KORKUYORUM...

208 15 2
                                    

*5 yıl önce yazdığım bölümler,arkadaşlarımla okuyup kendi kendimize dalga geçmek için arşivden çıkardım.Yeni bölüm gelmez*
********************************************
Nefret ettiğim yerdeyim ama kızamıyorum.Bomboş bakışlarla ameliyathane kapısının önüne dikilmiş annemin ölüm-kalım savaşını izliyorum.Birazdan  doktorun gelip  ağzından iyi veya kötü sözlerin dökülmesini  bekliyorduk....
Doktor geldiğinde  asla duymak istemediğim sözler dökülüverdi ağzından....Olduğum yere çömelmiş öylece annemin gidişini kabullenmeye çalışıyordum.Annem beni bırakmazdı ki.Ben hiç alışmamıştım onun gideceğine,hiç kabullenememiştim vücudundaki tümör denen yaratığın onu ve sevdiklerini yenebilceğini...

''Mağlup olmuştuk!''

Eve nasıl getirildiğim konusunda hiçbir fikrim yoktu.Babam alnıma bir öpücük kondurup,buruk bir ses ile'' Ben cenazeye gideceğim, gelmek zorunda değilsin.''dedi.Sakin bir ses tonuyla ''Geleceğim...Gelmek istiyorum'' dedim demek ki insan çok sevdiği birisini kaybedince durgunlaşıyor muş.Sakinliğimin asıl sebebi kırgınlıklar ve yok olan ümidim di sanırım.Hayat bu kadar bencil olmak zorunda mıydı? Elime ilk geçen şeyleri giyip babamın peşine takıldım.O berbat yere gelmiştik.Sevdiklerimizi almasına rağmen güzel kokuyor,huzur veriyordu toprak...Annem geldi bir yığın kara tahtanın üstüne örtülmüş yeşil bir örtü ile birlikte.Babam koydu toprağı  beyaz rengiyle sarılı bedenine,o attı annemin üzerine toprağı...Korkuyorum...Karanlıktan korktuğum gibi değildi bu kez çok farklı korkuyordum. sensizlikten,yalnızlıktan,savunmasızlıktan.Herkes gidinceye kadar ayrılmadım annemin mezarından.konuştum onunla,uyuduğundan emin olana dek elini tuttum.

Babamın ısrarları üzerine eve geldik.Güçlü olmaya çalışıyordu o da ama dokunsam ağlayacak haldeydi.Üzerimi bile değiştirmeden yatağıma uzandım,ayaklarımı kendime çektim ve rüyamda annemi bir kez daha görme umuduyla gözlerimi sıkıca yumdum.

SON...

...Satılık Şehir....Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin