Fake Love

Hoofdstuk 2

Ik had twee verhuisdozen in mijn armen, staand voor de deur bedacht ik mij hoe ik de deur open kon doen zonder de dozen op de grond te zetten. Met een handige beweging lukte het me. Achter me stond Charissa. Zij had ook twee dozen bij zich. Vier verhuisdozen, was dat veel voor een student? Ik hoop van niet. Ik had toch echt het nodige meegenomen. Ik plofte de twee dozen op de grond en Charissa volgde.

Toen keek ik om me heen. Aan het bureau zat Tom. Hij stond op en kwam naar mij toe gewandeld. "Aah, eindelijk, je bent er!" antwoord hij. "Ja, haha ik ben d'r" zei ik. Het sloeg nergens op en ik maakte het alleen maar ongemakkelijk voor mezelf. Maar eigenlijk wist ik ook geen andere houding aan te nemen. Ik keek naar zijn bureau waar een dik boek lag en voordat ik het wou vragen was Tom me voor. "Wat voor studie ga je eigenlijk doen?" vroeg hij. Ik lachtte om het feit dat we hetzelfde dachten al moest dat voor Tom er vrij raar uit hebben gezien. "Ik doe psychobiologie" grinnikte ik. "Aaah, moeilijke studie dus" zei Tom. Ik knikte. "En jij dan?" vroeg ik snel om de stilte te verbreken. "Geneeskunde" zei hij kort. "Ooowh, dat lijkt me wel leuk. Ik had me daarvoor ingeschreven, maar ik was niet aangenomen" zei ik. "Oowh, dan baal je" grinnikte Tom. Nou eigenlijk deed ik dat helemaal niet. Ik vond psychobiologie helemaal niet moeilijk en geneeskunde was niet leuk. Ik hield die woorden voor me. Ik mocht niet als een bitch overkomen bij mijn huisgenoten. Zeker niet bij Tom. Wat wou ik eigenlijk met die jongen? Een Romance met je kamergenoot? Kon dat eigenlijk wel? En als je ruzie hebt? Waar ga je dan naartoe? Gelukkig had ik Sofie en Lana altijd bij me als ik ruzie had. Nouja, in Amsterdam dan niet. Zij deden allebei een studie in Groningen, dus dat was erg moeilijk te bereiken. Sofie was vanaf klas 1 al mijn vriendin. Maar we werden pas echt close in klas 3, toen Lana erbij kwam. We vormden een soort team tegen alle bitches en nerds en we konden eerlijk zijn tegen elkaar. Het was een simpele vriendschap die onbreekbaar was. Vanaf de 4e klas had ik me al bedacht dat we ooit eens uit elkaar zouden gaan. En natuurlijk had ik Amsterdam uitgekozen als studiestad. Een andere stad kon ik trouwens niet kiezen, want psychobiologie was niet echt een populaire studie. Ik zou Sofie en Lana nu gewoon moeten missen. Soms bellen en misschien kwamen de twee wel eens langs. Ook al deed het mij pijn, ik dacht ook dat veranderingen niet slecht hoefden te zijn. Misschien maak ik een nieuwe vriendengroep in Amsterdam. En veranderingen zijn nooit slecht, het is alleen wennen.

Ik begon met het uitpakken van de dozen. Veel kleren, heel veel kleren. Oud, nieuw, versleten. Twee van de drie dozen waren kleren. Ik legde mijn kleding in de aangewezen kast. Tijdens het uitpakken keek ik even naar Tom. Hij zat rustig te leren. Ja, hij was zeker knap, maar ik moest gewoon niet verliefd op hem worden. Ik zou mezelf en de rest van mijn huisgenoten alleen maar in de war brengen. En trouwens, moest ik niet eens denken dat hij mij wel zag staan. Hij is zoveel knapper dan ik.

Na lang nadenken besloot ik dat ik Tom gewoon moest behandelen als een vriend. Dat was gewoon het beste. Daarnaast had ik een half jaar geleden besloten dat alle jongens dicks zijn. Nee, ik moest hier gewoon niet over nadenken.

Na de tweede doos begon ik aan de derde doos. Hier zaten mijn schoolboeken, make-up en beautyproducten in. Het was een zware doos maar er was niet veel moeite nodig om hem uit te pakken. Ik zette mijn spiegel op mijn bureau neer. Het bureau stond tegenover mijn bed en naast het bureau van Tom. Er zaten verschillende lades in waar ik mijn makeup en schoolspullen in legde. De boeken zette ik naast de spiegel. En ik ging weer verder. De vierde doos. Allemaal spulletjes van vroeger. Foto albums knuffels en dat soort rotzooi. Van mama moest ik deze doos meenemen, want anders zou ik er spijt van krijgen volgens haar. Ik nam hem maar gewoon mee om confrontatie te voorkomen. Het was niet een hele grote doos dus nadat ik de leuke spulletjes had bekeken zou ik hem onder mijn bed schuiven. Ik keek de foto's aandachtig door. Ik met mijn zusje op de slee. Ik weet dat nog wel, ik had samen met mijn zusje Femke een sneeuwpop gemaakt. Daarna hadden we onze kat Oscar onderschept en meegenomen op de slee. Je zag de kat schikkerig kijken op de foto. Ik lachte een beetje om de foto. Femke was daar zo lief. Nu is ze 17. Ze heeft tegelijk met mij examen gedaan. Zij deed havo, ik vwo. Jammer genoeg ging ze niet studeren in Amsterdam. Ze bleef in Leeuwarden wonen. Nu doet ze verpleegkunde in de stad. Ook al had ik haar gister nog gezien, ik mis haar nu al. Tom kwam met een plof naast me zitten en griste de foto uit mijn handen. Hij lachte om de foto. "Ben jij dat?" Grinnikte hij. Ik knikte en deed een poging om de foto terug te pakken. Tom ontweek mijn gris naar de foto. En keek verder. "Wat was je daar lief" zei hij daarna. Hij legde de foto naast zich neer een pakte de rest van het fotoalbum uit de doos. En zo keken we samen naar de foto's. Des te meer beschamende foto, des te beter ik me op mijn gemak begon te voelen. Het voelde vertrouwd bij hem. Niet als in liefde. Nee, helemaal niet zoals ik had verwacht. Tom was een jongen waarmee je de beschaamste dingen kon bespreken zonder dat je je werkelijk schaamde daarvoor. We hadden nog de rest van de middag gekeken naar mijn creatieve creaties uit mijn jeugd en de zeer humoristische foto's van mij als kind. De doos was helemaal uitgespit toen Tom opeens zei dat we eten moesten maken. Zonder twijfel volgde ik hem.