Bazen soğukta yakar bizleri en az canımızı yaktığı gibi. Hayat o kadar acımasızdıki kimi sıcağı yaşarken kimi soğun dibini yaşıyo.şuan sokak o kadar sesizki bu sesizlikten kormaya başlamıştım.tam köşeye dönmeden önce koşma sesleri geliyodu dönmemle birine çarpmam bir oldu en son duduğum şey ise bana çarpanın sesi oldu hasiktir ya demediydi. Kendime gelmeye başlamıştım yumaşacık bir yerdeydim gözümü açtığımda tavanın siyah duvarların gri olduğunu anladım oda çok farklı görünüyodu erkek odasıydı belliki
lükstüde. ben sülalemi satsam yinede böyle bi odada kalamazdım herhalde diye geçirdi içinden bir yer dikkatini çekti orya doğru yürüdü bu bir tabloydu hertarafı siyah ortasında minacık bir beyaz nokta vardı. Tam elini deydirecektide birden odanın kapısı açılmasıyla oraya dônmem bir oldu. Benim yaşlarımda(18) bi kız gibiydi bana :
- uyanmışsın. Dedi tebessüm ederek
- nerdeyim ben
- olmaman gereken bir yerdesin
- buda nedemek şimdi,nası geldim buraya?
Sakin ol geç otur anlatıcam dedi . korkmaya başlamıştım yatağa oturdum :
- e hadi anlat
- seni abim getirdi buraya bildiğim kadarıyla o sana çarpmış çarpmanın etkisiyle yere düşmüssün kafanı çarpmışsın ve bayılmışsın .
