Υπήρξες.

Σαν πρόλογος....

«Πιο καλή η μοναξιά

από σένα που δεν φτάνω

μια σε βρίσκω

μια σε χάνω...»

Ξύπνησα ταραγμένη όταν το ραδιόφωνο-ξυπνητήρι άρχισε να παίζει το Πιο καλή η μοναξιά του Γιάννη Πάριου. Το έκλεισα βιαστικά. Αυτό μου έλειπε τώρα. Είχα να το ακούσω σχεδόν δέκα χρόνια. Από τότε που έφυγε στον Καναδά ο έρωτας της ζωής μου. Ο άνθρωπος που είχε καταφέρει να μπει στην καρδιά μου και να την κλέψει.

Κάθε φορά που τον σκεφτόμουν ξαναζούσα όλα τα όμορφα συναισθήματα που είχαν γεννηθεί από την γνωριμία μας. Στο τέλος πάντα κατέληγα να βιώνω ξανά τον ατελείωτο πόνο που μου είχε προκαλέσει ο χωρισμός μας. Τον πόνο που τρύπωσε εκείνο το πρώτο λεπτό του χωρισμού μας μέσα μου ξεσκίζοντας την σάρκα του είναι μου και αφήνοντας με ένα ερείπιο. Ένα φάντασμα, ένα μηδενικό.

Το ομολογώ. Ποτέ δεν κατάφερα να τον ξεπεράσω. Πως ξεπερνάει άλλωστε κάποιος το άλλο του μισό;

Αν είστε από εκείνους που πιστεύουν ότι ο άνθρωπος μπορεί να ερωτευτεί και να αγαπήσει πραγματικά μία φορά στη ζωή του, τότε μπορείτε να με καταλάβετε. Οι υπόλοιποι απλά θα με θεωρείτε τρελή. Ίσως και να είμαι. Ειλικρινά δεν ξέρω τι απ΄όλα ισχύει τελικά. Ξέρω μόνο πως μετά από τόσα χρόνια με στοιχειώνει ακόμα η μορφή του.

Όλοι οι άλλοι συγκρίνονται αναπόφευκτα μαζί του και δυστυχώς πάντα βγαίνουν χαμένοι. Δεν κατάφερα ποτέ να νιώσω για άλλον όσα είχα νιώσει για εκείνον. Ήταν κάτι μοναδικό. Ίσως το ανεκπλήρωτο να με έχει κάνει να τον ανυψώσω σε ένα βάθρο θεοποιώντας τον. Τι να σας πω, δεν ξέρω.

Στραβωμουτσούνιασα καθώς σκεφτόμουν όλα τα γιατί και τα κι αν που με βασάνιζαν χρόνια. Τι με έπιασε πάλι και τα σκεφτόμουν όλα αυτά; Δεν μου έφτανε που τις τελευταίες μέρες τον έβλεπα διαρκώς στα όνειρα μου; Είδα λέει πως είχε γυρίσει. Ήρθε για μένα. Όμως όλα ήταν απλά ένα όνειρο. Δεν μπορώ να φέρομαι σαν παιδάκι. Έχουν περάσει δέκα χρόνια. Φυσικά και δεν θα γυρνούσε. Ήλπιζα μόνο να είναι καλά όπου και αν βρισκόταν και να είναι ευτυχισμένος.

-Ω Θεέ μου θα αργήσω, αναφώνησα και πετάχτηκα από το κρεβάτι.

Είχα την πρώτη μου δίκη. Δηλαδή θα ήμουν βοηθός του κύριου Γρηγορίου, του δικηγόρου στον οποίο εργαζόμουν από τότε που τελείωσα τη νομική. Είχαμε αναλάβει την υπόθεση μιας νεαρής κοπέλας που είχε βιαστεί και χτυπηθεί βάναυσα από τον υποτιθέμενο φίλο της. Το κορίτσι πέρασε πολύ καιρό κάνοντας επεμβάσεις ώστε να μπορέσει να αποκαταστήσει το πρόσωπο της που είχε υποστεί φοβερή αλλοίωση από τα χτυπήματα του δράστη.

Στην αρχή είχα πάθει σοκ από την υπόθεση. Είχα κλάψει πολλά βράδια για την ατυχία αυτού του κοριτσιού και για όσα πέρασε. Είχαμε αναπτύξει με τον καιρό μια σχέση εκτίμησης και ειλικρινά την θαύμαζα. Ήταν ένας εκπληκτικός άνθρωπος και παρά τα όσα έζησε εξακολουθούσε να έχει όρεξη για ζωή. Και διατηρούσε μια αισιοδοξία και μια βεβαιότητα ότι στο τέλος όλα θα πήγαιναν καλά στη ζωή της.

Την υπόθεση την δουλεύαμε μήνες. Ήθελα να πετύχουμε την καταδίκη του δράστη και να αποδοθεί η δικαιοσύνη. Επιπλέον ήταν μεγάλη ευκαιρία για μένα να αποδείξω τις δυνατότητες μου στο αφεντικό μου. Από τους τρεις νέους δικηγόρους που απασχολούμασταν στο γραφείο του είχε επιλέξει εμένα να τον βοηθήσω και ήθελα να φανώ αντάξια των προσδοκιών του.

Έκανα ένα μπάνιο και βάλθηκα να ισιώσω τα μαλλιά μου, τα οποία αμέσως μετά σήκωσα σε μια προσεγμένη αλογοουρά. Βάφτηκα προσεχτικά αλλά διακριτικά και φόρεσα το σιελ ταγέρ που είχα επιλέξει το προηγούμενο βραδύ. Οι μαύρες ψηλοτάκουνες γόβες μου συμπλήρωσαν το ντύσιμο μου. Πήρα τον χαρτοφύλακα μου και βιάστηκα να φτάσω στο δικαστήριο.

Ήταν η μέρα που θα αγόρευαν οι δικηγόροι κατηγορίας και υπεράσπισης και μετά θα περιμέναμε τους ένορκους να βγάλουν την απόφαση τους.

Το αφεντικό μου τα έδωσα όλα στην αγόρευση του. Είδα τους ένορκους να κλονίζονται και να πείθονται για την ενοχή του κατηγορούμενου. Κοιτούσαν με συμπόνια και κατανόηση την πελάτισσα μας που ήταν και το θύμα στην υπόθεση.

Ήταν πολύ σκληρό για εκείνη όταν ο δικηγόρος του κατηγορούμενου προσπάθησε ακόμα μια φορά να ρίξει τις ευθύνες στο θύμα παρουσιάζοντας της σαν μια πρόστυχη που είχε συναινέσει στην συνεύρεση με τον πελάτη του αλλά αμέσως μετά άρχισε να τον κατηγορεί ότι την βίασε.

Δεν ξέρω πως κατάφερνε αυτός ο άνθρωπος να υπερασπίζεται ένα κάθαρμα σαν τον κατηγορούμενο Όλα τα στοιχεία έδειχναν ότι η κοπέλα έλεγε την αλήθεια. Την είχε ξυλοκοπήσει με απίστευτη αγριότητα. Παραλίγο να την σκοτώσει. Δεν ήθελα να σκέφτομαι ότι ίσως αφηνόταν ελεύθερος. Όχι έπρεπε να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Όταν οι ένορκοι βγήκαν πήραμε όλοι θέση για να ακούσουμε την απόφαση τους. Όταν ακούστηκε το ένοχος το κοινό ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Η πελάτισσα μας σε κλάματα κι εγώ ένιωσα τόσο υπερήφανη που είχα βάλει έστω κι ένα λιθαράκι στην απόδοση της δικαιοσύνης. Ένιωσα ανακούφιση που δεν θα την γλίτωνε αυτός ο άνθρωπος που κακομεταχειρίστηκε ένα αθώο κορίτσι και σχεδόν το σκότωσε.

-Συγχαρητήρια Μυρτώ, είπε το αφεντικό μου και μου έσφιξε το χέρι.

-Συγχαρητήρια σε σας κύριε Γρηγορίου.

-Να είσαι καλά παιδί μου. Ευχαριστώ για την πολύτιμη βοήθεια σου. Εργάστηκες σκληρά και με ζήλο. Θα γίνεις σπουδαία δικηγόρος. Είπε και φούσκωσα από υπερηφάνεια.

Την υπόλοιπη μέρα μου έδωσε ρεπό οπότε αποφάσισα να το εκμεταλλευτώ για να πιω έναν καφέ με τον Γρηγόρη που είχα μέρες να τον δω.