Bedell

Neden?

Arkamı döner dönmez. Anladım kim olduğunu karşımda duruyordu. Sanki içimden birşey koptu. Ona deli gibi sarılmak istiyordum.O şu an burda ve karşımda duruyor. Sanki daha önce hiç birşey yaşanmamış gibi sanki hiç kırılmamışım gibi... Bana öyle bir baktı ki birşey cızz etti sanki içimde gözlerimin dolduğunu hissettim.Şu an uğruna kendimi feda ettiğim adam karşımdaydı... Aylardır görmüyordum onu...Birden Fırtına hareket etti ve birden dikkatim dağıldı...

#Kayra'nın dilinden#

Onu görür görmez,tanımıştım. Aylar sonra ona yaptıklarımdan sonra bana öfke'yle bakıyordu...Onun o güzel yüzünü nasıl özlemişim ki...Ona yaptıklarımdan sonra böyle bakması normaldi...
#Şafak'ın dilinden#
Bize doğru yaklışıyordu. Kalbim yerinden çıkacak gibiydi gözlerimin dolduğunu belli etmemek için gözlerimi açıp yukarıya baktım.Fırtına hala hareket ediyordu.Galiba onu Kayra satın almıştı. Ama nasıl olur o benimdi onu benden nasıl almıştı ki o annemden bana kalan tek şey...Bakışlarımı üzerinden çekip Fırtına'ya döndüm.Başını okşamaya başladım. Yasin ise Kayra'ya doğru bakıyordu. O da çok şaşırmış olmalıydı.Kayra'nın yanında da bir kız vardı. Zaten banane o artık benim hiçbirşeyim.
Yasin hemen atladı.
"Şafak, gerçekten haberim yoktu. Üzgünüm "
Üzgün gözlerle bana bakıyordu.
"Sorun değil. Ben zaten biraz Kızım'la ilgilenir giderim."
Yasin başını salladı. Tam gidiyordumki bir ses engel oldu.
"Ben burdayım diye gitmene gerek yok." Bu ses Kayra'nın dı. Arkamı döndüm ve;
"Sen burdasın diye değil!!"
Ve yoluma devam ettim.Gözlerim doluydu. Hemen Kızım'ın yanına gittim.
"Benim kızım napıyormuş bakalım?"
Bir tepki vermedi, yemeğine devam etti.Bende başını okşayıp, bekledim. Yemeğini yedikten sonra binmek için hazırladım.Fakat çok huzursuzdu.
"Bakıyorum da çok huysuzsun bugün."
Birden arkamı döndüm ve Kayra kapıda durmuş bana bakıyordu.
"Ne oldu neden geldin?!."dedim soğuk bir sesle ve yanında duran çengelleri aldım.Kolumu tuttu ve;
"Neden bu kadar soğuksun?"üzgün bir sesle...
"Soğuk mu davranıyorum? Gerçekten mi?"dedim ve kolumu çektim.
"Üzgünüm." dedi sadece ve kafasını eğip gitti.Sadece baktım arkasından gözlerim dolmuştu. Hemen kendimi toparladım. Kızım'ı alıp alan'a çıktım.
Alanda sadece Yasin Kayra ve yanında ki kız vardı. Aldırış etmeden yürüdü. Kayra'nın bakışlarını üzerimde hissedebiliyordum.Başlama yerinde durdum ve derin bir nefes aldım. Sonra bindim.Yavaş yavaş hızlandım.Arkamdan bir tane daha at sesi geldi. Aldırış etmedim.
"Heyy baksana."
"Ne var?."
"Sadece arkadaş olmak istiyorum."
"Ben ve sen sanmıyorum canısı, sen bende uzak dur yeter.!"
"Hadi ama neden bu kadar sinirlisin. Ben Armin." dedi.
"Bende Şafak."dedim ifadesizce ve Armin denilen kızın yanına Kayra da gelmişti.
"Görüşürüz."dedim ve ilerledim. Olduğundan daha hızlıydım.Dönmesi için Kızım'a yön verdim ama dönmedi.Tekrar denedim çok hızlıydı.Kahretsin kesin birşey oldu. Kulağına eğildim ve;
"ŞŞŞ Sakin ol sadece bir tane çakıll..."
Daha da hızlandı daha fazla gidersek ağaca toslayacaktım. Ve beni üstünden attı. Kendimi yerde buldum.Gözlerimi açamıyordum.
Ama sesler duyuyordum.Bir at sesi geldi kulağıma, hemen önüme gelen saçlarımı geriye çekti ve çok az gözlerimi kıpırdatdım kim olduğunu çözemedim fakat sesden anlaşıldığı kadarıyla Kayra'ydı...
"Şafak , şafak aç gözlerini lütfen şafak aç lütfen."dedi ve beni kucağına aldı.
Beni atın üstüne yatırdı ve kendisi de bindi. Vücudum o kaslı vücuduna değiyordu. Yüzümü yüzünde hissediyordum. Onca ay sonra yeniden.
"Neden bana bu iyiliği yapıyorsun.?"dedim kısık bir sesle gözlerim hala kapalıydı.
"Neden mi?" diye sordu alaylı ses tonuyla.
"Evet, neden?"güldü. Ama cevap vermedi. Sonunda gelmiştik beni attan indirdi ve kucağında arabaya doğru götürdü. Eğer ona şu an muhtaç olmasam kendim giderdim ama şu canım çok acıyordu. Kendide bindi arabaya sonra kemerimi bağlamak için eğildi.Bu kadar güzel kokması mümkünmüydü acaba neyse kemerimi bağladı.Çok hızlı harekeret ediyordu. Arabayı çalıştırdı. O kadar hızlı sürüyordu ki kusacaktım sanırım.Neyse sonunda gelmiştik. Kapıyı açtı ve beni kucağına aldı.Canım çok acıyordu. Hemen doktorlar geldi ve muayene etmeğe başladılar.
20 dakika sonra...
Hemşire serum takmak için odama gelmişti. Doktorun dediklerine göre ayağım da biraz zedelenme vardı. Ve kolum incimiş başımda da küçük sıyrıklar.Hemşire;
"Bir istediğin var mı?" dedi. Bende kafamı hayır anlamında sallayıp tebessüm ettim. Tam hemşire çıkarken Kayra girdi içeri ve;
"İyi misin?"diye sordu.
"Neden? Umrunda mıyım?"sesim çok soğuk çıkmıştı.
"Evet, umrumdasın.!"dedi sinirli bir ses tonuyla.
"Hadi ya gerçekten mi? Çok şaşırdım.!!"dedim sinirle. Kayra ayağı kalktı ve;
"Sanki sadece sen üzüldün demi sadece sen acı çektin?!"dedi.
"Beni orda bırakıp giden sendin şimdi karşıma geçip bana acıdan söz etme!!"dedim sinirler gözlerim doldu.
"Neden geri geldin?"dedim hüzünle.
Cevap vermedi ve tam yerinde doktor içeri girdi.
"Serum bittikten sonra çıkabilirsiniz Şafak hanım."dedi ve gülümseyip çıktı. Zaten serumda bitmişti. Hemşireyi çağırıp çıkarmasını rica ettim. Ayağa kalkmak için doğruldum. Ayakkabılarımı giymek için eğildim fakat başarılı olamadım canım çok acımıştı. Kayra hemen müdahale etti ve beni ayağa kaldırdı.
"Bırak ben yürürüm."dedim. Ve kendimi çektim. Fakat iki adım atar atmaz başım döndü ve duvara tutundum.Kayra hemen ellerini bellime doladı.
"Demek ki yürüyemiyormuşsun."dedi ve kucağına aldı. Çok uykum vardı bu pozisyonda uyuyabilirdim. Hemen arabanın kapısını açtı ve beni oturttu.Ve kemerimi bağladım. Kendisi de oturmuştu arabayı çalıştırdı. Ve beni eve götürecekken birden başka bir yola girdi.
"Burası evin yolu değil."
"Evet, değil."dedi. Soğuk bir sesle.
"Nereye götürüyorsun beni yoksa gene or-"lafımı kesti.
"ŞŞŞ sadece konuşcaz."dedi. Sinirlenmiştim.
"Bizim konuşacak birşeyimiz yok. İndir beni.!" dedim.
"Hala biz diyerek söylüyorsun farkında mısın?"dedi
"Beni indir dedim sana.!" kapıyı zorladım.Anında kapıyı kilitledi.
"Aç şu kapıyı dedim sana Kayra aç.!"
Cevap bile vermedi. Herzamanki gibi istediklerimi önemsemiyordu. Sonunda durduk ve beni nere getirmişti ki.??
"Nereye getirdin beni?"
"Tanıdığın bir yere."dedi ve kapıyı açtı. Beni o eve nasıl getirebilirdi ki benim acı çekeceğimi biliyordu neden getirdi ki beni buraya...
"Neden buraya geldik?"
"Yüzleşmen için..."
İçeriye girdik. Kapı açıktı.Etrafa baktım. Fotoğrafları göz gezdirdim. Onu çok özlemişim. Hemde çok o benim herşeyimdi.Gözlerim doldu.
"Onu ben öldürdüm."dedim ve gözümden bir yaş düştü.
"Hayır, onu sen öldürmedin."
"Evet, ben öldürdüm eğer o gün onun yanında olsaydım ölmeye-"sözümü kesti ve;
"ŞŞ ama bunu sen istemedin.!"
dedi.
"Hayır eğer ona vurmasaydım o hala burda olacaktı anladın mı? Burda!!!"dedim sinirle elimin tersiyle vazoyu kırdım. Gözyaşlarıma engel olamıyordum.Ayaklarımı karnıma çektim ve yere oturdum. Elim kanıyordu umrumda bile değil.
"Hadi vakit geldi. Artık onu senin öldürmediğini kabullenme zamanı ayağa kalk hadi."dedi ve elimi tutup kaldırdı beni karşılık verdim. "Gözlerime bak."dedi ve başımı yavaşca kaldırdım.
"Onu sen öldürmedin tamam mı? Kendine acı çektirmeği kes.! O trafik kazasında öldü. Sen ona hiçbirşey yapmadın."dedi. Gerçektende öyle miydi herşey onun ölmesine ben sebeb olmamıştım belki de.Birden telefonum çaldı, babam dı defalarca aramış, elimle gözlerimi sildim sesimi düzelltim ve açtım;
"Efendim babacığım."
"Alo kızım nerdesin?"
"Arkadaşımdayım baba haber veremedim ani oldu."
"Tamam kızım ama geç kalma tamam mı?"
"Tamam baba geç kalmam."arkamı döndüm Kayra gülüyordu.
"Ne var neye gülüyorsun?"
"'Arkadaşımdayım baba'arkadaşındasın demek."dedi ve güldü.
"Sana arkadaş dediğime şükret bu yaşadıklarımızı değiştirmez."dedim ciddi bir ifadeyle...
"Neyse hadi gidelim daha fazla durmak istemiyorum burda."dedim. Son kez fotoğraflarımıza baktım ve gözlerim dolu bir şekilde kapıdan dışarı çıktım. Tam arabaya doğru ilerlerledik ve kapıyı açtığım da arkamda bir ses geldi.
"Şafak..!!"tanıdık bir sesti. Arkamı döndüm ve ....

........................................

Evet ikinci bölümde bittii.
Kayra neden Şafak'ı o eve getirdi??
Acaba o kişi kim?
Eğer beğendiyseniz beğen tuşuna basmayı unutmayın....
Bir sonraki bölümde görüşmek üzeree.......