'Halleluja, kun je asjeblieft opstaan. Die hond vermoord me zometeen nog!' Hoorde ik mezelf zeggen.
Maar het was mijn stem wel maar en die kwam ook uit een mij-uitziend mens maar ik wist zeker dat ik het niet was.
'Maiku. Zit! Blijf!' Mompelde ik.
'Dankje.' Ik hoorde dat Dylan (of ik) een opgeluchte kreet slaakte.
Ik stond op en wierp nog een blik op Dylan/mezelf. Mijn behoefte om nu beginnen te huilen was heel groot, maar ik deed het toch maar niet.
'Waarom zijn er twee mensen van mij?' Fluisterde ik meer tegen mezelf dat tegen Dylan.
'Huh? Jij ziet eruit als ik hoor. Ik ben nog normaal.' Hij/zij keek me bang aan. 'Toch?' Piepte hij.
Ik knipperde verbaasd met mijn ogen en nam snel mijn gsm uit mijn zak. Ik nam een foto van mezelf en kon mijn ogen niet geloven.
Ik zag er uit al Dylan! De jongen die ik nog maar 10 minuten kende!
'Dit kan niet echt zijn!' Gilde ik. Nu pas had ik door dat mijn stem ook lager was geworden.
Ik was Dylan geworden.
