Bugün annem beni uyandırdı. Uykum vaaar.Kesin kontrolüm var.Yine görmediğim şeyleri görme hayaliyle düş kurmaya çalışıyorum.Göremesemde hissediyorum. Ve bence kesin şimdi annem Hadi Utku diyicek.Depresyondayım anne.Körlerde depresyona girebilir.Sevdikleri ölünce herkes depresyona girer.
-Utku!Hadi , kalk artık!
Kalkmıycam anne nerdeyse 1 yıl oldu Umut öleli annem hala beni mutlu etmeye çalışıyor.Sanırım benim bi Umudum olmasada onun var.
-Anne kalkmıycam bugün.
-Oğlum yemek yemelisin.Seni böyle bırakamam.
-Anne lütfen.
Böyle söylerken sanki annemin gözünün içine baktım.Ama doğru ya. Bakamadım.
-Utku.Ne kadar üzgün olduğunu biliyorum.Ama lütfen böyle yapma.Lütfen.
-Anne beni yanlız bırak!
Annemin yutkunup ağlama gibi sesleri geliyordu.Neden bağırdım acaba?
-Tamam , öyle olsun. Nasıl istersen.
Tamam.Görüşürüz.Benim depresyonum sizin gibi değil.Yüz kat fazla . Nerdeyse ölme durumunda.Ölmeye kalkıştım.Bileklerimi kesmeye çalıştım . Ama onuda yapamadım.Bıçağı tutamadım bile.Kör.Aşkın gözü kör...
