πάω, to be or not to be. Με τα πολλά πήγα έχοντας την ομπρέλα παραμάσχαλα (και τα μπρατσάκια για παν ενδεχόμενο στην τσάντα) και ευχόμουν να σταματήσει η βροχή. Όχι Ελένη είσαι από τα ιδρυτικά μέλη του συλλόγου των απανταχού γκαντέμηδων, γιατί να σου πάει καλά τώρα; Όταν είχαμε σχεδόν φτάσει ο κεντρικός δρόμος είχε γίνει με όλη τη σημασία της λέξεως, ποτάμι. Αφού περίμενα να πετάγεται κανένα κανό με ινδιάνους μέσα να κυνηγάνε τα χλωμά πρόσωπα. Μόλις φτάνω στην στάση με έπιασε η μεγάλη απελπισία. Ο δρόμος όχι μόνο από τη μια πλευρά αλλά και από το μισό στο αντίθετο ρεύμα, χείμαρρος. Δεν γίνεται, θα βγει από κάπου η Ποκαχόντας να αρχίσει να τραγουδάει τι θα της φέρει ο ποταμός. Με τα πολλά και τα λίγα και ύστερα από μια αναδρομή στο αιώνιο άσμα «Με παρέσυρε το ρέμα μάνα μου δεν είναι ψέμα» ρίχνω μια τρεχάλα και φτάνω στο μαγαζί. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα σαν τον Crash Bandicoot που έφτασε στο τέλος της πίστας μετά από πολλές τούμπες και ανατινάξεις.

Ηθικό δίδαγμα: Κάντε κανένα ευχέλαιο πριν βγείτε την πρώτη μέρα στη δουλειά, κανέναν εξορκισμό, ένα ξεμάτιασμα βρε αδερφέ.

27268H1*