How a Martyr became the Playgirl

Chapter 21

Sean's POV

Hindi ko alam kung bakit di ako nirereplyan ni soulmate ngayon, parang dinudurog na ang aking puso, dahil nararamdaman ko na parang iniiwasan ako ng taong mahal ko. Wala ako maisip kung ano ang nagawa ko kay Lhyiet ,para dumating ang point na di niya ako pinapansin.

Pinuntahan ko siya sa bahay niya pero natatakot ako lumapit sa nanay niya. Naikwento sa akin kasi ni soulmate dati na super close nila ni tita , to the point na alam na alam kung ano iniisip o nararamdaman ni Lhyiet. Malay ko baka sinabi ni Lhyiet sa kanya na may problema kami, at baka di magalit si tita sa akin. Overprotective kasi ang nanay ni soulmate eh. Wala siya maitatago sa nanay niya.

Buong araw ako nakabantay sa bahay nila, at alam ko na lumalabas si soulmate kapag magtatapon ng basura. Pero.. nandoon ako hanggang 11pm at wala parin. Kahit na ang ilaw sa kwarto niya di nakabukas. It means wala ata doon si Ashlhie sa bahay niya.

Pero kung ganun saan naman siya pupunta?

Kaya ngayon eto ako nagiisip kung itetext ko si Kaycee. Baka alam niya kung nasaan at anong nangyayare kay Lhyiet. Dahil nagalala na ako sa kanya. Magtetext na sana ako noon may kumatok sa pintuan ko, si Manang.

Si Manang ang nagalaga sa akin noon bata pa ako, noon wala pa ang mga kapatid ko at busy sila mama at papa sa business namin. Siya din ang parang tinuturing kong second na magulang. Anyways ang business kasi namin ay isang Architectural/Engineering firm. Dahil ang tatay ko ay architect and my mom an engineer. Ang tawag doon ay Buenavista Firm, one of the most known and sikat na firm dito sa Pilipinas, pati na rin sa ibang bansa. Dahil may mga branches na rin kami sa ibang bansa. Kaya lage wala at busy ang mga parents ko dahil inaasikaso nila ang mga branches ng iba't ibang businesses namin.

"Hijo, nandyan si AJ. Matagal ko na di siya nakita ever since--" Manang

Di ko na pinatapos si Manang sa sasabihin niya. Di ko alam kung bakit nandito nanaman si AJ. Ever since na bumalik siya from Canada, di na niya ako nilubayan. Sinama pa nga niya kami ni Leslie sa kanya upang magkape sa mall. Pero ang totoo nyan kahit di kami isama ni AJ she would of shopped or even pigged out on food here kung di nangyare ang mga nangyare noon sa past. Sa ngayon malaki ang pinagbago niya, mahirap paniwalaan pero ganun talaga di ba?

Minsan ang past at alaala noon ay lage may dahilan kung bakit nagbabago ang isang tao, and it depends on the person itself on how they will deal with it.

I can't exclude myself out of it kasi ganun din ako.

Nagbago rin ako at hindi ko alam if its for the best or for the worst.

Right now a strong awkward silence took place, but even so, we still acknowledged each other's presence is all we did. Buti noon inaya ako ni Aj lumabas ay nakasama namin si Leslie. Ang baby sister ko lang ang nagsasalita, habang kami ,nakikinig sa kanya tungkol sa school and projects she needed to do.

Haist..

Pero kahit ganun there was always going to be something missing, me and AJ knew it. But we didn't dare speak of it. Pero I can't blame her. I know why she came back here, its because she missed the nostalgia of the people who were once close to her, and I want to admit I missed her as well. Especially sa mga nangyare noon. Magiisip pa sana ako pero nagsalita ulit si Manang.

"Sean, alam ko marami kana pinagdaanan, alam mo na nandito lang si Manang. Nandito ako para sa inyo ni Aj." sabi ni Manang sa akin at pagkatapos niya sabihin yun lumabas na siya sa kwarto ko.

Mabilis ako gumayak para di pahintayin si Aj sa labas.

Pagbaba ko sa hagdan ayun nakita ko si Aj na kausap niya si Leslie. Very close kasi sila, paano naman kasi lage nandito si Aj, noon di pa nangyayare yung araw na yun. Haist ayaw ko muna pagusapan ang past na yun, basta sa ngayon at least hindi na kami maxado haunted sa mga nangyare noon. Kung sana lang makalimutan namin ang past tulad ni-