Eskimiş Notlar

5.Bölüm

Yeni bir sayfa açmak lazım aslında.Bu yaşadıklarımıza,bu hissettiklerimize.Herşeye.Kadere,kedere,acıya,öfkeye,pişmanlığa yer olmayan yeni beyaz bir sayfa.Ama olmuyor işte.Sen yeni bir sayfa açtığında yaşadıklarının pisliği eline geçiyor sayfaya dokunduğun anda ise sayfa yeniden pisleniyor.Bu yüzden hiç bir zaman mutlu olamıyorsun.Aklından herşeyi silsende veya sildim diye kendini kandırsanda aslında o yaşadıklarını her bir organınla buram buram tekrar yaşıyorsun.Yeni bir sayfa açmak kolay değil.İlk önce insan acılarından,pişmanlıklarından,öfkesinden arınmalı.Ama olmuyo.Yapamıyosun.İnsanlar buna izin vermiyo.Her saniye hayatını daha da karartıyolar ve sen bunun farkına üzüldüğünde varıyosun.Ve o kişi çoktan çekip gitmiş oluyo.Ve en çokta buna üzülüyorsun.Hayatından yine birinin gitmesine.Yalnız kalıp iyice acı çekmene.Çünkü kimse karnlıkta sessiz çığlıklar atarak ağladığını bilemez.O karanlıkta gözyaşlarının seni ne denli aydınlattığını göremez.Kendini senin yerine koyamaz.Sadece diğerleri gibi hayatını mahveder ve çekip gider.Bu durumda geriye 2 kişi kalır.Sen ve acıların.Düşüncelerin seni boğar,sessiz bir şekilde ölürsün.Yine kimse bunu bilmez.Acı çekilmeyi hak eder.Bu yüzden her acıyı tadıp,kusuyoruz.Deniyoruz.Ama bazen kendinizi göz göre göre uçuruma götürsünüz ya.Bunun tek açıklaması hayattan bıktığınızdır.Ve sonra kendinizide,düşüncelerinizide,acılarınızıda aşağıya bırakır hayata gözlerinizi yumarsınız.Ancak o zaman yeni bir sayfa açmış olursunuz.Ama dünyada değil...