Happen

Chapter 2

Het was alweer ochtend. Over 5 minuten moest ik naar school. Met grote tegenzin. Ik werd niet echt gepest op school maar had ook geen enkele vriendin. Ik was het buitenbeentje en nog steeds begrijp ik niet waarom. Ik zuchtte. Ik zal het ooit maar eens moeten accepteren.

Hopelijk gebeurd dat ooit.

Ik keek op de klok en zag dat het tijd was om te gaan. Ik trok mijn jas aan en sloeg mijn sjaal om me heen. Ik liep altijd naar school. Gewoon omdat het 5 minuutjes lopen was, en ik van lopen hield. Ik deed de deur open en stapte in het zonlicht. Ik hoorde vogels om me heen zingen en genoot even. Ik hou van de natuur. Als ik mijn diploma heb gehaald wil ik ook in de biologie verder gaan. Met name onderzoeken in de natuur. Ik sloot de deur en liep richting mijn school. Ik kwam langs de rivier met het bankje. Soms spijbelde ik en ging ik daar naartoe. Als ik het niet meer kon verdragen op school, maakte de rivier me rustig. Ik liep erlangs en wierp een blik ernaar.

Ik kwam aan bij een grote boom en zag een gedaante. Het leek een jongen. Hij zat gebogen op de grond.

Het leek alsof hij aan het huilen was.

Ik liep ernaar toe. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet verdragen. En ik wou hem helpen, ook al wist ik dat hij geen enkele steun aan me zal hebben.

Ik deed het toch.

Een luide snik verliet zijn mond en ik knielde voor hem neer. Hij keek op.

Jason?

'Jason!' Riep ik verbaasd. Hij haalde zijn schouders op. 'Wat is er aan de hand?' Vroeg ik op een lieve toon. Hij stond op en pakte mijn hand. Hij nam me mee naar het bankje en gebaarde dat ik moest gaan zitten. Zelf ging hij ook zitten. Ik deed wat hij zei. Hij zuchtte diep en slikte. 'Ik sta op het punt om er een einde aan te maken'.

Het leek me even niet door te dringen. Maar toen hij me met tranen in zijn ogen aankeek drong het door. Het kwam als een harde klap in mijn hersens aan.

Ik sprong op.

'Nee! Jason, nee!' Riep ik
Hij keek omlaag. 'Ik wist dat je dat ging zeggen, logisch. Dat doen de meesten. Maar ze weten allemaal niet wat er vooraf gaat in mijn leven. Ze hebben geen reden.'

Ik ging weer zitten en zuchtte diep. Ik had wel een reden.

'Jason, die heb ik wel'. Hij keek op en zijn ogen ontmoette de mijne. Hij fronste kort zijn wenkbrauwen als teken van ongeloof. 'Jawel'. Zei ik ter bevestiging.

Toen dacht ik dat ik al om hem geefde. Maar geloof me, het werd steeds meer en meer. Onbeschrijvelijk veel.

Ik ging verder met praten. Hij had zijn hoofd in zijn handen gedaan.  'Je bent bijzonder. Niet alleen voor mij maar gewoon hoe je bent'. Weer keek hij op.

'Waarom doet het iets met mij als jij het zegt. En niet bij een ander'. Vroeg hij zichzelf af. Volgensmij was het niet eens de bedoeling dat ik het hoorde. Het deed me wel goed.

Ik pakte zijn hand. Ik kon het niet laten.

'Jason, kijk op'. Hij deed wat ik zei. Ik schonk hem een klein glimlachje. Vervolgens zuchtte ik diep. Mijn glimlach verdween en mijn ogen werden een beetje waterig.

'Ik heb ook op dat punt gestaan.'

****
Ondertussen was ik alweer een half uur thuis. Ik had hem alles verteld.

Alles.

Over dat mijn broer is overleden. Het feit dat mijn vader me niet wou kennen en mijn school situatie. Oftewel, het buitenbeentje zijn.

Hij wist dus nu alles van mij.

Hij had me getroost terwijl ik hem zou moesten troosten. Hij had steun nodig. Ik maakte me zorgen om hem. Hij had verteld dat hij zwaar was mishandeld. Door zijn stief broer. Genaamd Job.

Verschrikkelijk.

Ik had hem geknuffeld, en bij het afscheid had hij me een kus op mijn wang gedrukt.

Mijn wang gloeide nog steeds.
Ik kreeg rillingen over mijn rug, in de positieve zin.
Hij was bijzonder.

Hij deed iets met mij.

Ik zou me eigenlijk diep moesten schamen.
Want,

Ik wist dat ik verliefd aan het worden was

Mijn liefde was zich aan het ontwikkelen voor hem.
En nu, was het onvoorstelbaar groot.

--------------------------------------------------------------------------------------------

Hallo lieve lezertjes.
Hopelijk vonden jullie het deel leuk.

Hoofdstuk 2 alweer ^^