Het was niet dat ik me anders voelde.
Ik rook anders. Dat had ik al snel door.
Ik rook naar pepermunt en wasverzachter. En niet naar mijn parfum die mama met is had gegeven en die ik normaal elke dag op deed.
Maiku blafte hard na de knal en sprong op en neer.
'Hoe... Wat... Jij bent... Huh?' Dylans stem klonk ineens veel hoger dan voordien.
Ik was alweer vergeten dat Dylan er ook was hoewel ik nog steeds zijn hand vast had. Snel liet ik die los en toen keek ik hem aan en had de neiging om te kotsen.
Voor me stond ik.
Ik droomde.
Dat moest wel.
Dit was zo'n domme scène in een film ofzo.
Dat kon niet anders.
Ik wreef in mijn ogen maar keek nog steeds naar mijzelf.
En toen werd het zwart voor mijn ogen en het laatste wat ik hoorde was Maiku die gromde.
