Υπήρξες.

Ο γάμος

Η μέρα του γάμου ξημέρωσε. Είχαμε αποφασίσει με τον Αλέξη να κοιμηθούμε από την προηγούμενη εγώ στο πατρικό μου κι εκείνος στους θείους του. Θέλαμε όταν περνούσαμε ξανά το κατώφλι του σπιτιού μας να ήμασταν και επισήμως ζευγάρι.

Στο σπίτι από νωρίς είχε μαζευτεί κόσμος και ο πατέρας μου είχε βάλει παραδοσιακή μουσική και τραγούδια του γάμου. Η κομμώτρια και η μακιγιέζ είχαν έρθει για να ετοιμάσουν την μητέρα μου και την Ζωή πριν αρχίσουν να ετοιμάζουν εμένα. Η φίλη μου η Μιρέλλα ήταν κι αυτή εκεί. Όσο ετοιμάζονταν οι δικοί μου εκείνη μου κρατούσε παρέα πίνοντας καφέ.

-Ποιος να μου το έλεγε ότι εσύ η Μυρτώ που είχες τον αντροδιώχτη θα παντρευόσουν τόσο σύντομα, έλεγε και γελούσαμε. Αλλά στο λέω δεν θα σας συγχωρέσω ποτέ με τον Γρηγόρη που δεν μου είχατε πει λεπτομέρειες για σένα και τον Αλέξη.

-Σου ζητώ συγνώμη φιλενάδα αλλά εκείνη την εποχή ούτε και ξέρω τι συνέβαινε μέσα στο κεφάλι μου. Στην αρχή όσο ο Αλέξης ήταν εδώ και ξέροντας ότι σύντομα θα έφευγε είχα πέσει με τα μούτρα στη σχέση μας. Αφότου έφυγε δεν είχα κουράγιο να μιλήσω για εκείνον. Πονούσα πάρα πολύ. Όταν τον ξαναβρήκα εσύ ήσουν στη Θεσσαλονίκη. Τι να έκανα; Με την πρώτη ευκαιρία είδες πως σου τα ξεφούρνισα όλα.

-Ναι το ξέρω. Εντάξει σας έχω ήδη συγχωρέσει αλλά ξέρεις πόσο μου αρέσει να σας πειράζω, είπε και ξεσπάσαμε σε χάχανα. Να ξέρεις ότι είμαι πολύ χαρούμενη για σένα. Σε έβλεπα πάντα στις σχέσεις σου τόσο παραιτημένη που ειλικρινά μην ξέροντας την ιστορία με τον Αλέξη δεν μπορούσα να καταλάβω τι σου συνέβαινε. Όταν γύρισα από την Θεσσαλονίκη και βρεθήκαμε για εκείνο τον καφέ. Τι να σου πω ρε φιλενάδα. Η αλλαγή σου ήταν τόσο φανερή. Ίσως για όποιον δεν σε ήξερε να περνούσε απαρατήρητη αλλά για μένα ήταν οφθαλμοφανής. Φυσικά δεν πήγαινε το μυαλό μου σε όσα είχαν συμβεί.

-Ναι η αλήθεια είναι ότι από τότε που ξαναβρήκα τον Αλέξη ξανάνιωσα. Τότε περισσότερο από ποτέ κατάλαβα ότι είχα εν μέρη παραιτηθεί. Ζούσα αλλά δεν ζούσα ουσιαστικά. Απλά άφηνα την ζωή να κυλάει. Δεν μπορούσα να ερωτευτώ, δεν μπορούσα να ξεχάσω και έτσι απλά παραιτήθηκα.

-Αυτό φιλενάδα είναι λίγο επικίνδυνο. Καταλαβαίνω ότι αγαπάς τον Αλέξη πολύ αλλά δεν ξέρω. Να εξαρτάται όλη σου η ζωή, όλη σου η ύπαρξη από εκείνον; Δεν το βρίσκεις τρομακτικό;

-Όχι Μιρέλλα. Δεν είναι τρομακτικό. Είναι η δική μου πραγματικότητα. Έτσι όπως αισθάνομαι.