The power of twins

Κεφάλαιο 4

Λίντια:

Έχω αρχίσει να ανησυχώ για την Μαλία...λείπει εδώ και αρκετή ώρα από κοντά μου και φοβάμαι μην έπαθε κάτι γιατί ήπιε αρκετά. Αποφάσισα να την πάρω τηλέφωνο όμως αυτή δε το σηκώνει. Μετά από δέκα λεπτά την βλέπω να κατεβαίνει τις σκάλες και έρχεται προς το μέρος μας.
Λυντ: Που ήσουνα; Είσαι σοβαρή; Τρελάθηκα από την αγωνία μου!
Μ: χαχαχα...σιγά μωρεε..δεν χάθηκα, εδώ ήμουν. Στην τουαλέτα!
Λυντ: τόση ώρα; Τι έκανες;
Μ: Είχε κόσμο και περίμενα!
Λυντ: Έχεις πιεί πολύ, πάμε να καθίσουμε!
Και πηγαίνουμε στον καναπέ όπου βρίσκονται τα παιδιά εκτός από τον Λούκας.
Τζο: Μαλία; Είσαι καλά; Φαίνεσαι χλωμή!
Μ: Καλά είμαι μην ανησυχείς! Απλά έχω πιεί λίγο παραπάνω!
Τζέισον: Είδατε καθόλου τον Λούκας; Λείπει εδώ και ώρα!
Και τη στιγμή νιώθω πως η Μαλία ήταν σίγουρα με τον Λούκας, όμως αποφασίζω να μην πω τίποτα και δε την ρωτάω. Ο Λούκας κατέβηκε μετά από αρκετή ώρα και αφού τελείωσε το πάρτυ μας πήγε σπίτι..σε όλη την διαδρομή ο Λούκας κοιτούσε την Μαλία από το καθρεφτάκι του αυτοκινήτου κάτι έχει γίνει είμαι σίγουρη! Φτάνουμε..μας αφήνει μπροστά στην εξώπορτα τον αποχαιρετάμε και μπαίνουμε μέσα! Πάω να την ρωτήσω τη έγινε << Μαλία;;>> και αυτή απαντάει <<Ναι!!>> αλλά τελικά δε λέω τίποτα << τίποτα ήθελα να σου πω καληνύχτα>> με κοιτάει και λεει γελώντας <<καληνύχτα και σε σένα>> .

Την επόμενη μερα ακούω την φωνή της μητέρας να μας φωνάζει να σηκωθούμε για να φύγουμε όσο πιο έγκαιρα γίνεται. Ντυθηκαμε, φάγαμε πρωινό και βάλαμε τα πραγματα στο αυτοκίνητο. Ο πατέρας έβαλε "μπροστά" την μηχανή και ξεκινήσαμε. Στη διαδρομή εγώ με την Μαλία βγάζαμε selfie για να την ανεβάσουμε στο Instagram ενώ η μητέρα και ο πατέρας μας μιλούσαν συνέχεια για την γιαγιά..δεν ακούγονται πολύ, μόνο μικροί ψύθιροι..αναρωτιέμαι γιατί δε το λένε δυνατά...μήπως συμβαίνει κατί πιο σοβαρό από μια απλή αρρώστια;

Σχεδόν κοντεύουμε η Μαλία κοιμάται, εγώ παίζω με το κινητό και οι γονείς μας είναι σιωπηλοί!

Μετά απο λίγη ώρα φτάσαμε στην Νέα Ορλεάνη, η γιαγιά είναι στο νοσοκομείο, θα τακτοποιηθούμε και αργότερα θα πάμε να την δούμε. Το σπίτι είναι σχετικά μικρό αλλά μας χωράει. Δυστηχώς θα έχουμε το ίδιο δωμάτιο με την αδερφή μου. Ο πατέρας μας λέει να τακτοποιηθούμε γρήγορα για να φύγουμε για το νοσοκομείο. Οπότε μπαίνουμε βιάστηκα στο δωμάτιο. Είναι πολύ όμορφο! Απέναντι απο την πόρτα υπάρχουν δυο ξύλινα κρεβάτια με σκαλισμένα το προσκέφαλα που τα χωρίζει ένα μικρό ξύλινο κομοδίνο αριστερά των κρεβατιών μια τεράστια βιβλιοθήκη με πάρα πολλά βιβλία και δεξιά ενα μεγάλο παράθυρο με ενα χτιστό καναπεδάκι από κάτω του. Θα μπορούσα να το χαζεύω για ώρες, αλλα ο πατέρας φωνάζει να φύγουμε. Τρέχουμε έξω.. Αφού μπήκαμε στο αμάξι, ο πατέρας άρχισε να μας λεει για το νοσοκομείο. Φτάνουμε επιτέλους ο πατέρας πάει να παρκάρει και μεις με την μητέρα πηγαίνουμε κατευθείαν στην ρεσεψιόν, ρωτάμε σε ποιο δωμάτιο την εχουν << 2ος όροφος, δωμάτιο Β2>> μας λέει η ρεσεψιονίστ και την ευχαριστούμε. Καθώς περιμένουμε τον πατέρα καλούμε τον ανελκυστήρα για να ανέβουμε ολοι μαζί. Στον δεύτερο όροφο επικρατεί πολύ ησυχία ευτυχώς για την γιαγιά για να ηρεμίσει! Ψάχνουμε αρκετή ώρα το δωμάτιο και για καλή μας τύχη βρίσκουμε μια νοσοκόμα και μας δείχνει την πόρτα, ευχαριστούμε την νοσοκόμα και στρεφόμαστε προς την πόρτα, την ανοίγουμε πολύ σιγά για να μην την ανησυχήσουμε. Την βρίσκουμε ξαπλωμένη και ενα μεγάλο χαμόγελο διαγράφεται στα χείλη της καθώς μας βλέπει! Τρέχουμε στην αγκαλιά της φωνάζοντας <<γιαγιάκα!!>>. Καθίσαμε αρκετή ωρα μέχρι που κοιμήθηκε. Ο πατέρας μας είπε να πάμε στο αμάξι μέχρι να μιλήσει με τον γιατρό <<πόσο καιρό θα μείνει εδώ γιατρέ;>> και ο γιατρός απαντάει <<μπορεί να φύγει και αυριο αρκεί μόνο να μην κουράζεται και να παίρνει τα χάπια που της δώσαμε!>> ενημερώνει τον γιατρό οτι αυριο θα ερθει να την παρει και επιστρέφει.. Μπαίνει στο αμάξι και ξεκινάει.

Φτάνοντας στο σπίτι μας ενημερώνει οτι αύριο θα γυρίσει σπίτι η γιαγιά και θα πρέπει να την βοηθάμε..να μην κουράζεται και μεις συμφωνήσαμε.

Καθώς μπαίνουμε στο σπίτι καληνυχτούμε τους γονείς μας και κατευθυνόμαστε προς το δωμάτιο μας για να ξαπλώσουμε στα κρεβάτια μας. Ξαφνικά σκοντάφτω σε ένα ξεκολλημένο σανίδι του πατώματος και πέφτω κάτω. Ο ήχος του πεσίματός μου τρομάζει την Μαλία << Λίντια; Είσαι καλά;>> και τρέχει να με βοηθήσει. Με σηκώνει αλλά αυτή ξανά κάθεται κάτω <<κάτι είδα Λίντια έλα να με βοηθήσεις να το σηκώσουμε!>>. Σίγουρα με κοροϊδεύει και θα είναι κανένα ποντίκι και θέλει να με τρομάξει! Τελικά βγάζουμε το σανίδι με προσοχή για να μην ακουστεί θόρυβος, βάζει μέσα το χέρι της και βγάζει δύο σκονισμένα βιβλία.. <<τι είναι αυτά;>> την ρωταω και απλά συνεχίζουμε να τα κοιτάμε χωρίς να πάρω καμία απάντηση..