Happen

Chapter 11.

'Neeeeee, nee, nee, nee!'

'Fack, fack, fack, fack, fack'.

Ik hijgde hard. Tranen bleven maar stromen over mijn wangen hun richting naar de grond. Loze woorden schoten het heelal in.

'Alsjeblieft...'

Een hyperventilatie borrelde op zijn weg naar ontsnapping. I didn't care, waarom zou ik? Ik hijgde, hijgde nog meer, huilde nog meer, kreeg geen adem meer, liet mezelf op de grond vallen.

'Nee...' Klonk er piepend door mn strot heen.

Stenen.

Ik gooide de stenen keihard, zonder te kijken waar ik ze naar toe wierp. Het boeide me niet meer. Natte handen van tranen waren stenen aan het gooien naar hun ontsnapping de lucht in. Roekeloos. Machteloos. Gevoelloos.

Jason ligt in het ziekenhuis. Zijn toestand is kritiek. Kritiek, wat een kut woord eigenlijk. Waar is de harmonie gebleven van dit woord? De liefde bij het ontstaan van dit woord? Ik weet het niet, ik weet niks meer.

Kritiek.

Je zou denken; Jason ligt in het ziekenhuis in kritieke status en jij zit roekeloos stenen te gooien terwijl je woorden schreeuwend vuil maakt aan de lucht?

Ja ja, ik weet het. Ik zou eigenlijk bij hem moeten zijn nu. Ik was ook net bij hem, echt. Alleen...ik kan het niet. Ik ben te zwak, ik kan het niet, ik kan het echt niet.

Harder begon ik te hijgen.

Hoe dan, hoe moet ik ooit daar blijven?
Hoe moet ik kijken naar mijn Jason die zo goed als weg is? Hoe moet ik bij hem zitten, denkend aan onze toekomst die er nooit zal zijn?

Die er nooit zal zijn...

Geen toekomst.

Hoe dan? Vertel mij dan alsjeblieft hoe. Alsjeblieft vertel het me, leg het me uit, doe het me voor, doe het voor mij. Help me alsjeblieft. Ik kan het niet, echt niet.

Ik hou teveel van hem.

Gelach van achteren. Meerdere stemmen, dichterbij komend. 'Schat, wat doe jij hier dan?' Spottend en lachend kijkt hij me aan. Alsof ik nu zin heb in die sukkels van school waarvan hun enige probleem is welk blikje fris ze moeten halen in de pauze.

'Laat me met rust' gromde ik terug.

'Ben je ongesteld, schat? Zo erg is dat niet. Niet zo aanstellen.' Lachte Marco. Ik stond op en liep naar hem toe. Onze gezichten waren 5 cm van elkaar vandaan. Spottend spuugde ik in zijn gezicht.

'Verdomme. Oh meis, hier komen jij'. Bedrijgend liep hij naar me toe.

Hij haalde uit om mij vervolgens een harde rechtse te geven. Snel bukte ik om de klap te ontwijken. Ik pakte zijn benen, trok eraan waardoor hij vallend zijn weg toegemoet kwam naar de grond.

Nu kreeg hij er van langs ook.

Ik bukte over hem en ramde erop los met mijn vuisten. Bloed aan mijn handen. Geschreeuwde woorden. Snel werd ik weggetrokken door de rest van zijn groepje.

Jason, help

Ik schreeuwde, ik hijgde, ik huilde. Ze duwden me op de grond, bespotten me, scholden me uit, sloegden me.

Moeizaam stond ik op. Ze waren een half uur geleden weggegaan. Ik pakte mijn rugtas, veegde al het zand en stof eraf en begon te lopen richting het ziekenhuis. Ik zag er niet uit maar voor Jason maakt dat niet uit.

Jason...

Tranen begonnen te stromen. Een huilbui zette zich voort. Niks aantrekkend van alle mensen die langs me heen kwamen, fronsend hun wenkbrauwen optilden en door liepen. Ik tilde mijn hand op zodat mijn zicht er op viel. Overal bloed. Ik passeerde bij een rivier om mijn handen en gezicht schoon te maken, wederom bleven de tranen stromen. Duh.

Laat mij in het ziekenhuis liggen, niet Jason.

Ik zag het ziekenhuis al in de verte staan. Ik kwam steeds dichterbij. Mijn hart maakte een sprongetje. Een sprankje hoop zette zich voort in mijn lichaam, in mijn bloed. Ik versnelde mijn pas, bijna was ik er, bijna.
Hijgend herkende ik de moeder van Jonas het ziekenhuis uitgelopen. Haar tas wierp ze de blauwe lucht in. Tranen stroomden op haar oude maar tere huid.

Omg

Snel rende ik er naar toe, tranen verlieten mijn ogen. Alweer.
'Olivia!' Riep de moeder van een o zo zieke zoon. 'Ja' Antwoorde ik hijgend, met een te zacht volume. Ze rende naar me toe, ik rende naar haar toe.

Ze nam me huilend in haar armen.

Een paniek overstroomde mijn hele lichaam. 'Hoe, hoe is het m...'

'Olivia hij leeft nog, er is hoop'.

Elk spiertje viel plotseling uit, mijn hoofd werd licht, mijn ogen begonnen zwart zicht te geven, snel verdween alle kracht die ik in me had, elke bloedader begon te trillen, de stembanden die zich in mijn keel bevonden vielen uit, bijtend op mijn lip van geluk.

Er is hoop,

Er is hoop op een toekomst,

Er is hoop, voor hem,

Voor Jason,

Mijn Jason.