Eskimiş Notlar

4.Bölüm

Yorgunum çaresiz ve umutsuzum tükendim artık bu olanlardan yaşantımdan kim isterdi ki böyle bi hayatı olmayı hep hayaller kurardım incecik bir kız sarı uzun saçlar mavi gözler ailem çok iyi olacaklardı bir sürü arkadaşım olucaktı hangimiz istemeyiz böyle bir hayatı insanlar ikiye ayrılır şanslı olanlar ve şansız olanlar sanırım ben ikinci kısımdaydım bu zamana kadar hep güçlü kalmaya çalıştım fakat artık yapamıyorum çünkü ben bittim artık biri dalga geçtiği zaman o sahte gülüşümü yapıp içimden ağladığım anlardan nefret ettim ayna karşısında kendimi inceleyip neden böyleyim diye sormaktan ve hiç bir zaman biri tarafından sevilememekten bıktım içimde ki alev günler geçtikçe daha fazla büyüyor ve beni içine çekiyor yok olucam her gün biraz daha yanıp alevler arasında kalacağım ateş bütün vücudumu yakıp geçicek önce biraz acıcak daha sonra inanılmaz bir derecede etim parçalanıcak peki bunu kim fark edecek kim beni kurtaracak tabi ki hiç kimse ne ailem ne arkadaşlarım kimse beni görmicek en korktuğumda yok olduğumda kimsenin beni hatırlamaması biri ismimi söylediği zaman kimdi o tarzı cümleler duymaktan korkuyorum zaman beni alıp götürüyo ve kimse bunun farkında değil en çok acıtan noktada bu.