Sahip

₪KAÇIŞ₪

Hayat bu değil miydi zaten?
Birgün öleceğini bile bile hergün yaşamak.
Hele ki sevdiklerin yanında değilse o günü beklemek çok kötü.Seni destekleyen,koruyan birilerinin olmaması.Yalnız kalmak.Birdaha göremeyeceğini bilmek...
Bunlar bana 1 ay öncesine kadar çok uzak kelimelerdi.Ama artık hepsini hazmetmeye çalışıyorum.O sadist herifler beni bulmadan buradan kaçmalıyım.Ailemi hayattan kopardılar evet,ama ben nedenini hiç öğrenemedim.En çokta buna üzüldüm.Nedensizce kaçıyorum.Kimden,neden,nereye kaçıyorum?Bilmiyorum.Ama bildiğim tek birşey var ki Onların beni bulmaması gereken bir yere kaçmak...
Bunun için de,dün akşam bavulumu hazırladım,uçak biletimi aldım ve İngiltere'ye gitmeye karar verdim.Orada kendime yeni,baştan ve tertemiz bir sayfa açacağım.Üniversitemin ilk senesine orda başlayıp,part time bir işte çalışmayı düşündüm...

Bunları bir kenara bırakıp hemen banyoya girdim.Kısa bir duşun ardından altıma, sadece dizleri yırtık olan bir kot üzerime de kot gömleğimi giydim.Saçlarımı kuruttum taradım ve tepeden bir at kuyruğu yaptım.Makyaj yapmakla zaman harcayamazdım.Bu yüzden küçük bir kahvaltının ardından bavulumu aldım ve birdaha hiç dönemeyeceğim,her bir  köşesinde farklı farklı anılarımızın olduğu evimize son bir kez bakıp kapıyı kapattım.Ve anahtarı paspasın altına koydum.

Evimize ilk günler hiç gitmedim.Bir otelde kaldım.Ama eşyalarımı toplamak ve burdan gitmek için tekrar gelmiştim.

Aşağı indim.Taksi kısa sürede geldi.Zaman kaybetmemek adına hemen bindim.

Havaalanına gelmiştik.Taksiciye parasını verip indim.Ve uçağımı beklemeye başladım.Saatime baktığımda daha 1 saat olduğunu gördüm.Telefonumu açıp,annemle babamla ve kardeşimle olan resimlerimize bakmaya başladım.

Çınar'dan

Haftalardır o kızı bulamamıştım.Yer yarıldı içine girdi resmen.Evlerine baktırdım ilk günlerde.Bir daha bakmadım.Salak değilya tabii bidaha gelmez o eve.

Sinirden ne yapacağımı şaşırmıştım yine.Evet krizim geliyordu.Hemen koyu renlklerin hakim olduğu,üst kattaki  odama gidip ,çekmeceden hapları alıp yuttum.Rahatlamıştım.Ama bir düşünce bana engel oluyordu.O  kızı bulamadığım...Onu bulunca hemen öldürmeyeceğim.Ama ölmek için yalvaracak bana.Babasının yaptığı büyük hatanın yani annemi ve babamı öldürmesinin cezasını en çokta kızı çekecekti.

Ben bunları düşünürken odanın kapısı açıldı.İçeriye en güvendiğim adamım Yusuf girdi.Vakit kaybetmeden anlatmaya başladı.

"Abi kızı bulduk sonunda."demesiyle yerimden kalktım.

"Nerdeymiş söylesene Yusuf?"

"Abi çabuk olmamız lazım.Kız İngiltere'ye kaçıyormuş.Uçak 1 saat sonra kalkıyor."

"Ne duruyorsun lan hadi arabayı hazırlayın."

"Tamam abi hemen."deyip gitti.

Çok geçmeden hazırlanıp arabaya bindim ve ufaklığı almaya havaalanına doğru yola koyulduk.

Sonunda buldum seni Küçük.Elimden çekeceğin var.Kaçışın yok..

Mina'dan

Resimlere bakarken gözyaşlarım çoktan bağımsızlığını ilan etmişti bile.Daha fazla insanların bakışlarına maruz kalmak istemediğim için yerimden  kalktım ve lavaboyu bulup içeri girdim.

Eğildim ve yüzümü yıkadım.Tam o sırada kapı açıldı ve içeri bir karaltı girdi.Kim olduğuna bakmak için kafamı kaldırdım ve aynadan bana bakan bir çift siyah gözlerle karşılaştım.Ve korkudan çığlık atmaya başladım.Bur erkeğin ne işi olurdu bayanlar tuvaletinde?

Çığlık attığım anda elini ağzıma kapattı ve beni kendisine çekti.Şu an tam arkamda duruyordu.Ama bu kimdi?Benimle ne ilgi-
Düşündüğüm şey olmaması için dua ettim.O sırada sustuğumu anladı ve elini yavaşça çekti.Korku dolu gözlerle arkamı döndüm.

"S-sen kimsin Ne istiyorsun b-benden?"Gözlerinden resmen ateş fışkırıyordu.Bir süre sonra ancak konuştu.

"Ölmek için yalvaracağın kişi ,Küçük Sürtük."
Daha fazla dayanamadım ve gözümden bir damla yaşın akmasına izin verdim.

Evet.Anlamıştım.Çekirge bir sıçrar,iki sıçrar.Üçüncüyü söylemeye gerek yok. Benim peşimde olan kişi,bu kişiydi...

_________________________________

Merhaba İlk hikayemle karşınızdayım.Umarım beğenirsiniz.Düşünceleriniz benim için önemli.

Bu yüzden vote ve yorumlarınızı lütfen eksik etmeyin.Bekliyorum.