Happen

Chapter 10

Ik nam hem in mijn armen. Zo stonden we een lange tijd. Minuut na minuut, seconde na seconde.

Langzaamaan liet hij me los. 'Olivia'.

'Ja Jason'.

'Ik heb niet lang meer te leven'.

...

Tranen stroomden over mijn wangen. Ik kon niet meer ophouden nadat hij me het hele verhaal heeft verteld. Ik lag op zijn schoot, te snotteren, als een sukkel. Alhoewel boeide me dat helemaal niks.

'Het spijt me zo erg. Ik durfde het gewoon niet te vertellen. Ik kon het niet, ik kon het echt niet. Verzinnen dat ik een pauze wilde was een stuk makkelijker. Dan zou je me vergeten, en was dit alles minder moeilijk geweest.'

'Ik zou je nooit vergeten, nooit'.

Hij keek me aan. Zijn ogen, die prachtig zijn. Die altijd naar me sprankelde maar nu dof staan. Zijn ogen die me konden geruststellen op welk moment dan ook. Zijn ogen die me konden ontroeren. Zijn ogen die me dolgelukkig konden maken. Ik hou van zijn ogen, ik hou van hem.

'Ik blijf tot het eind bij je, ik laat je niet los Jason'.

Hij gaf me een lange kus en nam me in zijn armen. Zo zaten we een lange tijd.
De tv stond de hele tijd aan en samen kijken we naar een kinderprogamma dat raar genoeg even onze gedachten liet verdwijnen. Te lui om de afstandsbediening te pakken. Te lui.

'Jason'
'Ja?'
'Hoe lang heb je nog'

Hij zuchtte. Wat een kut vraag, ja i know. Maar ik moet het weten. Ik moet me kunnen voorbereiden op de kutste dag van mijn leven. Het moest, anders kan ik het niet.

'Dat kan over 6 maanden zijn, dat kan over 2 uur zijn'.

'Oh'

'Jep'

'Ik hou van je, Jas'
'Ik ook van jou Olivia'